สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 15

บทที่ 15 นี่เป็นครั้งสุดท้าย

บทที่ 15 นี่เป็นครั้งสุดท้าย

มู่ซืออวี่สระผมให้ลู่จื่ออวิ๋นจนเหงื่อออกไปแล้วรอบหนึ่ง เสื้อผ้าที่สวมใส่ไว้อย่างดีก็เปียกชุ่มไปหมด นางจึงต้องอาบน้ำด้วย

“เสี่ยวอวิ๋น น้ำนี่ไม่ร้อนแล้ว เจ้าเอาฟืนไปเติมที่เตาหน่อย” เพิ่งจะเทน้ำรดผมให้เปียกก็พบว่าน้ำไม่ร้อนแล้ว นางจึงเรียกลู่จื่ออวิ๋น

ลู่เซวียนแย้งขึ้นว่า “นางยังเด็กอยู่ เจ้าให้นางไปต้มน้ำร้อน หากมันลวกนางขึ้นมาจะทำอย่างไร”

“ท่านอา ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าทำได้”

ลู่จื่ออวิ๋นมีความสุขที่ได้ยินมู่ซืออวี่สั่ง เจ้าตัวน้อยดีใจจนแก้มขึ้นริ้วแดงระเรื่อ แววตาเต็มไปด้วยประกายสดใส

ลู่อี้หยิบฟืนที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาดู

“เสี่ยวอวิ๋น เดี๋ยวอาจุดไฟเอง” ลู่เซวียนยันร่างกายของตนขึ้นแล้วเดินไปหา

“ท่านอา ท่านกระหายน้ำหรือ? จุดไฟไม่ได้ยากเลยเจ้าค่ะ ข้าทำได้”

ลู่จื่ออวิ๋นใช้แขนเสื้อเช็ดแก้มจนเผยใบหน้าแดงระเรื่อ นางไม่ทันสังเกต ยังคงเติมฟืนลงในเตาเช่นเดิม

“ไม่ใช่ว่านางมักจะรังแกข่มเหงเจ้ารึ เรื่องแบบนี้ยังเรียกให้เจ้าทำ เหตุใดเจ้ายังดูมีความสุขอยู่เล่า?” ลู่เซวียนไม่เข้าใจ

เด็กคนนี้นิสัยดีเกินไปแล้ว

แววตาของลู่จื่ออวิ๋นเปล่งประกายสว่างสดใสราวกับดวงดาวอันพร่างพราวก็ไม่ปาน

“เมื่อก่อนนางเคยเรียกข้าว่ายัยตัวเหม็น คนขี้แพ้ ไอ้สารเลว แต่ตอนนี้นางเรียกข้าว่าเสี่ยวอวิ๋น นางสระผม อาบน้ำ และยังถักผมให้ข้าด้วย ท่านอา ท่านแม่เริ่มชอบข้าแล้วใช่หรือไม่?”

ลู่จื่ออวิ๋นมองไปที่ลู่เซวียนอย่างคาดหวัง

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตานี้ ก้อนหินที่ปิดกั้นหัวใจของเขาก็พังทลาย ชายหนุ่มเริ่มแสบจมูก น้ำตาอุ่น ๆ เอ่อคลอรอบดวงตา

เขาเกลียดผู้หญิงที่อยู่ด้านนอกนี้มาก

ลู่อี้เดินมาจากทางด้านหลัง หยิบหินเหล็กไฟและเหล็กกล้าขึ้นมาเพื่อจะสอนลู่จื่ออวิ๋น “นี่คือวิธีจุดไฟที่ถูกต้อง”

“ท่านพี่” ลู่เซวียนเรียกลู่อี้ “ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังเล่นกลอุบายอะไร ตอนนี้นางดีกับเสี่ยวอวิ๋นมาก หากทำร้ายเสี่ยวอวิ๋นขึ้นมาอีก นางจะทนได้หรือ?”

“ไม่เป็นไร” สายตาของลู่อี้ดูไม่แยแส “นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว”

เขาจะให้โอกาสมู่ซืออวี่เป็นครั้งสุดท้าย หากนางสามารถปรับเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นได้ เขาจะยอมให้นางเป็นแม่ของเด็ก ๆ ต่อไป แต่หากว่ายังคงทำร้ายเด็ก ๆ อยู่ เขาจะไล่ไสหัวนางออกไป อย่าให้ได้มาพบเจอกับพวกเขาอีก

ฉะนั้น นี่ก็คือครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะถูกทำร้าย

เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ฟังดูไม่เหมือนกับเสียงของลู่จื่ออวิ๋น มู่ซืออวี่ที่กำลังสระผมอยู่อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง นางเห็นร่างสูงของลู่อี้เดินมาพร้อมกับถังน้ำร้อน

“ท่าน…” มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร “ขอบคุณ”

ลู่อี้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่นำน้ำร้อนเทใส่ลงไปในถังเดิมของมัน จากนั้นก็เดินออกมา

มู่ซืออวี่ถอนหายใจ

กลิ่นอายของผู้ชายคนนั้นดูแข็งแกร่งเกินไป แค่เข้ามาใกล้ ๆ ก็ทำให้นางประหม่าได้แล้ว

ลู่จื่ออวิ๋นก้าวเท้าเล็ก ๆ เข้ามาแล้วส่งน้ำมันแต่งผมให้ “ท่านพ่อเคยให้ข้าไปซื้อ ยังเหลืออยู่นิดหน่อย ข้าให้ท่านใช้เจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก” มู่ซืออวี่พูดพลางหัวเราะ “ผมของข้าเยอะเช่นนี้ ขวดเล็ก ๆ แบบนี้ใช้ไม่พอหรอก ทั้งยังต้องเก็บไว้ให้เจ้าใช้อีก ผมของเสี่ยวอวิ๋นนุ่มแบบนี้ หลังจากที่สระผมเสร็จแล้วต้องทำให้ทั้งหอมทั้งสลวยนะ”

ลู่จื่ออวิ๋นยิ้มเขินอาย