สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1080

บทที่ 1080 คนป่วยจวนหัวผู้นั้น

บทที่ 1080 คนป่วยจวนหัวผู้นั้น

ณ จวนฉี

หนานอิ๋นสาวใช้เดินเข้ามาพร้อมกับคนงามเจียงหนานผู้หนึ่ง

“คุณหนู แม่นางจื่ออิงมาแล้วเจ้าค่ะ”

ฉีซืออี้กำลังวาดดอกไม้ให้สาว ๆ หลายคน เมื่อได้ยินคำพูดของหนานอิ๋นก็หันกลับมา

“พี่หญิงจื่ออิง เชิญนั่ง”

จื่ออิงสวมใส่ชุดกระโปรงสีม่วงแวววาว ใบหน้าสวมผ้าปิดหน้าสีเดียวกัน ดวงตาคู่นั้นเย็นชา ทั้งยังดูสลับซับซ้อน

“ไม่ต้องละ” จื่ออิงเอ่ย “คุณหนูฉีบอกเมื่อไม่นานนี้ว่ายาขี้ผึ้งหมดแล้ว ข้าทำเสร็จพอดีจึงนำมาส่งให้ท่าน”

“ดียิ่งนัก” ฉีซืออี้เดินเข้ามาจับมือจื่ออิงแล้วกล่าวว่า “ยาขี้ผึ้งบำรุงหน้าที่พี่หญิงเตรียมไว้ให้ดีที่สุดจริง ๆ ดูผิวพรรณข้าสิ นุ่มขึ้นไม่น้อยใช่หรือไม่?”

“นั่นเป็นความงามตามธรรมชาติของท่าน” จื่ออิงเอ่ยเสียงเรียบ

“พี่หญิงจื่ออิง ท่านนี้คือหยางเซียงจวิน นางก็สนใจยาขี้ผึ้งบำรุงหน้าของพี่หญิงเช่นกัน ไม่สู้ท่านพูดคุยกับคุณหนูหยางหน่อยเถิด?” ฉีซืออี้บอกใบ้กับหยางเซียงจวิน

หยางเซียงจวินเป็นคนเย่อหยิ่งก้าวร้าวก่อนเกิดอุบัติเหตุ หลังเกิดอุบัติเหตุ อารมณ์นางยิ่งแปรปรวน ไม่สนใจผู้ใดทั้งสิ้น

อย่างเช่นตอนนี้ที่คนอื่น ๆ กำลังศึกษาเครื่องประดับผม แต้มรูปดอกไม้สวย ๆ ไปจนถึงวิธีเกล้าผมของฉีซืออี้อยู่นาน ทว่านางเป็นเพียงผู้เดียวที่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเฉยเมย ไม่แสดงความสนใจต่อเรื่องใดทั้งสิ้น

คราวนี้หยางเซียงจวินประสบเรื่องราวมาไม่น้อย

หลังจากเกิดอุบัติเหตุ ทุกคนที่เคยเป็นสหายกับนางก็รังเกียจนาง คนในสกุลนางไม่สนใจนางมากขึ้นเรื่อย ๆ บ่าวรับใช้บางคนถึงกับดูถูกนาง คิดว่านางไม่มีวันได้แต่งงาน ทำได้เพียงใช้ชีวิตอยู่ในสกุลหยางเท่านั้น และกลายเป็นหญิงขึ้นคานแล้ว

เดิมทีนางเป็นแม่นางที่สูงศักดิ์ที่สุดในสกุล ทว่าตอนนี้แม้กระทั่งบุตรสาวของอนุยังกล้ากล่าววาจาเสียดสีกระแทกแดกดันนาง การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวทำให้หยางเซียงจวินโมโหร้ายยิ่งกว่าเดิม ว่ากันว่าในเรือนนางหากมีใครสักคนถูกหามออกไปบ้างก็เป็นเรื่องที่เห็นจนชินชา

จื่ออิงเหลือบมองหยางเซียงจวินแวบหนึ่งแล้วพยักหน้า

ทั้งสองหาสถานที่ปลีกวิเวกแห่งหนึ่ง ไม่มีผู้ใดรู้ว่าทั้งคู่พูดคุยอะไรกัน

ไม่นานหลังจากนั้น หยางเซียงจวินก็กลับมา

นางสวมหมวกม่านจึงไม่อาจมองเห็นสีหน้าได้ อย่างไรก็ตาม จากการที่นางเต็มใจรั้งอยู่สกุลฉี ทั้งยังร่วมวงสนทนา เห็นได้ชัดว่าหยางเซียงจวินอารมณ์ดีขึ้นมาก

“พวกท่านรู้จักคุณชายรองจวนหัวผู้นั้นหรือไม่?” มีคนเอ่ยถามขึ้นมา

“มีอะไรหรือ?”

ฉีซืออี้สนใจใคร่รู้ขึ้นมา ‘คุณชายรองจวนหัว? นั่นไม่ใช่ผู้ที่เดิมทีมีความเกี่ยวข้องกับคุณหนูสองคนในสกุลสิงหรือ?’

“มีคนบอกว่าคุณชายรองจวนหัวผู้นั้นเป็นคนป่วย ถูกเลี้ยงดูมาข้างนอกตั้งแต่เล็ก ๆ เพิ่งกลับมาเมื่ออายุได้สิบห้าปี” คุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่เอ่ยขึ้นกล่าวต่อ “ไม่นานมานี้มีคนเห็นเขาพาภรรยาที่เพิ่งแต่งไปซื้อชาด”

“เขาไม่ได้เป็นคนป่วยหรือ?”

“ได้ยินว่าได้รับการรักษาจากหมอเทวดา สุขภาพจึงดีขึ้นมากแล้ว”

“ไม่นานมานี้ยังเกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โต เดิมทีตกหลุมรักแม่นางสกุลสิง แต่แม่นางทั้งสอง…”

ทุกคนหยุดพูดทันที

พวกนางจำข่าวลือระหว่างฉีซืออี้กับคุณชายใหญ่จวนอ๋องลู่ผู้นั้นได้

“แม่ครัวของเราทำขนมเก่งทีเดียว วันนี้ข้าให้นางทำของใหม่ ๆ ออกมา พวกท่านมาลองชิมดูสิ” ฉีซืออี้เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

หลี่เข่อหรงเอ่ยเบา ๆ “ซืออี้ ใกล้วันเกิดเจ้าแล้ว คราวนี้ตั้งใจจะฉลองอย่างไรหรือ?”

“หากเจ้าไม่เอ่ยถึง ข้าก็เกือบลืมไปแล้ว” ฉีซืออี้เอ่ยยิ้ม ๆ “อย่างไรเสียก็มีทุกปี ไม่ต้องยุ่งยากแล้ว ถึงตอนนั้นพวกเราไปเที่ยวเล่นที่เรือนพักผ่อนบนภูเขาสักเที่ยวเถอะ?”

“ไม่น่าสนใจเอาเสียเลย” คุณหนูผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น “ที่เรือนพักผ่อนบนภูเขามีกิจกรรมสนุก ๆ มากมายก็จริง อีกทั้งของว่างและอาหารข้างในก็อร่อยดี เพียงแต่หากเล่นบ่อยเกินไปก็ไม่มีอะไรใหม่แล้ว หมู่นี้มีสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่งปรากฏขึ้นมา ที่นั่นจึงจะน่าสนใจ!”

“ที่ใดหรือ?” ทุกคนห้อมล้อมเข้ามา

ฉีซืออี้เองก็ไม่รู้เช่นกัน

คุณหนูผู้นั้นลดเสียงลงกล่าวสองสามคำ