สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1176

บทที่ 1176 ตอนพิเศษ (62.1)

บทที่ 1176 ตอนพิเศษ (62.1)

ลู่ฉาวจิ่งเห็นว่านางไม่เต็มใจจึงไม่ได้บังคับอีก

อันที่จริงแล้วเขาเพียงแค่อยากทราบสถานการณ์ของขุนนางท้องที่แต่ละคน แต่การจะเข้าถึงพวกเขาด้วยตนเองนั้นทำได้ยากยิ่ง อย่างไรเสีย พวกเขาล้วนแต่เป็นคนเก่าแก่ในแวดวงขุนนาง ทางที่ดีที่สุดคือเริ่มเข้าหาจากคนในครอบครัว

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลิวจิ่วจู๋ไม่เต็มใจ เขาย่อมไม่บีบบังคับ

หลังจากผ่านเรื่องนี้ไป ทั้งสองคนก็พูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง

ลู่ฉาวจิ่งแสดงแนวคิดมากมายให้ฟัง หลิวจิ่วจู๋ได้ยินแล้วก็ตระหนักได้ในทันที

“ท่านพี่ ครอบครัวท่านมีกิจการหรือ?”

“ไม่ใช่ครอบครัวข้า หากแต่เป็นแม่ข้า” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “ข้าอยู่กับนางมาตั้งแต่ยังเล็กจึงได้เรียนรู้มาบ้างเล็กน้อย”

“ท่านติดต่อกับครอบครัวท่านแล้วใช่หรือไม่?”

“ติดต่อแล้ว” ลู่ฉาวจิ่งดึงมือหลิวจิ่วจู๋ไปกุม “เจ้ากังวลหรือ?”

“ข้า…”

“ไม่ต้องกังวลไป” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “ข้าอธิบายสถานการณ์ของเราเรียบร้อยแล้ว รอไปถึงเมืองหลวง พวกเราค่อยจัดงานแต่งงานอีกครั้ง”

“นั่นไม่จำเป็นต้องยุ่งยาก” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “ขอเพียงครอบครัวท่านยอมรับข้า จะจัดงานแต่งงานหรือไม่ข้าไม่ได้ใส่ใจ”

“แต่ข้าใส่ใจ”

หยางชิงซือเดินเข้ามาจากข้างนอกแล้วกล่าวขัดจังหวะ “พวกท่านทายสิว่าข้าเพิ่งเจอผู้ใด?”

“ผู้ใด?”

“ป้าจาง” หยางชิงซือชูตะกร้าในมือขึ้น “นางให้ไข่มาหนึ่งตะกร้าเพื่อขอบคุณเจ้าโดยเฉพาะ ข้าเห็นว่านางไม่ได้มีนิสัยชอบเสียดสีเหน็บแนมเหมือนก่อน แม้กระทั่งหน้าตายังดูใจดีมีเมตตาแล้ว”

“อาการของลูกชายนางเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ได้ยินว่าควบคุมได้แล้ว นางบอกว่ารอลูกชายกับว่าที่ลูกสะใภ้หายดีจะเลี้ยงอาหารง่าย ๆ เราสักมื้อ จากนั้นพวกเขาก็วางแผนจะไปจากที่นี่”

ทันทีที่ลู่ฉาวจิ่งมาถึงศาลาว่าการอำเภอ จงซู่เกินก็ก้าวเข้ามาทักทายแล้วเหลือบตามองเข้าไปข้างในแวบหนึ่ง แววตาบอกใบ้บางอย่าง

ลู่ฉาวจิ่งพอคาดเดาได้แล้วจึงเอ่ยถาม “หาผู้ซื้อใหม่เจอแล้วหรือยัง?”

จงซู่เกินเอ่ยอย่างให้ความร่วมมือว่า “หาน่ะหาเจอแล้วขอรับ เพียงแต่อีกฝ่ายต้องการดูสินค้าก่อน ข้าบอกว่าเรื่องนี้ไม่อาจตัดสินใจได้ ต้องแจ้งเบื้องบนเสียก่อน… ข้าถึงได้มารายงานใต้เท้า”

“ผู้ซื้อใหม่ต้องการดูสินค้า นี่ขัดกับกฎของเรา ช่างเถิด เปลี่ยนไปหาผู้อื่น!”

“เพียงแต่พวกเขาให้ราคาอย่างงามเลยนะขอรับ อีกทั้งยังต้องการในจำนวนมากด้วย”

“ไม่อาจเสี่ยงได้” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “เรื่องที่เรากำลังทำเกี่ยวพันถึงศีรษะ”

“ต้องบอกกล่าวเรื่องนี้กับท่านนายกองหรือไม่ขอรับ?”

“ท่านนายกองเคยกำชับไว้แล้วว่า หากทำงานร่วมกันครั้งแรกแต่จะดูสินค้าให้ได้ ไม่อาจพาไปหาเขา ข้าเองก็ไม่วางใจ เช่นนี้เสี่ยงเกินไป”

“เช่นนั้นจะปล่อยไปหรือขอรับ?”

“ก็ทำได้เพียงปล่อยไปแล้ว” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว

ณ หอเมามาย ท่านนายกองเซี่ยวโอบสาวงามไว้ในอ้อมแขนพลางดื่มสุรา หลังจากฟังรายงานจากลูกน้องก็เอ่ย “ผู้ซื้อที่เขาว่านั่น พวกเจ้าไปตรวจสอบสักหน่อย”

“ซู่เกิน ทุกอย่างที่ข้าทำมีเพียงเจ้าที่รู้ หากเจ้าคิดจะไปรับรางวัลจากนายกองเซี่ยวทางนั้น เจ้าก็เพียงแค่ต้องไปรายงาน” ลู่ฉาวจิ่งยิ้มน้อย ๆ

จงซู่เกินทำท่าทีฮึดฮัด “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนอย่างไรกัน? หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าคงตายไปนานแล้ว นับประสาอะไรกับได้แต่งเมียอย่างในตอนนี้ นอกจากนี้ เจ้าบอกใบ้กับข้าแต่แรกว่าตนเองกับนายกองเซี่ยวไม่ได้อยู่ฝั่งเดียวกัน ข้าถึงได้ติดตามเจ้า หากเจ้ามาจากตะเภาเดียวกันกับพวกเขาจริง ๆ ข้าคงยอมตาย ไม่ยอมมาเป็นลูกน้องเจ้า”

“เอาละ จัดการตามแผน ภายหน้าเจ้าก็จะได้รู้เจตนาของข้าแล้ว” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “เพียงแต่ก่อนหน้านั้น พวกเรามาทำเรื่องที่เป็นประโยชน์ต่อราษฎรกันเถิด! พื้นที่นี้…”

ลู่ฉาวจิ่งชี้ไปยังตำแหน่งบนแผนที่

จงซู่เกินฟังคำสั่งของลู่ฉาวจิ่งด้วยแววตาชื่นชม

“ไม่ว่าเจ้าจะมาเป็นนายอำเภอด้วยเหตุใด ข้าเชื่อว่าราษฎรที่นี่จะต้องรู้สึกขอบคุณเจ้า”

ลู่ฉาวจิ่งพูดถึงเรื่องที่นำไปใช้ได้จริง นั่นก็คือการสร้างสะพานที่หมู่บ้านสกุลเมิ่ง

ที่นั่นเป็นถิ่นทุรกันดาร หากจะเข้าเมืองชาวบ้านต้องไต่เชือกไปยังอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ

แน่นอนว่า แต่เดิมมีเรือ ทว่าระหว่างน้ำท่วมครั้งล่าสุด เรือทั้งหมดจมลงใต้น้ำแล้ว ต่อมาจึงมีคนย้ายไปจากที่นั่นมากขึ้นเรื่อย ๆ คนที่มีเงินซื้อเรือก็ย้ายออกไปแล้วเช่นกัน เหลือก็แต่เพียงคนยากจนเท่านั้น

ทันทีที่มีการติดประกาศเรื่องสร้างสะพาน ชาวบ้านต่างพากันดีใจกันยกใหญ่

จำต้องรู้ว่าอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำไม่ได้มีเพียงหมู่บ้านสกุลเมิ่งเท่านั้น แต่ยังมีที่ดินรกร้างอีกมากมาย หากมีสะพานจริง ๆ ที่รกร้างทางนั้นสามารถจัดสรรให้คนเพาะปลูกได้ เช่นนี้ย่อมเป็นผลดีต่อชีวิตของผู้คน

ลู่ฉาวจิ่งกำลังวุ่นอยู่กับการสร้างสะพาน เมื่อเขาว่าง หลิวจิ่วจู๋ก็ส่งของขวัญชิ้นใหญ่ไปให้เขา

“นี่อะไร?” ลู่ฉาวจิ่งมองสมุดบันทึกที่หลิวจิ่วจู๋เป็นคนเขียนด้วยความประหลาดใจ

สมุดบันทึกเล่มนี้จดรายละเอียดเกี่ยวกับสถานการณ์ต่าง ๆ ในบ้านของขุนนางท้องที่

หลิวจิ่วจู๋กล่าว “ยาสระผมกับสบู่เหลวอาบน้ำที่ข้าทำไม่นานมานี้ขายดีมากทีเดียว ข้าจึงถือโอกาสนี้ไปเยี่ยมเยือนฮูหยินมาไม่น้อย เมื่อเวลาผ่านไปก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ของแต่ละจวนแล้ว”