สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1076

บทที่ 1076 ทุกคนมีความคิดของตัวเอง

บทที่ 1076 ทุกคนมีความคิดของตัวเอง

สิงเจียเวยกลับมาที่เรือน เมื่อเห็นว่ากล้วยไม้หลายต้นที่มุมห้องเหี่ยวเฉาไป สีหน้าของนางก็แปรเปลี่ยนฉับพลัน

“เมื่อไม่กี่วันก่อนยาบำรุงครรภ์ไม่ได้หล่นใส่ตรงนี้หรือ?”

เซียงเสวี่ยที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ย “ตรงนี้เจ้าค่ะ”

“ยังดีที่ไม่ได้ดื่มยาบำรุงครรภ์ เห็นได้ชัดว่าใช้รดกล้วยไม้แล้วตาย แสดงว่ายานั้นต้องมีพิษ”

“ฮูหยินใหญ่คงไม่มีความกล้านี้กระมังเจ้าคะ? ในท้องคุณหนูอุ้มลูกนายท่ายจวนฉีเอาไว้”

“นางมีอะไรให้ไม่กล้าเล่า? อนุในเรือนหลังของพ่อข้า ท่านแม่อยากทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น ไม่รู้ว่ามีอนุตั้งครรภ์กี่คนที่ตายด้วยน้ำมือของนาง แม่ข้าพูดถูก หากข้าเป็นอนุตลอดไป ช้าเร็วก็ต้องตายในบ้านหลังนี้ ไม่ได้การ ข้าต้องปีนป่ายขึ้นไป”

“แต่ว่า ฮูหยินใหญ่ยังสุขภาพแข็งแรงอยู่เลยนะเจ้าคะ” เซียงเสวี่ยลดเสียงลงแล้วเอ่ย “บ่าวขอกล่าวตามตรง ด้วยสภาพร่างกายของนางในปัจจุบัน อย่างน้อยก็มีชีวิตอยู่ได้อีกสามสิบปี ถึงตอนนั้น คุณหนู…”

ไม่แน่ใจว่าจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ทันทีที่ฉีเจินกลับเข้าจวนก็เห็นสาวใช้หน้าตาบอบบางผู้หนึ่งเดินวนไปวนมาอยู่ที่ลาน เมื่อเห็นเขา นางก็วิ่งเข้ามาหาอย่างกระตือรือร้น

พลั่ก! เท้าของสาวใช้พลันลื่นไถล ล้มลงในอ้อมแขนของฉีเจิน

“บ่าวสมควรตายเจ้าค่ะ” เซียงเสวี่ยตระหนกตกใจคุกเข่าลงโดยพลัน

ฉีเจินประคองนางไว้ เชยคางนางเบา ๆ ให้เงยหน้าขึ้น

“มาจากเรือนใด?”

เซียงเสวี่ยมองฉีเจินผู้สง่าผ่าเผย ใบหน้าแดงก่ำแสดงถึงความลุกลี้ลุกลน

“บ่าว… เป็นสาวใช้แต่งตามในเรือนอนุสิงเจ้าค่ะ”

“สาวใช้แต่งตามหรือ!” ฉีเจินหัวเราะเบา ๆ “เทียบกับอนุบ้านเจ้าแล้ว เจ้ายังงดงามกว่าหลายส่วน”

“นายท่าน…” เซียงเสวี่ยขัดเขิน “อนุไม่สบาย นายท่านไปดูนางหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ?”

“ข้าเหนื่อยแล้วแต่ก็อยากมีบุปผารู้ภาษาอยู่ด้วย เจ้าอยากให้ข้าไปดูอนุบ้านเจ้า หรืออยากเป็นบุปผารู้ภาษาของข้าเล่า?” ฉีเจินปล่อยให้ลมหายใจร้อนผ่าวเป่าลงบนใบหูเซียงเสวี่ย

ทั้งร่างของเซียงเสวี่ยอ่อนระทวย

ฉีเจินอุ้มนางขึ้นมา

บ่าวรับใช้ที่อยู่รอบ ๆ รีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ามองเหตุการณ์ทางนี้

ขณะที่ผู้ติดตามด้านหลังฉีเจินโบกมือไล่คนอื่น ๆ ออกไป

สาวใช้ที่น่าสงสารผู้นี้…

วันนี้นายท่านอารมณ์ไม่ดี นางบังเอิญไปชนเข้า เกรงว่าตอนนี้จะเดือดร้อนแล้ว

สิงเจียเวยรอแล้วรอเล่าแต่เซียงเสวี่ยก็ไม่กลับมา นางส่งสาวใช้อีกคนออกไปสืบข่าว พอสาวใช้กลับมาก็ตกใจกลัวจนคุกเข่าลงตรงนั้นไม่กล้ารายงาน

“พูดมา” สิงเจียเวยเอ่ยอย่างเย็นชา

“นายท่านพาเซียงเสวี่ยไปแล้วเจ้าค่ะ”

“นางทำผิดหรือ?” สิงเจียเวยขมวดคิ้ว “นั่นเป็นสาวใช้แต่งตามของข้า ถึงทำผิดก็ควรให้ข้าจัดการกระมัง?”

สาวใช้เอ่ยด้วยท่าทีระมัดระวัง “ตอนที่นายท่านกลับมา พี่หญิงเซียงเสวี่ยจู่ ๆ ก็ล้มลงในอ้อมแขนของนายท่าน นายท่านจึงกล่าวชมความงามของนางและอุ้มนางไปที่หอท่าเสวี่ยแล้วเจ้าค่ะ”

สิงเจียเวยพลันลุกขึ้น

นางรู้สึกอึดอัดท้องเล็กน้อยเพราะเคลื่อนไหวเร็วเกินไป

“ท้องของข้า… ท้องของข้า…”

“อนุ…”

ขณะที่ฉีซืออี้ใช้ทุกวิธีการเพื่อจะปฏิเสธการแต่งงาน ฉู่หนิงจูไม่ห้ามปราม ทั้งยังให้ความร่วมมือ ไม่ใช่พยายามชดเชยให้ตนเองในตอนนั้นหรอกหรือ?

หลังจากฉีซืออี้จากไปแล้ว ฉู่หนิงจูก็ส่งคนไปถามว่าทางนั้นเกิดอะไรขึ้นกับสิงเจียเวย

“รักษาเด็กไว้ได้แล้วเจ้าค่ะ แต่ทารกในครรภ์เสี่ยงแล้ว คราวหน้าต้องดูแลให้ดี ไม่เช่นนั้นจะแท้งได้ง่าย” แม่นมรายงานสถานการณ์ล่าสุดให้ฟัง “ได้ยินมาจากคนในเรือนเฉียงเวยว่าอนุสิงดึงนายท่านไปแล้วร้องไห้ไม่หยุด บอกว่าเซียงเสวี่ยขโมยกำไลสินเดิมของนางไป นายท่านไม่พอใจ ก่อนจะจากไป เขาบอกให้นางดูแลเด็กให้ดี อย่าได้เอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ทั้งวัน”

“ดูเหมือนว่านายท่านจะพอใจสาวใช้ผู้นั้นทีเดียว”

“หญิงผู้นั้นผิวพรรณดี” ฉู่หนิงจูกล่าว “ตามชื่อของนาง ผิวของนางราวกับหิมะ หากข้าเป็นบุรุษก็จะชอบสาวน้อยที่ทำให้รู้สึกสงสารและเห็นใจเพียงแค่มองเช่นนี้”

“อนุสิงคงจะโกรธมากแล้ว”

“ทางเรือนสุ่ยเป็นอย่างไรบ้าง?”

“อนุจางทำอาหารให้นายท่านด้วยตนเองแล้วให้คนไปส่ง ส่วนนางยกอาหารไปหาคุณชายใหญ่เพื่อทานข้าวกับเขาเจ้าค่ะ”

“นี่จึงจะเป็นคนฉลาด” ฉู่หนิงจูกล่าว “การให้คนยกอาหารไปส่งให้แสดงว่าตนคิดถึงบุรุษผู้นั้น และยังทำให้บุรุษผู้นั้นรู้ว่านางมีคุณธรรมมีเหตุผลเพียงใด ย่อมไม่สร้างปัญหาให้กับเขา มิหนำซ้ำนางยังนำอาหารที่ทำด้วยตนเองไปทานกับลูกชาย รักษาความสัมพันธ์ระหว่างบุตรกับมารดาไว้ ให้ลูกชายจดจำว่าผู้ใดเป็นมารดาแท้ ๆ ของเขา ท้ายที่สุดแล้ว อนุสิงก็ยังเด็กเกินไป นางจะเทียบกับจิ้งจอกเฒ่าผู้นั้นได้อย่างไร?”

“เซียงเสวี่ยผู้นั้นไม่เรียบง่ายนะเจ้าคะ ข้าได้ยินคนบอกว่าอนุสิงให้นางไปเชิญนายท่านมา แต่นางกลับจูงนายท่านขึ้นเตียง หากนางภักดี ถึงแม้ว่านายท่านจะตกหลุมรักนางก็ไม่ควรประพฤติตนเช่นนี้”

“ครึกครื้นหน่อยก็ดี ข้าจะได้อยู่เงียบ ๆ สักสองสามวัน” ฉู่หนิงจูกล่าว “พรุ่งนี้คุณหนูใหญ่จะจัดงานเลี้ยงรับรองคุณหนูจากจวนต่าง ๆ เจ้าช่วยดูแลสักหน่อย ข้าไม่ไปพบแขกแล้ว พวกเขาจะได้ไม่ต้องอึดอัด เจ้าถามคุณหนูใหญ่ด้วยว่ามีแม่นางสกุลลู่หรือไม่ ตอนนี้แม่นางที่ยังไม่ได้ออกเรือนเพียงคนเดียวในสกุลลู่มีแค่คุณหนูรองลู่เท่านั้น”

“ได้ยินว่าคุณหนูรองลู่ผู้นี้เป็นศิษรักษ์ของนายท่านรองจวนฉี หรือก็คือใต้เท้าฉีเซียวเจ้าค่ะ เพียงแต่คุณหนูรองลู่ผู้นี้มีนิสัยอิสระ เป็นคนเรียบง่าย สบาย ๆ จึงเข้ากับคุณหนูหลาย ๆ คนในเมืองหลวงไม่ได้ ไม่นานมานี้ มีข่าวลือว่าคุณหนูฉีกับนายน้อยสกุลลู่มีความสัมพันธ์กัน หากเราต้องการหลีกเลี่ยงข่าวลือดังกล่าวก็อย่าใกล้ชิดกับสกุลลู่เพื่อไม่ให้กระทบต่อชื่อเสียงของคุณหนูดีกว่าเจ้าค่ะ”

“ข้างกายอี้เอ๋อร์มีแม่นางผู้หนึ่งชื่อจื่ออิงใช่หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ ข้าได้ยินมาว่าเป็นหมอเทวดา ทักษะทางการแพทย์ไม่ได้ด้อยไปกว่าความสามารถของหุบเขาเทพโอสถเลย”

“นางมาจากที่ใด?”

“คุณหนูเจอนางระหว่างเดินทางไปรักษาใบหน้าเจ้าค่ะ” แม่นมบอก “บ่าวเคยทดสอบนางแล้ว นางค่อนข้างใสซื่อทีเดียว ทุกวันนางจะเพียงแค่ปรุงยา ไม่ชอบออกไปข้างนอก มีออกไปข้างนอกบ้างเป็นครั้งคราว และคนของเราก็จะมารายงานว่านางกำลังซื้อสมุนไพรเจ้าค่ะ”

“ซื่อก็ดี” ฉู่หนิงจูกล่าว “คนที่รู้ทักษะทางการแพทย์ควรระวัง ใช้ให้ดีก็ช่วยได้มาก หากใช้ไม่ดีจะกลายเป็นอุปสรรคเอาได้”