สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 157

บทที่ 157 ข้ารู้ว่าเป็นท่าน

บทที่ 157 ข้ารู้ว่าเป็นท่าน

“ได้ยินพวกเขาพูดว่าสองสามวันมานี้มีการตรวจสอบหลี่เจิ้งในหลาย ๆ ท้องที่ หลี่เจิ้งหลายคนถูกปลดออก บางคนถูกขังคุก จริงหรือไม่?”

มู่ซืออวี่หยุดมือแล้วนั่งลงตรงข้ามเขา

“ใช่” ลู่อี้กล่าว “นี่เป็นเจตนาของใต้เท้านายอำเภอ หลี่เจิ้งใกล้ชิดกับราษฎรมากที่สุด หากคนที่อยู่ในตำแหน่งนี้ไม่ปฏิบัติต่อราษฎรทุกคนอย่างเท่าเทียม คงมีราษฎรไม่น้อยที่ได้รับความไม่เป็นธรรม”

“เจตนาของใต้เท้านายอำเภอหรือ?”

“ใช่แล้ว”

“ข้ายังคิดว่า….” มู่ซืออวี่ลุกขึ้น “ช่างเถอะ ท่านไปอาบน้ำเถอะ”

ลู่อี้คว้าแขนของนางไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอึกอัก “ถึงแม้จะเป็นเจตนาของใต้เท้า แต่… ข้าเป็นคนออกความเห็น”

มู่ซืออวี่หันหน้ามาในทันใด มองชายที่กำลังขัดเขินอยู่ตรงหน้ายิ้ม ๆ

“ข้ารู้ว่าเป็นท่าน”

ลู่อี้รู้สึกเพียงแค่สายตาคู่นั้นร้อนรุ่ม ราวกับกำลังแผดเผาทั่วทั้งร่างของเขา

“ข้าจะไปอาบน้ำ”

วันนี้ลู่อี้อาบน้ำนานกว่าที่เคย มู่ซืออวี่ที่กำลังจัดเตียงอดเป็นห่วงไม่ได้

“คงไม่เป็นอะไรนะ หรือว่าเขาจะเหนื่อยเกินไปจนหลับไปในห้องน้ำแล้ว”

เพิ่งเอ่ยถึง ลู่อี้ก็เดินเข้ามา นางจึงเอ่ยถาม “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

“ไม่เป็นไร” ลู่อี้ส่งผ้าในมือให้นาง “ช่วยข้าเช็ดผมได้หรือไม่?”

มู่ซืออวี่รับมาอย่างเป็นธรรมชาติ นางให้เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วเริ่มเช็ดผมให้เขา

“ช่วงนี้ที่บ้านมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

“ท่านมีญาณหยั่งรู้ล่วงหน้าขนาดนี้ ยังจะไม่รู้อีกหรือ?”

“เจ้าหมายถึงเรื่องที่เอ้อร์โก่วรังแกอวิ๋นเอ๋อร์แต่กลับโดนฉาวอวี่เอาคืนหรือ? เมื่อวานซืนตอนที่กลับมา ข้าพบต้าจู้ เขาบอกข้าว่าข้าไม่อยู่บ้าน เรื่องเหล่านี้เจ้าล้วนต้องจัดการ ลำบากเจ้าแล้ว”

“ไม่เลย ท่านไม่อยู่ที่บ้าน แต่ท่านกลับทำอะไรได้หลายอย่างมากกว่าข้า ใต้เท้าลู่ ท่านทำให้ข้ารู้สึกปลอดภัย ราวกับข้าได้กอดต้นขาใหญ่ ๆ เอาไว้เลยล่ะ”

ในตอนที่มู่ซืออวี่วาดแขนของนางขึ้น เนื้ออ่อนนุ่มตรงเอวของนางก็เผยออกมา เอวบางเหมาะมือเอี้ยวไปมาในครรลองสายตา

ลู่อี้รีบเบือนสายตาหนีอย่างรวดเร็ว

แต่ภาพก็ยังผุดขึ้นในหัวของเขา

“ช่วงนี้เจ้าผอมลงหรือ?” ลู่อี้ถาม “หรือเจ้ากินข้าวไม่ถูกปาก”

“ข้าผอมลงอีกแล้วหรือ?” มู่ซืออวี่ลูบคลำเอวของตัวเอง “ดูเหมือนจะผอมลงไปเล็กน้อย ระยะนี้ที่ทำงานหนัก ไม่เพียงแต่จะหาเงินได้เท่านั้น แต่ข้ายังผอมลงด้วย”

“พรุ่งนี้ข้าหยุดพักผ่อน หากที่บ้านมีเรื่องอะไรที่ต้องจัดการ แค่เรียกข้าก็พอ”

“ท่านน่ะหรือจะหยุดพักผ่อน?”

หลังจากดับตะเกียงน้ำมันแล้วก็ขึ้นเตียงไป มู่ซืออวี่ที่เหน็ดเหนื่อยเกินไปก็ล้มตัวลงนอน หลับไปทันที

ลู่อี้มองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะยื่นมือออกไปสัมผัสแผ่วเบาด้วยแววตาอ่อนโยน

เป็นคืนที่ฝันดีอีกคืน…

….

มู่ซืออวี่รู้สึกเหมือนชนเข้ากับบางสิ่ง หน้าผากของนางเจ็บแปลบ

ตอนที่นางลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นกลับเป็นแผงอกหนั่นแน่น

ร่างกายนางแข็งทื่อไปทันที

เหตุใดนางจึงหลับอยู่ในอ้อมแขนของลู่อี้ ยิ่งไปกว่านั้น บนอกของลู่อี้ยังมีน้ำ หรือจะเป็นน้ำลายของนางกัน?

น่าอายจนต้องแทรกแผ่นดินหนีครั้งใหญ่จริง ๆ

เขาคง… ยังไม่ตื่นกระมัง?

นางค่อย ๆ กระเถิบถอยหลังไปทีละนิด

ทว่าจู่ ๆ ลำแขนยาวก็โอบรอบตัวนาง แล้วกระชับนางเข้ามาในอ้อมแขน แก้มของนางแนบสนิทกับแผ่นอกของเขาอย่างช่วยไม่ได้

“หากเจ้ายังขยับไปไกลกว่านี้ เจ้าก็จะตกแล้ว” เสียงแหบพร่าของลู่อี้ดังขึ้น

ขาของมู่ซืออวี่ถูกลู่อี้ทับไว้ แขนของนางก็อยู่บนเอวของเขา ลมหายใจของลู่อี้ถี่กระชั้นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เขาหลับตาลงแล้วปล่อยนาง “ไม่ต้องถอยแล้ว ค่อย ๆ ลุกขึ้น”