สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1138

บทที่ 1138 ตอนพิเศษ (37)

บทที่ 1138 ตอนพิเศษ (37)

ในคุก นักโทษชั้นเลวหลายคนเตะต่อยชายร่างผอมผู้หนึ่ง

นักโทษหลายคนในห้องขังข้างเคียงมองภาพนั้น ดวงตาแต่ละคนล้วนว่างเปล่า

ชายร่างผอมร้องคร่ำครวญอ้อนวอนขอความเมตตา ทว่าเหล่านักโทษยังคงไม่ยอมปล่อยเขาไป

“จำไว้นะ อาหารในห้องขังทั้งหมดที่ได้รับการแจกจ่ายจะต้องมอบให้พวกเราเพื่อแสดงความกตัญญู หากข้ารู้ว่าเจ้าซ่อนหมั่นโถวไว้อีก ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”

ชายร่างผอมกุมหัวแล้วนั่งตัวสั่นอยู่ที่นั่น

เมื่อนักโทษเหล่านั้นเหนื่อยจากการทุบตีก็กลับไปยังที่ของตนเอง เขาถึงกล้าที่จะนอนลงแล้วส่งเสียงครวญครางออกมา

“พี่ใหญ่ เขาจะไม่โดนทุบตีตายกระมัง?”

“ไม่ ข้ายังออมมือไว้หลายส่วน”

นักโทษหลายคนนั่งกินหมั่นโถวแสดงความกตัญญูที่นักโทษคนอื่นยกให้อยู่ตรงนั้น

หมั่นโถวล้วนทำจากธัญพืช มีรสเผ็ดร้อนแสบคอเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม นักโทษจะได้รับเพียงสองมื้อต่อวันเท่านั้น แต่ละมื้อมีเพียงแค่โจ๊กหนึ่งถ้วยที่ใสจนสามารถมองเห็นราวกับกระจกได้กับหมั่นโถวธัญพืชดังกล่าว ในสายตาของพวกเขา หมั่นโถวธัญพืชนี้อร่อยยิ่งนัก

ในยามนี้เอง นักการก็ปรากฏตัวขึ้น

นักการเอ่ยกับชายร่างผอมที่อยู่ข้างในว่า “หลิ่วจินเปย เจ้าออกมาได้แล้ว”

เมื่อชายร่างผอมผู้นั้นได้ยินชื่อของตนก็รู้สึกเหมือนกับกำลังฝันไป

“จะไปหรือไม่ไป? ไม่ไปข้าจะปิดแล้ว”

ชายร่างผอมหรือหลิ่วจินเปยใช้มือกับเข่าตะกุยตะกายลุกขึ้น ขณะเดินผ่านนักโทษที่รังแก เขาพลันตัวสั่นสะท้านจึงรีบกุลีกุจอออกไปเร็วขึ้นกว่าเดิม

หลังออกจากประตูห้องขัง เขาก็เอ่ยเสียงสั่นเทา “พี่ใหญ่ เหตุใดท่านจึงปล่อยข้าออกไปเล่า?”

ครั้งนี้เขาประสบปัญหาใหญ่ ไม่ถูกฆ่าก็ดีแล้ว เพียงแค่ถูกขังอยู่ในคุก นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะได้ออกจากคุกโดยรักษาชีวิตไว้ได้

“หากมีคนยินดีจ่ายเงินจำนวนนี้ให้เจ้า แน่นอนว่าเจ้าสามารถออกมาได้” ผู้คุมกล่าว “เจ้าโชคดีไม่เลว เพียงแต่ คราวหน้าหัดใช้สมองบ้าง อย่าได้ตกมาอยู่ในมือเราอีก”

ไม่ถูก เงินค่าไถ่ตัวไม่ใช่ถูก ๆ แม้ว่าพวกเขาจะเต็มใจก็คงไม่สามารถจ่ายได้

เพียงแต่นอกจากพวกเขาแล้ว ในโลกนี้ยังมีใครที่จะใจดีเพียงนี้อีก? ตอนนี้หลิ่วจินเปยก็เหมือนหนูที่กำลังข้ามถนน ผู้ใดต่างก็ตะโกนด่าว่าทุบตี หวังว่าเขาจะไม่มีวันลุกขึ้นมาได้อีก จะดีที่สุดหากตายอยู่ในคุก

“ข้าจะรู้ได้อย่างไร? รู้เพียงแค่เป็นหญิงสาวผู้หนึ่ง”

ผู้คุมเอ่ยถ้อยคำเหล่านี้เอาไว้แล้วหันหลังจากไป

หลิ่วจินเปยพึมพำ “หญิงสาว… หญิงสาว… หญิงสาว…”

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงคนผู้หนึ่งขึ้นมา

ในยามนั้น ดวงตาของเขาเปล่งประกายสดใส

“จักต้องเป็นซิ่วหลานเป็นแน่” หลิ่วจินเปยกล่าวอย่างตื่นเต้นดีใจ “ข้ารู้ว่านางไม่มีทางเมินเฉยต่อข้า ข้ารู้ว่านางติดตามคหบดีจางผู้นั้นเพราะถูกบีบบังคับ ไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางรอดพ้นจากคุกได้”

เมืองโจว หลิวจิ่วจู๋มองไปยังลานบ้านที่ชำรุดทรุดโทรมตรงหน้าแล้วกล่าว “บ้านหลังนี้แหละ”