สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1222

บทที่ 1222 ตอนพิเศษ (87.1)

บทที่ 1222 ตอนพิเศษ (87.1)

กลางโถงไว้ทุกข์มีโลงศพใบหนึ่งตั้งอยู่ รอบ ๆ แขวนประดับด้วยผ้าไหมสีขาว ขณะที่เซี่ยเฉิงจิ่นกับลู่จื่ออวิ๋นและคนอื่น ๆ ในชุดไว้ทุกข์คุกเข่าอยู่หน้าโลงศพ

ด้านหน้าพวกเขาเป็นกระถางใบหนึ่ง ในกระถางมีเงินกระดาษเผาอยู่

ป้าหลินจากไปแล้ว…

ก่อนจากไป นางมีบุตรชายและลูกสะใภ้คอยดูแลในบั้นปลายของชีวิตจึงจากไปอย่างสงบ

เชี่ยเฉิงจิ่นเลือกโลงศพที่ดีที่สุดให้นาง จากนั้นก็เชิญพระมาปัดเป่าให้ จากนั้นก็เลือกทำเลที่ฝังศพที่ดีที่สุด คิดคำที่จะสลักบนศิลาจารึก โดยเขียนว่า ‘สุสานของนางหลิน มารดาผู้เป็นที่รักของเซี่ยเฉิงจิ่น’

หลายวันต่อมา งานทุกอย่างก็เสร็จสิ้น

ลู่จื่ออวิ๋นหยิบยาขี้ผึ้งขึ้นมาทาบนใบหน้าของเซี่ยเฉิงจิ่นแล้วกล่าว “หากท่านชอบที่นี่ พวกเราค่อยกลับมาภายหลัง”

“กลับมานั้นต้องกลับแน่ แต่ไม่ใช่มาอยู่ยาว เพียงแต่มาเยี่ยมหลุมศพท่านแม่” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าว “อวิ๋นเอ๋อร์ ระหว่างที่ข้าความจำเสื่อม ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ”

“พวกเราเป็นสามีภรรยา สามีภรรยาเดิมทีก็เป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ใดข้าก็อยู่ที่นั่น”

“อวิ๋นเอ๋อร์ รออยู่กับท่านแม่ครบหนึ่งเดือนแล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะ!”

“ดี”

หนึ่งเดือนต่อมา เซี่ยเฉิงจิ่นกับลู่จื่ออวิ๋นแจกจ่ายของใช้ในบ้านที่เหลือให้กับคนในหมู่บ้าน

คนในหมู่บ้านได้รับข้าวของ เมื่อเห็นทั้งสองคนเตรียมจะจากไปก็รู้สึกสะเทือนใจอยู่พักหนึ่ง

“ท่านป้าหลินเพิ่งจากไป พวกท่านก็จะไปแล้วเช่นกัน พวกท่านวางแผนไว้อย่างไรหรือ?”

“พวกเราตั้งใจจะกลับไปที่บ้านเดิม” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “ขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วง แต่วางใจเถิด พวกเรามีที่ไป”

“พวกเราตอนนี้ยังรู้สึกราวกับอยู่ในฝัน” คนข้าง ๆ เอ่ยขึ้น “ตอนที่ชูอีเพิ่งมา พวกข้ากลัวเขามากทีเดียว บาดแผลบนใบหน้าเขาน่ากลัวเกินไป พวกข้ายังคิดว่าเขา… ถึงวันนี้พวกเราก็เข้าใจแล้ว ชูอีไม่ใช่คนชั่วช้า เขาปรนนิบัติท่านป้าหลินอย่างเต็มใจมานานเพียงนี้ ดียิ่งกว่าบุตรชายแท้ ๆ ของท่านป้าหลินเสียอีก ป้าหลินมีวาสนา ท้ายที่สุดจึงได้ลูกชายที่ดีเช่นนี้ ก่อนหน้านี้เป็นพวกเราอวดรู้เอง”

คนอื่น ๆ ล้วนเห็นพ้องต้องกัน

เซี่ยเฉิงจิ่นได้ยินเสียงนี้ก็รู้ว่าคนของพวกเขามาแล้ว

เขาเอ่ยกับคนในหมู่บ้าน “ของที่นี่พวกท่านชอบสิ่งใดล้วนนำไปได้ เพียงแต่บ้านนี้ต้องเก็บไว้ให้ข้า หากข้ากับฮูหยินมีเวลาจะกลับมาเยี่ยมหลุมศพท่านแม่ ถึงตอนนั้นจักต้องมีที่อยู่อาศัยสักที่”

“วางใจ พวกข้าจะช่วยดูแลบ้านให้พวกท่าน”

เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าวขอบคุณแล้วจูงมือลู่จื่ออวิ๋นเดินออกไปข้างนอก

ชาวบ้านต่างตามพวกเขา

เมื่อเห็นในลานบ้านมีคนชุดดำยืนอยู่เป็นจำนวนมาก อีกทั้งข้างชายชุดดำเหล่านี้ล้วนมีม้าหนึ่งตัว พวกชาวบ้านต่างก็ผงะถอยหลังสองสามก้าวด้วยความตกใจ

“นายท่าน ท่านอ๋องมีคำสั่ง พวกเราจำต้องรุดกลับเมืองหลวงแล้ว” หนึ่งในคนชุดดำเอ่ยขึ้น

เซี่ยเฉิงจิ่นพยักหน้า “อืม เข้าใจแล้ว”

“คารวะคุณหนูใหญ่” คนชุดดำค้อมคำนับลู่จื่ออวิ๋นอีกครั้ง “คุณหนูใหญ่ พระชายากำชับไว้ว่า เพื่อประหยัดเวลา นางกับท่านอ๋องจะล่วงหน้าไปก่อนหนึ่งก้าว รอพวกท่านอยู่ที่เมืองหลี่เจีย”

“เข้าใจแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “พวกเราออกเดินทางทันทีเถอะ”

ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยกับหัวหน้าหมู่บ้าน “หัวหน้าหมู่บ้าน เช่นนั้นพวกข้าไปก่อนแล้ว”

“ดี… ดี…” หัวหน้าหมู่บ้านงุนงง ไม่รู้ว่าควรจะกล่าวอะไร