สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1208

บทที่ 1208 ตอนพิเศษ (80.1)

บทที่ 1208 ตอนพิเศษ (80.1)

ศาลาพักม้า ลู่จื่ออวิ๋นยื่นจดหมายให้ผู้ส่งสาร กล่าวกำชับสองสามประโยค

“ฮูหยินวางใจเถิด จักไม่ให้ของท่านสูญหายอย่างแน่นอน” ท่าทีของผู้ส่งสารนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง

ลู่จื่ออวิ๋นเหลือบมองชูอีที่อยู่ข้าง ๆ แวบหนึ่ง

ชูอีเหลียวมองไปรอบ ๆ เห็นได้ชัดว่าสงสัยทุกสิ่งอย่างในศาลาพักม้า

หลังออกจากศาลาพักม้ามาแล้ว ชูอีก็เอ่ยขึ้น “ศาลาพักม้าเมื่อครู่นี้เป็นที่ส่งสารของราชสำนักกระมัง?”

“ท่านอยากจะเอ่ยอะไร?” ลู่จื่ออวิ๋นหันกลับมามองเขา

“ไม่มีอะไร” ชูอีเอ่ย “ตอนนี้จะไปที่ใดหรือ?”

หากนางเข้าออกศาลาพักม้าได้ตามต้องการ นั่นแสดงว่านางเป็นคนในครอบครัวขุนนางหรือไม่ก็แต่งให้บุรุษที่เป็นขุนนาง ดูจากที่คนเหล่านั้นเห็นป้ายคำสั่งในมือนางแล้วมีท่าทีนอบน้อม เกรงว่าจะเป็นขุนนางใหญ่โต

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใด ตนที่เป็นเพียงคนยากจนจากบ้านนอกผู้หนึ่งจะกล้าปีนป่ายไปหาดอกไม้ศักดิ์สิทธิ์เช่นนางได้อย่างไร?

“ทางนั้นดูครื้นเครงทีเดียว พวกเราไปดูกันเถอะ!” ลู่จื่อวิ๋นกล่าว

ชูอีคุ้มครองลู่จื่ออวิ๋นเข้าไปในฝูงชน

ที่นั่นคึกคักจริง ๆ

อย่างไรก็ตาม ชูอีพบว่าผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ล้วนเป็นหญิงสาววัยแรกรุ่น เขาคุ้มครองลู่จื่ออวิ๋นเข้าไปอย่างใกล้ชิด โดยจงใจหลีกเลี่ยงไม่ให้สัมผัสสตรีเหล่านั้น

เมื่อเห็นศีรษะของสตรีเหล่านั้นล้วนเงยขึ้น สีหน้าดูตื่นเต้น ทั้งยังร้องตะโกนว่า ‘จงหลาง’ อะไรสักอย่าง

ชูอีก็มองตามสายตาของพวกนางไป

เห็นเพียงชายในชุดสีเงินผู้หนึ่งอยู่ตรงนั้น ชายผู้นั้นถือลูกแพรปักหนึ่งลูกไว้ในมือทำท่าทีเหมือนกำลังจะขว้างออกไป

ลู่จื่ออวิ๋นหันไปถามสตรีข้าง ๆ “ที่นี่มีอะไรหรือ? ไยครึกครื้นถึงเพียงนี้?”

สตรีผู้นั้นเห็นรูปโฉมของลู่จื่อวิ๋นก็ทั้งอิจฉาทั้งริษยา ทว่ายังคงตอบคำถามของนางตามจริง

“โยนลูกแพรปักหาเจ้าสาว?” ลู่จื่อวิ๋นประหลาดใจ “แต่ไรมาไม่เคยได้ยินว่าบุรุษโยนลูกแพรปักหาเจ้าสาวมาก่อน คนผู้นี้ไม่กลัวว่าลูกแพรปักจะตกไปอยู่ในมือของสตรีอัปลักษณ์หรือผู้เฒ่าผู้แก่หรืออย่างไร?”

“คุณชายหลี่กล่าวว่า ผู้ใดก็ตามที่ได้ลูกแพรปักคือเจ้าสาวของเขา เขาไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะงดงามหรืออัปลักษณ์ จะแก่เฒ่าหรือเยาว์วัย สถานะสูงศักดิ์หรือเป็นเพียงสาวชาวบ้านทั่วไป”

ขณะที่นางเอ่ย สตรีผู้นั้นก็ส่งเสียงกรีดร้องตะโกนไปทางหลี่หยวนจง “จงหลาง ทางนี้ มองมาทางนี้…”

ลู่จื่ออวิ๋นหันไปมองหลี่หยวนจง

คนผู้นั้นดูมีพรสวรรค์ทีเดียว มิน่าเล่าเหตุใดสตรีจำนวนมากจึงแห่แหนกันมาดอมดมเขาเหมือนผีเสื้อ ดูท่าคุณชายหลี่ผู้นี้อยู่ที่นี่ก็นับว่าเป็นเขยเต่าทองคำ*[1] แล้ว

ชูอีกล่าว “ที่นี่คนมากเกินไป พวกเราไปเถอะ!”

“ครึกครื้นก็ครึกครื้นอยู่หรอก เพียงแต่ไม่ใช่ความครึกครื้นที่พวกเราจะสัมผัสได้” ลู่จื่อวิ๋นเหลือบมองแวบหนึ่งแล้วเอ่ยกับชูอี “ไปกันเถอะ!”

หลี่หยวนจงยืนอยู่บนหอสูงมองลงไปข้างล่าง

ในฐานะบุตรชายเศรษฐีของที่นี่ เขาเติบใหญ่มาพร้อมกับเสื้อผ้าดี ๆ อาหารรสเลิศ หล่อหลอมให้มีนิสัยไม่เกรงกลัวสิ่งใด เพราะเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของสกุลจึงไม่มีพี่น้องแย่งชิงอำนาจ ปกติจึงเกียจคร้านตัวเป็นขน

ครั้งนี้ครอบครัวรบเร้าให้เขาแต่งงาน เขาไม่พอใจที่ครอบครัวคิดจะจัดแจงเรื่องการแต่งงานให้เขา เพื่อที่จะยั่วยุให้ครอบครัวโมโห หลี่หยวนจงจึงสั่งให้ลูกน้องจัดเตรียมงานนี้เพื่อหาเจ้าสาว

หลี่หยวนจงหยิบลูกแพรปักมาโยนขึ้นไป รับเอาไว้ แล้วโยนขึ้นไปอีก จากนั้นก็รับเอาไว้อีกครั้ง หลังจากทำเช่นนี้ซ้ำ ๆ คนข้างล่างยังไม่มีท่าทีร้อนใจแต่ยังคงกรีดร้องเสียงดัง ‘จงหลางมองข้า’

“สหายหลี่ เจ้าอยากแต่งงานกับผู้ใดก็ได้จริง ๆ หรือ?” ดรุณน้อยที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยถาม

หลี่หยวนจงมองคนด้านล่างด้วยรอยยิ้ม “มีอะไรไม่ได้เล่า? อย่างไรเสียที่บ้านก็ต้องการให้ข้าแต่งภรรยาสักคน ข้าก็จะแต่งตามความต้องการของพวกเขา แต่งกลับไปทำอะไรก็ไม่ใช่เรื่องของข้าแล้ว”

“เจ้าทำเช่นนี้ขาดทุนเกินไปหน่อยแล้ว” ดรุณน้อยอีกผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น “ไม่ว่าสตรีเหล่านั้นจะต้องการแต่งงานกับเจ้าจากใจจริงหรือต้องการแต่งกับเจ้าเพื่อเงินที่สกุลจะยกให้ ทว่าหากเจ้าหุนหันพลันแล่นแต่งกลับไปก็รังแต่จะทำให้ผู้อื่นเขาเสียเวลาเสียชื่อเสียง ข้าขอแนะนำเจ้าว่าอย่าเล่นเช่นนี้ มิเช่นนั้นจะผิดต่อแม่นางผู้อื่นเขา”