สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1174

บทที่ 1174 ตอนพิเศษ (61/1)

บทที่ 1174 ตอนพิเศษ (61/1)

“ท่านป้า ท่านยังอยากช่วยลูกชายท่านอยู่หรือไม่?” หยางชิงซือเอ่ยถาม

จางซื่อตอบ “แน่นอนว่าอยาก”

“เมื่อครู่ท่านพึ่งบอกว่ายินดีทำทุกอย่างเพื่อลูกชายท่าน แม้กระทั่งตายเพื่อเขา แต่ตอนนี้แค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ท่านกลับยังทำไม่ได้ ช่างขัดแย้งกับคำพูดที่ท่านพึ่งเอ่ยออกมาจริง ๆ”

“ข้า… อย่างอื่นล้วนได้ทั้งสิ้น เพียงแต่ไม่ใช่เรื่องนี้” จางซื่อเอ่ย “ไม่เช่นนั้น ไม่เท่ากับข้านำหายนะเข้าบ้านตนหรือ นี่ต่างอะไรกับการฆ่าลูกชายข้า”

“ข้าไม่รู้ว่าลูกชายท่านเป็นอย่างไร ข้าได้บอกไปแล้ว ผู้ใดผูกผู้นั้นก็ต้องเป็นคนแก้” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “หากแก้ปมในใจลูกชายท่านได้ บางทีอาจพอมีวิธีช่วยชีวิตเขา”

“เพื่อลูกชายท่าน ควรแสร้งหูหนวกก็แสร้งหูหนวก ควรแสร้งตาบอดก็ต้องแสร้งตาบอด” หยางชิงซือที่อยู่ข้าง ๆ ว่าตาม “หากยังล่าช้า เกรงว่าลูกชายของท่านจะทนได้อีกเพียงไม่กี่วันแล้ว”

“แต่สตรีในหอโคมเขียวเหล่านั้นค่าตัวสูงมากกระมัง?” จางซื่อตกใจกลัวกับคำพูดของหยางชิงซือ ท่าทีของนางพลันเปลี่ยนตามไปด้วย

เพียงแค่นึกถึงตัวเลขมหาศาลเหล่านั้น แววตาของจางซื่อก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ถึงแม้นางจะยินดีอย่างไร ทว่าด้วยสภาพความเป็นอยู่ของครอบครัว เดิมทีก็ไม่มีทางไถ่ตัวสตรีหอโคมเขียวได้แม้แต่น้อย

“หากเป็นยามปกติ บ้านท่านคงไม่สามารถไถ่ตัวนางได้อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่เวลาปกติ ท่านลองคิดดูสิ ลูกชายท่านป่วย แถมโรคนั้นยังติดมาจากนาง นั่นหมายความว่านางก็ป่วยเช่นกัน หากสตรีหอโคมเขียวผู้หนึ่งป่วยเป็นโรค แขกจะต้องได้รับผลกระทบไม่มากก็น้อย ช่วงนี้นางอยู่ที่หอเมามายจะต้องลำบากเป็นแน่”

“ท่านสามารถลองถามดูก่อนได้ หากอาการของนางอยู่ภายใต้การควบคุมก็สามารถใช้เหตุผลนี้เป็นแรงจูงใจให้ลูกชายท่านมีชีวิตอยู่ให้ดีต่อ ทว่าดูจากท่าทีของลูกชายท่านแล้ว ความเป็นไปได้นี้มีไม่มาก มีความเป็นไปได้สูงที่อาการของนางจะเลวร้าย ชีวิตในหอเมามายจักต้องยากลำบาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านก็สามารถหาคนกลางสักคนให้ไปติดต่อกับแม่เล้าแทนท่าน จากนั้นก็ไถ่ตัวสตรีหอโคมเขียวผู้นั้นออกมา”

“ยามนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือท่านต้องถามลูกชายท่านว่าแม่นางผู้นั้นเป็นใคร” หยางชิงซือข้าง ๆ กล่าวเสริมขึ้น

หลิวจิ่วจู๋เห็นพ้องต้องกัน “ไม่ผิด”

“โรคของลูกชายข้า… เจ้าทำอะไรไม่ได้จริง ๆ หรือ?”

หลิวจิ่วจู๋ส่ายหน้า “โรคใจยังต้องใช้ยาใจรักษา”

“เช่นนั้นข้าจะถามเขา!”

จางซื่อเข้าไปในห้อง

หลิวจิ่วจู๋กับหยางชิงซือมองหน้ากัน

“เราไม่จำเป็นต้องรั้งอยู่ที่นี่แล้วกระมัง?” หยางชิงซือเอ่ย “เจ้าบอกลู่ทางให้นางแล้ว นางเพียงแค่ต้องทำตามที่เจ้าบอกก็เป็นอันใช้ได้”

“พวกเรากลับเถอะ!”

ทั้งสองเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว จางซื่อก็วิ่งหน้าตั้งออกมา

“สำเร็จแล้ว! สำเร็จแล้ว!” จางซื่อคว้าแขนหลิวจิ่วจู๋ไว้แล้วกล่าว “ในที่สุดลูกชายข้าก็คุยกับข้าแล้ว ทั้งยังยินดีกินข้าว เขาบอกกับข้าด้วยว่าแม่นางผู้นั้นเป็นผู้ใด”

“เช่นนั้นท่านก็จัดการอย่างที่พูดเมื่อครู่ก็พอ พวกเรายังมีเรื่องต้องทำ…”

“พวกเจ้าช่วยข้าอีกสักหนเถอะ” จางซื่อจับมือหลิวจิ่วจู๋ไม่ยอมปล่อย “ข้าแก่แล้ว ไม่รู้เรื่องรู้ราว ทั้งยังไม่เข้าใจหลักการใด ๆ พวกเจ้าสอนข้าเถิด ข้าควรจัดการกับคนผู้นั้นอย่างไร?”

หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “เมื่อครู่ข้าไม่ได้พูดจบแล้วหรือ? ท่านต้องไถ่ตัวนาง เมื่อไถ่ตัวนางมาแล้วย่อมไม่ใช่เห็นคนตายแล้วไม่ช่วย ดังนั้นจำต้องเชิญท่านหมอมารักษานางด้วย ถึงตอนนั้นก็จัดการให้พวกเขาอยู่ห้องเดียวกัน คอยพึ่งพาอาศัยกัน มีคนให้พึ่งพิง ลูกชายท่านย่อมมีความกล้าที่จะมีชีวิตอยู่”

“เช่นนั้นต้องใช้เงินมากน้อยเพียงใด?” จางซื่อปวดใจยิ่ง

“เงินหรือลูกชายสำคัญกว่ากัน?”