สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1090

บทที่ 1090 เหตุใดต้องปิดบังข้า?

บทที่ 1090 เหตุใดต้องปิดบังข้า?

เมื่อลู่ฉาวอวี่กลับมาถึงบ้าน ทั้งห้องก็สว่างไสว

เดิมทีเขาตั้งใจว่าจะไปยังห้องข้าง ๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำก่อนค่อยกลับมาที่ห้อง แต่เมื่อเห็นเช่นนี้ ชายหนุ่มจึงเปิดประตูห้องนอนเข้าไปก่อน

สิงเจียซือนั่งอยู่ที่โต๊ะ กำลังใช้พู่กันเขียนอะไรบางอย่าง

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นางก็เงยหน้าขึ้น

“ท่านกลับมาแล้วหรือ”

“เหตุใดยังไม่พักผ่อนเล่า?” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยถาม

“ข้ารอท่านอยู่” สิงเจียซือกำฝ่ามือแน่น

ลู่ฉาวอวี่หยิบเสื้อคลุมที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา ก้าวเข้าไปหาแล้วสวมมันลงบนตัวนาง

“อากาศเย็น รักษาความอบอุ่นหน่อย”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ?” ลู่ฉาวอวี่มองนางแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม “นั่งลงคุยกันเถอะ”

“หนึ่งปีผ่านไปแล้ว” สิงเจียซือหลุบตาลง “ข้าคิดว่า ข้อตกลงของเราก็สิ้นสุดแล้วเช่นกัน”

มือที่กำลังรินชาของลู่ฉาวอวี่หยุดชะงักไปชั่วขณะ

เขาวางกาน้ำชาลงแล้วมองหน้านาง “เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่มีเจ้าค่ะ ก็แค่ถึงหนึ่งปีแล้ว” สิงเจียซือเฉไฉมองไปทางอื่น “อย่างไรข้าก็มัวอ้อยอิ่งไม่ยอมจากไปไม่ได้”

“แม้เจ้าไม่พูด ข้าก็สามารถไปถามบ่าวรับใช้ในจวนได้” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ยามนี้ดึกมากแล้ว บ่าวรับใช้ล้วนพักผ่อน หากเจ้าไม่กลัวยุ่งยาก ข้าปลุกเขาขึ้นมาถามได้”

“เหตุใดท่านเอาแต่ใจเช่นนี้เล่า” สิงเจียซือหันกลับมาถลึงตามองเขา “พวกเราตกลงกันไว้หนึ่งปี ถึงเวลาแล้วก็ต้องเคารพซึ่งกันและกัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วหรือ?”

“ข้าไม่เคยรับปาก” ลู่ฉาวอวี่กล่าว

สิงเจียซือดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้ “ตำแหน่งฮูหยินน้อยลู่ไม่ควรสูญเปล่าไปกับข้า”

“ข้าไม่คิดว่ามันสูญเปล่า”

“ในท้องข้ามีของบางอย่าง เหตุใดท่านต้องปิดบังข้าด้วย?” สิงเจียซือเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางแดงก่ำ

“เจ้า… เป็นเพราะเรื่องนี้…”

“เรื่องนี้ยังไม่ร้ายแรงพอหรือ?”

นางไม่สามารถมีลูกได้

หากนางไม่จากไป เช่นนั้นนางจะไม่กลายเป็นคนบาปของสกุลลู่หรือ?

ลู่ฉาวอวี่ถอนหายใจเบา ๆ

เขาลุกขึ้น อุ้มสิงเจียซือขึ้นมา

“ท่าน…”

สิงเจียซือมองเขาอย่างตื่นตระหนก ดวงตาฉายแววเหลือเชื่อชัดเจน

“ท่านทำอะไร?”

ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ดึกมากแล้ว สมองของเจ้ามีแต่แป้งเปียก พักผ่อนให้เพียงพอก่อน มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

“ท่านวางข้าลงก่อน” สิงเจียซือได้ยินเสียงตึกตัก ๆ จากอกตนเอง

ลู่ฉาวอวี่วางนางลงบนเตียง ถอดรองเท้าให้ จ้องมองนางแล้วเอ่ย “ต้องให้ข้าช่วยเจ้าถอดเสื้อผ้าหรือไม่?”

“ไม่ต้อง” สิงเจียซือยกมือขึ้นบังอก

“เช่นนั้นก็ถอดเสื้อคลุมออก นอนเสีย อย่าได้คิดฟุ้งซ่านไปทั่ว”

“ท่านออกไปก่อน” สิงเจียซือแก้มแดงก่ำราวกับมีเลือดไหลออกมากองรวมกัน

ลู่ฉาวอวี่เห็นท่าทางเขินอายของนาง รอยยิ้มพลันปรากฏในแววตา

เขาโน้มตัวลงมา จูบลงบนริมฝีปากบาง “หากข้าไม่ออกไปเล่า?”

สิงเจียซือเบิกตากว้าง

มุมปากของลู่ฉาวอวี่ยกขึ้น เขาโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากของนาง “วิญญาณจงกลับมา”

“ท่าน… ท่าน…”

ลู่ฉาวอวี่ยกมือขึ้นประคองท้ายทอยนาง เขาโน้มศีรษะลงไปดูดดึงริมฝีปากหญิงสาว

สิงเจียซือรู้สึกถึงกระแสความร้อนที่ไหลไปทั่วร่าง ราวกับวิญญาณของนางหลุดลอยไป ตั้งแต่หัวจรดเท้าไร้เรี่ยวแรง ร่างกายอ่อนยวบ นางเอนกายลงไปด้านหลัง

ลู่ฉาวอวี่เอามือบังศีรษะนางไม่ให้ชนกับหัวเตียง

“ใต้เท้า ท่าน… ท่าน…” สิงเจียซือทั้งเขินอายทั้งรำคาญตนเอง ความคาดหวังในใจเพิ่มขึ้นมาหลายส่วน “ชอบข้าหรือ?”

“ข้านึกว่าเรื่องนี้คงไม่ต้องการคำตอบ” ลู่ฉาวอวี่เล่นกับปอยผมของนาง “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนไม่สนใจถูกผิด เห็นสตรีลำบากแล้วต้องช่วยเหลือเสมอไปหรือ?”

สิงเจียซือได้ยินคำตอบยืนยัน ในใจพลันขมขื่น