สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 117

บทที่ 117 เจ้าคงไม่ได้ร้องไห้ใช่หรือไม่

บทที่ 117 เจ้าคงไม่ได้ร้องไห้ใช่หรือไม่

ลู่เซวียนมองออกไปข้างนอก ใบหน้าซีดเซียวตามประสาคนป่วยเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ลู่จื่ออวิ๋นกอดลูกเจี๊ยบเอาไว้พลางป้อนหนอนน้อยในมือให้กิน ใบหน้าน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มขึ้นเป็นริ้วแดงเรื่อ

“เสี่ยวฮวานะเสี่ยวฮวา รีบ ๆ โตเร็ว ๆ นะ จะได้ออกไข่หลาย ๆ ฟองมาบำรุงท่านแม่”

ลู่ฉาวอวี่ออกมาจากห้อง เห็นลู่เซวียนเฝ้ารออยู่อย่างกังวลก็เอ่ยขึ้นว่า “ท่านอา มีตัวอักษรหนึ่งที่ข้าเขียนไม่เป็น”

ลู่เซวียนไม่ได้ยิน ตอนนี้เขากำลังพะว้าพะวงว่าเมื่อไหร่มู่ซืออวี่จะกลับมา เสียงอย่างอื่นล้วนลอยผ่านหู

ลู่ฉาวอวี่เรียกเสียงดังกว่าเดิม “ท่านอา!”

ลู่เซวียนจึงได้สติกลับคืนมา “หา? อะไรหรือ?”

ลู่ฉาวอวี่ทวนคำพูดที่เพิ่งพูดไป

“อ้อ คำไหน?” เขาเดินเข้าไปข้างในพลางเอ่ยถาม

“ท่านแม่…” ลู่จื่ออวิ๋นปล่อยลูกเจี๊ยบลงแล้ววิ่งไปหามารดาด้วยความดีใจ “ท่านแม่กลับมาแล้ว!”

มู่ซืออวี่และมู่ต้าหนิวแยกกันที่บ้านเหยาซื่อ วันนี้นางซื้อของมาไม่มากจึงหิ้วกลับมาเอง มู่ต้าหนิวขับเกวียนวัวตรงไปยังบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน จะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมา

ลู่เซวียนหยุดชะงัก หันกลับมาแล้วเดินไปยังประตูพลางเร่งฝีเท้าขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

มู่ซืออวี่กอดลู่จื่ออวิ๋นไว้ “โอ้โห ข้ากอดอวิ๋นเอ๋อร์แทบไม่ได้แล้ว”

“เช่นนั้นอวิ๋นเอ๋อร์ต้องกินน้อยลง ไม่อย่างนั้นท่านแม่จะกอดไม่ได้แล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยเสียงเศร้า

“ไม่ได้สิ อวิ๋นเอ๋อร์ต้องกินให้มากหน่อย จะได้โตไว ๆ ทีนี้เจ้าจะได้กอดข้าแทน” มู่ซืออวี่ลูบหัวลู่จื่ออวิ๋น “วันนี้ข้าเจอที่กลัดผมดอกไม้ งามมากเลยล่ะ เดี๋ยวจะติดให้เจ้านะ”

ลู่เซวียนมองมู่ซืออวี่อย่างตื่นเต้น

ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยสิ่งใด แต่สีหน้าเช่นนั้นใครเห็นก็รู้ว่าเขากำลังรอฟังข่าวอะไรอยู่

“สำเร็จแล้ว” มู่ซืออวี่ยิ้ม

ลู่เซวียนตาเป็นประกาย “จริงหรือ? สำเร็จแล้วจริง ๆ หรือ?”

“สำเร็จแล้วจริง ๆ” มู่ซืออวี่พยักหน้า “เข้าไปคุยข้างในเถอะ”

ลู่เซวียนรู้สึกราวกับเท้าเบาโหวง เสมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน

กระทั่งเข้าไปในบ้าน เขายังรู้สึกราวกับว่าไม่ใช่ความจริง

“เหตุใดถึงสำเร็จได้เล่า?” ลู่เซวียนพึมพำกับตัวเอง “ข้าก็หาเงินได้แล้วหรือ เป็นไปได้อย่างไร…”

ลู่ฉาวอวี่ยกน้ำเข้ามาวางไว้ตรงหน้ามู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่เห็นน้ำมีกลีบดอกไม้แห้งโรยอยู่จึงมองลู่ฉาวอวี่ด้วยความประหลาดใจ “เจ้าเอามาจากไหน?”

“ดอกไม้ป่าจากบนภูเขา ข้าเก็บมาระหว่างที่ไปตัดฟืน ว่าจะโปรยไว้ในลานให้แห้ง เอาไปโรยน้ำแล้วมีกลิ่นหอมชื่นใจ” ลู่ฉาวอวี่พูดเบา ๆ

“ไม่เลว ข้ามีลูกชายที่รู้จักกตัญญูคนเป็นแล้วสินะ” มู่ซืออวี่จงใจหยอกล้อเขา

ลู่ฉาวอวี่เบือนหน้าหนี พยายามเย่อหยิ่งให้ถึงที่สุด

“อ้อใช่ 50 ตำลึงเงิน” มู่ซืออวี่วางเงินไว้ตรงหน้าลู่เซวียน “ผู้ตรวจหนังสือที่หอหนังสือหงเหวินบอกว่าเขาจะจ่ายหนึ่งตำลึงเงินต่อหนึ่งฉบับ นี่เป็นหนังสือสัญญา ข้างในบอกว่าเหลือต้นฉบับอีกเก้าเล่มที่ต้องส่ง”

“หอหนังสือหงเหวิน?” ดวงตาของลู่เซวียนเบิกกว้าง

หากเมื่อครู่นี้การที่ได้ยินว่าหนังสือของเขาถูกยอมรับแล้วช่างเหลือเชื่อ ตอนนี้พอได้ยินคำว่าหอหนังสือหงเหวินก็ยิ่งทำให้ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“เจ้าบอกว่าเจ้าขายหนังสือให้ที่หอหนังสือหงเหวิน?”

“ใช่แล้ว!”

“ไม่ใช่ร้านหนังสือหรอกหรือ?”

“ข้าไปร้านหนังสือแล้ว เจ้าของร้านหนังสือบอกว่าหนังสือของเราดีเกินไป ให้เราลองไปเสี่ยงโชคที่หอหนังสือหงเหวิน ไม่นึกว่าผู้ตรวจหนังสือจะชอบมันจริง ๆ”

“หอหนังสือหงเหวิน? ข้าไม่ได้กำลังฝันไปใชาหรือไม่ มีคนตั้งมากมายอยากเผยแพร่หนังสือที่หอหนังสือหงเหวิน แต่ข้อกำหนดของที่นั่นเข้มงวด ไม่ได้ผ่านการคัดเลือกกันง่าย ๆ”