สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1202

บทที่ 1202 ตอนพิเศษ (77.1)

บทที่ 1202 ตอนพิเศษ (77.1)

พลั่ก!

ชูอียกเสือที่ตายแล้วขึ้นเกวียน

หลี่ซานโบกมือไปมาข้างหน้าเขาแล้วเอ่ย “พี่ชูอี เหตุใดท่านเหม่อลอยเช่นนี้?”

ชูอีได้สติกลับคืนมาจึงเอ่ย “ไม่มีอะไร”

“พี่ชูอี ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่าน ไม่เช่นนั้นพวกเราคงตายแล้ว เสือตัวนี้เป็นท่านที่ฆ่า ชีวิตพวกเราก็เป็นท่านที่ช่วยไว้ ท่านวางใจ รอขายเสือตัวนี้ได้แล้ว พวกเราจะนำเงินมาให้ท่าน”

“ค่าขนย้ายหนึ่งร้อยอีแปะ” ชูอีเอ่ยนิ่ง ๆ “พี่น้องแท้ ๆ ยังต้องแยกบัญชีให้ชัดเจน ข้าไม่ให้เจ้าเสียเปรียบอย่างแน่นอน”

“แหะ ๆ” หลี่ซานเกาหัวแกรก ๆ “กล่าวกันตามเหตุผลแล้ว ข้าไม่ควรรับเงินจำนวนนี้ เพียงแต่เพราะเสือตัวนี้ พี่น้องเรามากน้อยล้วนได้รับบาดเจ็บ เช่นนั้นข้าต้องขอบคุณพี่ชูอีแทนพวกเขาแล้ว”

แม้ว่าเสือจะตายแล้ว แต่เนื่องด้วยขนาดและความหายากของมัน อย่างน้อยก็ต้องขายได้หนึ่งร้อยตำลึงเงิน

หลี่ซานมองชูอี แววตาเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา

หากเขามีความสามารถอย่างชูอีก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องสินสอดทองหมั้น

หลี่ซานกำลังจะขับเกวียนออกไป ทว่าจู่ ๆ ชูอีก็หยุดเขาไว้

“หลี่ซาน ได้ยินว่าเจ้ากำลังจะแต่งงาน”

“หา?” หลี่ซานเอ่ยอย่างจนปัญญา “สินสอดยังไม่พอ จะสำเร็จหรือไม่ยังไม่รู้ ถึงแม้ข้าจะชอบหลานเอ๋อร์มาก แต่หากสินสอดไม่พอ แม่นางกับพี่ชายนางย่อมไม่ยกคนให้ข้า ข้าน่ะ พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว แต่หากไม่มีวาสนาก็ทำได้เพียงยอมรับ ถึงแม้ข้าจะชอบนางก็ไม่อาจไม่สนใจแม้กระทั่งพ่อแม่กระมัง? บ้านนางเป็นบ่อไร้ก้น ข้าไม่มีความสามารถ ไม่อาจถมบ่อนั้นได้”

หลังจากหลี่ซานบ่นก็มองชูอีด้วยความสงสัย

“เหตุใดจู่ ๆ ท่านถึงได้ถามเรื่องนี้?”

เขาดูไม่เหมือนคนที่จะสงสัยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้นี่นา!

“ถ้าหาก… ข้าหมายความว่าถ้าหาก… เจ้าชอบจางเสี่ยวหลาน ทว่าเพราะสินสอดไม่เพียงพอ เจ้าไม่อาจเลี่ยงจึงต้องแต่งงานกับสตรีอื่น เช่นนั้นเจ้าจะยังชอบจางเสี่ยวหลานอยู่หรือไม่?”

เขาไม่ชอบการยกตัวอย่างนี้นัก

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ชอบจางเสี่ยวหลานจริง ๆ หากไม่หมดสิ้นหนทาง เขาก็ไม่อยากยอมแพ้ต่อความสัมพันธ์นี้แม้แต่น้อย

“คงใช่กระมัง อย่างไรเสียข้าก็ชอบนางมาห้าปีแล้ว” หลี่ซานลูบหัวตัวเองด้วยสีหน้าเขินอาย

“เช่นนั้นเจ้าไม่รู้สึกผิดต่อภรรยาเจ้าหรือ?”

หลี่ซาน “…”

ในเมื่อเป็นเรื่องสมมติก็อย่าจริงจังนักได้หรือไม่?

ชูอียังไม่ยอมปล่อยเขาและเอ่ยถามต่อไป “ถ้าหากเจ้าและภรรยาของเจ้ามีลูกสองคน แต่ยามนี้ภรรยาเจ้าเสียชีวิตด้วยเหตุผลบางอย่าง จางเสี่ยวหลานบังเอิญยังไม่ได้แต่งงานหรือไม่ก็สามีตาย เจ้าจะยังอยู่กินกับจางเสี่ยวหลานหรือไม่?”

หลี่ซาน “…”

ชูอีไม่ได้สนใจสีหน้าของหลี่ซาน เขายังคงกล่าวต่อไป “ถ้าเจ้าแต่งจางเสี่ยวหลาน เช่นนั้นเจ้าจะยังจดจำภรรยาของเจ้าได้หรือไม่? ยามเห็นลูกสองคนนั้นจะเสียใจภายหลังที่อยู่กินกันกับจางเสี่ยวหลานหรือไม่ ภายหลังเจ้าจะคิดถึงภรรยาขึ้นมาหรือไม่?”

“พี่ชูอี นี่ท่าน…” ถูกสิงแล้วหรือ?

อย่าได้พูดเรื่องสมมติเยอะแยะเพียงนี้และทำให้คนตกใจกลัวได้หรือไม่?

ถึงแม้เขาจะกลัดกลุ้มที่ไม่สามารถหาสินสอดได้ ทว่าก็ยังไม่ถึงขั้นสิ้นหวัง เรื่องถ้าหากหลายเรื่องนี้ของชูอีราวกับน้ำเย็นถังหนึ่งที่เทลงมาใส่หลี่ซานทำให้เขารู้สึกว่าหนทางข้างหน้าช่างมืดมน มองไม่เห็นแม้เพียงแสงสว่าง

“ช่างเถิด เจ้าไปเถอะ!” ชูอีหลุบตาลง “ข้าเวียนหัวเล็กน้อยจึงพูดจาเหลวไหลไปบ้าง เจ้าอย่าได้ใส่ใจ”

“เสือตัวนี้ดุร้ายมาก ท่านจัดการมันคนเดียว คิดว่าคงได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เช่นนั้นท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด รอข้าขายเสือได้แล้วจะมาหาท่าน” หลี่ซานขับเกวียนออกไปอย่างรวดเร็ว

เพื่อที่จะจากไปให้เร็วขึ้น เขาจึงหวดแส้ในมือระรัว ผลที่ได้คือ วัวตื่นตกใจและเริ่มออกวิ่งด้วยความเร็วไม่แพ้รถม้าแม้แต่น้อย หลี่ซานถึงกับตกใจเลยทีเดียว

ชูอีนั่งอยู่ในลานบ้าน มองออกไปไกล ๆ ด้วยความงุนงง