สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1193

บทที่ 1193 ตอนพิเศษ (71.2)

บทที่ 1193 ตอนพิเศษ (71.2)

“น้องหญิงฮุ่ยเอ๋อร์ พี่สาวเจ้าผู้นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ!” คุณหนูไช่กล่าว “เจ้าดูสิ นางเพิ่งกลับมาได้เพียงวันเดียว นึกไม่ถึงว่าจะประจบประแจงคุณหนูรองจวนลู่แล้ว มิหนำซ้ำยังเรียกว่าพี่หญิง นางกล้าเรียกคนสกุลลู่ว่าพี่หญิงได้อย่างไร? พวกท่านว่านางไม่รู้ตัวตนของคุณหนูรองจวนลู่จริง ๆ หรือแสร้งทำเป็นไม่รู้กันแน่? นางจงใจแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาเพื่อที่จะได้รับความชื่นชอบคุณหนูรองจวนลู่ เช่นนี้จะได้แทรกเข้าไปในจวนลู่ได้”

“บางทีอาจไม่รู้จริง ๆ กระมัง!”

“จะเป็นไปได้อย่างไร? เมื่อครู่มีความเคลื่อนไหวใหญ่โตเพียงนั้น นางไม่ได้ตาบอดจะมองไม่ออกหรือ?”

ถังจือฮุ่ยกล่าวเสียงค่อย “พี่หญิงใหญ่เพิ่งกลับมาที่จวนกั๋วกง ไม่เคยเห็นพี่หญิงรองสกุลลู่ ข้าคิดว่านางไม่รู้จริง ๆ นางเพียงแค่ปฏิบัติต่อพี่หญิงรองสกุลลู่ในฐานะแขกทั่วไป ทุกท่านอย่าได้คิดมากเลย”

“น้องหญิงฮุ่ยเอ๋อร์ เจ้าไร้เดียงสาเกินไปแล้ว” คุณหนูจางที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “เจ้าชอบคุณชายรองลู่ใช่หรือไม่? ข้าคิดว่าพี่หญิงของเจ้าผู้นี้ร้ายกาจนัก ระวัง…”

“พวกท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้น!” ถังจือฮุ่ยมองไปรอบ ๆ ด้วยความกังวล “ข้าไม่ได้มีความหมายอื่นใดต่อคุณชายรองลู่”

“น้องหญิงฮุ่ยเอ๋อร์ไม่ได้หมั้นหมายกับคุณชายรองจวนโหวแล้วหรือ?”

“ยังไม่ได้หมั้นหมาย” ถังจือฮุ่ยอธิบาย “เพียงแค่กำลังพูดคุยกัน ยังไม่แน่ชัดเจ้าค่ะ!”

“ผู้ใดไม่รู้บ้างว่าคุณชายจวนโหวชอบเจ้า?” คุณหนูไช่หยอกเย้า “การแต่งงานครั้งนี้จะต้องบรรลุผลอย่างแน่นอน”

“เพียงแต่น้องหญิงฮุ่ยเอ๋อร์ เจ้าต่อคุณชายรองลู่…”

“ข้าเพียงแค่ชื่นชมพระชายาลู่ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณชายรองลู่” ถังจือฮุ่ยกล่าวอย่างจริงจัง “พี่หญิงน้องหญิงทั้งหลาย คำพูดเช่นนี้ไม่อาจกล่าวแล้ว เดิมทีก็เพียงแค่ล้อเล่น แต่หากเล่าลือออกไป ชื่อเสียงข้าจะเสียหายเอาได้”

“เอาเถอะ!”

บรรดาคุณหนูสูงศักดิ์ต่างมองหน้ากันไปมา

ถังจือฮุ่ยชมชอบลู่ฉาวจิ่งเป็นเรื่องที่ผู้ใดที่มีสายตาแหลมคมล้วนมองออก เพียงแต่ลู่ฉาวจิ่งเป็นผู้ใด? บุรุษสกุลลู่ล้วนเป็นดั่งน้ำแข็งและหิมะในเหมันตฤดู ผู้ใดก็ไม่อาจทำให้หัวใจพวกเขาอบอุ่นขึ้นได้ ถึงแม้ถังจือฮุ่ยจะชอบพอคุณชายรองลู่ก็ทำได้เพียงต้องยอมรับ ด้วยเหตุนี้ฮูหยินผู้เฒ่าถังจึงเลือกบุตรชายคนรองของภรรยาเอกสกุลโหว ตัวนางเองก็ยอมรับแล้ว

บัดนี้ดูจากท่าทีของของนาง พอเห็นคุณชายรองลู่กลับมาจึงคิดจะกลับคำแล้วหรือ? เพียงแต่จวนโหวก็ไม่ใช่สกุลธรรมดาสามัญทั่วไป ไม่ใช่สกุลที่คิดจะเปลี่ยนใจก็เปลี่ยนใจ คิดจะกลับคำก็กลับคำได้ เกรงว่าจะเกิดปัญหาในภายหลัง

หลิวจิ่วจู๋พาลู่จื่อชิงไปยังศาลาที่อยู่ห่างออกไป ในที่สุดก็ไม่ต้องฟังเสียงจ้อกแจ้กจอแจเหล่านั้นอีก

ลู่จื่อชิงมองหลิวจิ่วจู๋พลางถอนหายใจเบา ๆ เอ่ย “เจ้าไม่ชอบงานเช่นนี้หรือ?”

“ไม่ชอบเจ้าค่ะ” หลิวจิ่วจู๋ส่ายหัว “เสียงดังเกินไป อีกทั้งคนเหล่านั้นก็น่าเบื่อยิ่ง ในแววตาพวกเขาไม่มีความอบอุ่น ทว่าใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม แสร้งทำเป็นมีความสุข เดิมทีข้าก็ไม่รู้จักพวกเขา พวกเขากลับเสแสร้งแกล้งทำเช่นนี้ ปากว่าตาขยิบเกินไปแล้ว”

“ต่อไปเจ้าก็จะชินกับมันเอง”

“พี่หญิง ข้าขอไปเล่นกับท่านได้หรือไม่?”

“แน่นอนว่าได้”

“ดียิ่งนัก” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “เช่นนั้นท่านชอบข้าหรือไม่?”

ลู่จื่อชิงเลิกคิ้ว “เหตุใจจึงถามเช่นนั้น?”

“ข้าอยากอยู่กับน้องชายของท่าน ครอบครัวเขามีท่าทีอย่างไร ข้าจำต้องเข้าใจเสียก่อน” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย

“หากพวกเราไม่ชอบเจ้าเล่า?”

“นั่น…” หลิวจิ่วจู๋ขมวดคิ้ว “ข้าจะถามพี่จิ่งว่าคิดอย่างไร หากเขาสนใจ เช่นนั้นข้าก็จะไปจากเขา! หากเขาไม่สนใจ เช่นนั้นข้าก็จะอยู่กับเขา เพียงแต่หากพวกท่านล้วนไม่ชอบข้า ข้าต้องอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกับพวกท่านจะต้องอึดอัดเป็นแน่ เช่นนั้นข้ากับพี่จิ่งก็จะย้ายออกไป ข้าหาเงินเองได้ ไม่ต้องใช้เงินจากจวนลู่แม้แต่อีแปะเดียว เรื่องนี้ข้ามั่นใจ”