สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1215

บทที่ 1215 ตอนพิเศษ (83.2)

บทที่ 1215 ตอนพิเศษ (83.2)

‘ชูอี’ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยส่องกระจก

ป้าหลินมองไม่เห็นจึงไม่เคยส่องกระจกเช่นกัน

“ติงเซียง เจ้าไปเอากระจกจากบ้านเรามา”

ไม่นานติงเซียงก็กลับมาพร้อมกระจก

เซี่ยเฉิงจิ่นมองดูตนเองในกระจก

อัปลักษณ์ยิ่ง!

แน่นอนว่ารูปโฉมของเขาตอนนี้ แม้กระทั่งตนเองมองยังต้องฝันร้าย

เขามองลู่จื่ออวิ๋นตรงหน้า

ลู่จื่ออวิ๋นคิดว่าปฏิกิริยาของ ‘ชูอี’ แปลกไป

หรือว่าเขาเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงยิ่งหวาดกลัวแล้ว?

“พี่ใหญ่ชูอี ท่านยังสบายดีกระมัง?”

“ดี”

ช่างเถิด อย่าพึ่งบอกนางว่าความทรงจำของเขาฟื้นคืนมาแล้วจะดีกว่า

ดินถล่มครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุ ทว่าในความคิดเขาเป็นเพราะสวรรค์ทนมองไม่ได้ จึงถือโอกาสนี้ลงโทษเขา ให้เขาได้ความทรงจำกลับคืนมา ไม่เช่นนั้นฝนไม่ได้ตก อากาศก็กำลังดี จักเกิดดินถล่มขึ้นได้อย่างไร?

“พวกคุณชายหลี่เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าให้ไป๋จื่อไปดูแล้ว พวกเขาไม่เป็นไร” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ได้ยินไป๋จื่อบอกว่า คุณชายหลี่เป็นห่วงความปลอดภัยของท่าน รอให้เขาลุกจากเตียงได้แล้วจะมาหาท่าน”

“พวกเขาไม่เป็นไรก็ดี”

“คุณชายหลี่บอกว่าท่านตัดสินใจได้ถูกต้องในช่วงเวลาวิกฤติ เลือกตำแหน่งที่ปลอดภัยที่สุดให้พวกเขารอคอยความช่วยเหลือ ไม่เช่นนั้นคงถูกหินด้านบนทับ แม้ไม่ตายก็ต้องพิการ”

หลี่หยวนจงเล่าว่าตอนที่ก้อนหินหล่นลงมา ‘ชูอี’ ทำให้ก้อนหินเหล่านั้นเบี่ยงออกไป พวกเขาจึงไม่ถูกก้อนหินกระแทกตรง ๆ เพียงแค่ถูกขังไว้ข้างใน นับว่าโชคดีแล้ว

“ชูอีคงจะหิวแล้วเป็นแน่ ข้าทำโจ๊กมา จะไปตักมาให้เขากินสักถ้วยประเดี๋ยวนี้” ป้าหลินคลำทางลุกขึ้นยืน

“ให้ติงเซียงไปก็พอแล้วเจ้าค่ะ” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “พี่ใหญ่ชูอีพึ่งตื่น ท่านอยู่กับเขาที่นี่เถิด!”

เซี่ยเฉิงจิ่นหันไปมองเงาร่างของลู่จื่ออวิ๋น

ลู่จื่ออวิ๋นแต่งกายเรียบง่าย บนศีรษะมีเพียงปิ่นปักผมเรียบ ๆ อันหนึ่ง ไม่มีเครื่องประดับอื่นใด

นางรินน้ำถ้วยหนึ่งส่งให้เขา

เซี่ยเฉิงจิ่นลุกขึ้นนั่ง

“ท่านอย่าขยับ” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “ท่านหมอบอกว่าแม้ท่านจะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ก็ต้องพักผ่อน ศีรษะของท่านถูกกระแทก ไม่รู้ว่าจะมีอาการอื่นใดอีกหรือไม่ สมองไม่เหมือนกับที่อื่น หากกระทบกระเทือนแล้ว เช่นนั้นท่านคงจะกลายเป็นเจ้าโง่น้อยผู้หนึ่งกระมัง!”

“ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ก็ช่วยทุกคนออกมาได้ ท่านจะต้องออกหน้าช่วยไว้มากเป็นแน่” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ย “ชีวิตของข้าเป็นท่านที่ช่วยไว้”

“เช่นนั้นท่านต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป รอข้ามารับ”

ป้าหลินหัวเราะ “พวกเจ้าคนหนุ่มสาว พูดจาแปลกพิลึกเสียจริง”

‘ชูอี’ ไม่เป็นอะไรแล้ว ลู่จื่ออวิ๋นจึงพาสาวใช้จากไป

เซี่ยเฉิงจิ่นมองตามหลังนางจนหายลับไปจึงเบือนหน้าไปทางอื่น

“คนเขาไปแล้ว เจ้ายังจะมองอะไร?” ท่านป้าหลินหยิบโจ๊กขึ้นมา “มากินโจ๊กเถอะ! มีเพียงดูแลร่างกายให้ดีก่อน ถึงตอนนั้นอยากมองผู้ใดก็มองผู้นั้นได้”

“ท่านแม่รู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังมองนาง?”