สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1059

บทที่ 1059 หึง

บทที่ 1059 หึง

ที่ชั้นเรียนของสำนักศึกษาหลวง ท่านอาจารย์หยางเดินหัวเราะฮ่า ๆ เข้ามา “วันนี้ชั้นเรียนของเรามีคนมาใหม่สองคน”

ทุกคนต่างสงสัยใคร่รู้

ดวงตาแต่ละคู่มองไปที่ประตู แต่ก็เห็นเพียงชายเสื้อผ้าเท่านั้น มองไม่เห็นสิ่งใดอีก

“อันที่จริงมีคนที่ไม่ใช่ผู้มาใหม่ หากแต่เป็นคนคุ้นเคยของทุกคน” ท่านอาจารย์หยางกล่าวแล้วมองไปทางประตู “เข้ามาเถอะ!”

ลู่จื่อชิงเป็นคนแรกที่เดินเข้ามา

นางสวมเครื่องแต่งกายบัณฑิตของสำนักศึกษาหลวง แววตาของนางเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความกล้าหาญ

“ลู่จื่อชิง!”

“นางกลับมาแล้ว!”

ทุกคนหันไปมองซ่งหานจือ

ซ่งหานจือมือถือพู่กัน ตามองไปที่ร่างของลู่จื่อชิง

“คนผู้นี้คือผู้ใดหรือ? หล่อเหลายิ่งนัก” เหล่าสตรีมองซือหม่าจี้อิงแล้วเริ่มพูดคุยกัน

ซือหม่าจี้อิงยกมือขึ้นแล้วกล่าว “ข้าน้อยซือหม่าจี้อิง คารวะสหายร่วมชั้นทั้งหลาย”

“ชื่อไพเราะ หน้าตาก็หล่อเหลา แซ่ซือหม่านี้หายากยิ่งนัก อาณาจักรฮุ่ยของเรามีสกุลใหญ่อย่างซือหม่าหรือ?”

“ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”

ซือหม่าจี้อิงไม่สนใจความคิดเห็นของผู้อื่น รอให้ท่านอาจารย์เฉินกล่าวสองสามคำ จากนั้นก็เดินตามลู่จื่อชิงไปนั่งลงยังที่ว่าง

“นึกไม่ถึงว่าลู่รองจะไม่นั่งข้างซ่งหานจือ”

“ที่นั่งข้างซ่งหานจือไม่อนุญาตให้ผู้ใดนั่ง คนมีตาย่อมรู้ว่าที่นั่งนี้สงวนไว้ให้ผู้ใด”

“ลู่รองกับคุณชายซือหม่าผู้นี้รู้จักกันหรือ? พวกเขาดูเหมือนจะคุ้นเคยกันนะ!”

“ซ่งหานจือไม่เป็นที่โปรดปรานแล้วหรือ? ตำแหน่งท่านเขยรองสกุลลู่ถูกเปลี่ยนแล้วรึ?”

เมื่อชั้นเรียนจบลง ทุกคนก็รวมตัวกัน

“บ้านเกิดสหายซือหม่าอยู่ที่ใดหรือ?”

“สหายซือหม่ารู้จักคุณหนูรองลู่หรือ?”

“สหายซือหม่า คราวนี้ท่านจะเข้าสอบขุนนางหรือไม่?”

…

เหล่าคุณหนูผู้สูงศักดิ์ดูจะตรงไปตรงมากว่ามาก บางคนถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างลู่จื่อชิงและซือหม่าจี้อิง บางคนถามว่าซือหม่าจี้อิงเป็นผู้ใด ไยลู่จื่อชิงนั่งกับเขาแต่ไม่ไปหาซ่งหานจือ

“สหายซ่ง คุณหนูรองลู่ออกไปข้างนอกคราวนี้พาเด็กน้อยผู้หนึ่งกลับมา ท่านไม่โกรธหรือ?” บัณฑิตผู้หนึ่งเอ่ยถามซ่งหานจือ “ขอเพียงท่านกล่าวสักคำ พวกเราพี่น้องจะจัดการเขาทันที”

“ท่านมีความกล้านี้หรือ?” ซ่งหานจือเหลือบมอง “ดี เช่นนั้นท่านไปจัดการเขาต่อหน้าชิงเอ๋อร์สิ”

“นั่น… ข้าไม่กล้า”

“ถ้าอยากทำเรื่องเลว ๆ ก็ต้องทำอย่างลับ ๆ ผู้ใดทำอย่างเปิดเผยกันเล่า?”

“อย่างนั้นหรือ?” ซ่งหานจือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ข้าไม่ทำสิ่งที่น่ารังเกียจ หากจะทำก็ต้องทำอย่างตรงไปตรงมา การแทงข้างหลังคนไม่ใช่นิสัยของข้า”

“เจ้าก็หุบปากเถอะ คนที่เจ้าเฝ้าทะนุถนอมมานานกว่าสิบปีถูกแย่งไปแล้ว”

ลู่จื่อชิงเหลียวมองไปรอบ ๆ รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างขาดหายไป นางจึงเอ่ยถาม “หลี่เยียนหรานเล่า?”

“เจ้าไม่รู้หรือ?” คุณหนูสูงศักดิ์ผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น”นางแต่งงานแล้ว”