สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 159

บทที่ 159 จำคนผิด

บทที่ 159 จำคนผิด

“เป็นอะไรไป?” มู่ซืออวี่ถามเขา

ลู่อี้มองนางอยู่นิ่ง ๆ สักพักหนึ่ง หลังจากที่เห็นนางกระอักกระอ่วนขึ้นเรื่อย ๆ จึงถอนมือออกแล้วเดินจากไป

มู่ซืออวี่เห็นเขาเดินออกไป ยังไม่ทันได้คิดสิ่งใดก็คว้าเอาขวานที่อยู่ข้าง ๆ ไล่ตามไป

ลู่อี้โค่นต้นไม้ต้นแล้วต้นเล่าแล้วแบกไม้ลงจากเขา

มูซืออวี่ตามมาข้างหลัง มองดูรูปร่างที่ผ่าเผยนั้น มองเท่าไหร่กลับรู้สึกว่าไม่พอ

ตัวร้ายชายก็เป็นตัวเอกชายเช่นกัน ฮาร์ดแวร์ยังต้องผ่านการประมวลผล นางก็เป็นแค่เพียงมนุษย์ธรรมดา ๆ คนหนึ่ง เห็นคนหล่อ ๆ แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะไม่ลุ่มหลงผู้ชายเล่า?

เพียงแต่ก็แปลกอยู่สักหน่อย นางมองเขามากเท่าไหร่ เขายิ่งตัดไม้เร็วขึ้นเท่านั้น ชายผู้นี้กลายเป็นวัวไปแล้วหรือ? เหตุใดแรงจึงไม่หมดไม่สิ้น?

ตอนที่ลงจากเขาฟ้าก็มืดแล้ว ยังเหลือไม้บางส่วนที่ยังไม่ได้ลำเลียงลงจากเขา มู่ซืออวี่รู้สึกผิดต่อลู่อี้จึงไม่ให้เขาขนแล้ว ที่เหลือนางให้พวกเฟิงเจิงมาช่วย

เที่ยวสุดท้ายที่ลงจากเขา ลู่อี้แบกไม้ท่อนใหญ่ ส่วนมู่ซืออวี่สะพายของป่าหลายอย่างที่ได้จากบนภูเขาไว้บนหลังนาง มีทั้งเห็ดหลายชนิดทั้งไข่นก

ทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันไป

“แม่ฉาวอวี่ บ้านย่าเจ้าเกิดเรื่องแล้ว” เมื่อเหยาซื่อพบพวกนางก็พูดกับมู่ซืออวี่ด้วยท่าททางลับ ๆ ล่อ ๆ “มู่ซือเจียว นังหนูคนนั้นช่างเลอะเลือนจริง ๆ ถึงกับตกหลุมรักกับอันธพาลชื่อดังในหมู่บ้าน”

“อันธพาลคนนั้นหรือ?” มู่ซืออวี่ประหลาดใจ

“หวังหมาจื่อ” เหยาซื่อเอียงเข้ามาใกล้ ๆ หูนาง “ถูกชาวบ้านในหมู่บ้านจับได้น่ะ เห็นว่าไปทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงในกระท่อมเล็ก ๆ ซอมซ่อแห่งหนึ่ง หัวหน้าหมู่บ้านรีบร้อนไปดูแล้ว ข้าก็กำลังจะไปดูสักหน่อยเหมือนกัน ย่าเจ้าทุบตีรุนแรงมาก แทบจะตีคนตายแล้ว”

หลังจากเหยาซื่อจากไปแล้ว มู่ซืออวี่ยังคงงุนงง

มู่ซือเจียวจะพิศวาสอันธพาลคนหนึ่งได้อย่างไร

แววตาของลู่อี้มืดครึ้มลง ทว่ามุมปากกลับยกขึ้น

เมื่อมู่ซืออวี่หันกลับมา นางก็ทันเห็นมุมปากของเขายกขึ้นพอดี

เหตุใดนางถึงรู้สึกหนาวขึ้นมานิด ๆ นะ?

หรือจะคิดไปเอง?

“จะยืนอยู่ที่นี่อีกนานหรือไม่?” ลู่อี้ถาม

“อ๊ะ พวกเราไปกันเถอะ” มู่ซืออวี่จึงได้สติ

สงสัยเมื่อครู่นี้ตาฝาดไปแล้ว

เดิมทีสีหน้าของลู่อี้ก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ จะมีความสุขหรือไม่มีความสุขสีหน้าของเขาก็เป็นเช่นเดิม

ตอนที่ทั้งสองคนกลับมา ลู่เซวียนก็กลับมาถึงบ้านแล้ว

“กลับมาแล้วหรือ?” ลู่เซวียนกำลังอ่านหนังสือในมือ “เราจะย้ายอีกแล้วรึ?”

“พรุ่งนี้เราจะเริ่มตกแต่งบ้านใหม่ของเราแล้ว จะพยายามให้เสร็จภายในครึ่งเดือน” มู่ซืออวี่กล่าว “เจ้าสอนหนังสือให้นักเรียนวันแรก รู้สึกอย่างไรบ้างล่ะ?”

“มีนักเรียนแค่สิบกว่าคน สอนไม่ยาก เพียงแต่ฐานะครอบครัวของเด็ก ๆ เหล่านั้นไม่สู้ดีนัก ยากที่จะเล่าเรียนได้ในระยะยาว” ลู่เซวียนกล่าว

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่เจ้าควรกังวล เจ้าแค่ต้องทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดก็พอ” ลู่อี้เอ่ยขึ้น

“ข้ารู้” ลู่เซวียนตอบรับก่อนจะถามต่อ ” ในหมู่บ้านเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นหรือ? เหตุใดถึงอึกทึกครึกโครมเสียจริง?”

มูซืออวี่ทำหน้าพิลึกพิลั่น

เห็นเช่นนี้แล้ว ความสงสัยของลู่เซวียนยิ่งเพิ่มมากขึ้น “มีข่าวใหม่อะไรหรือ?”

“ว่างนักหรือไร?” ลู่อี้กล่าว “ในเมื่อว่างมากเช่นนี้ เหตุใดเจ้าไม่ไปรดน้ำในแปลงผักสักหน่อยเล่า ไม่เห็นหรือว่าผักพวกนั้นจะเหี่ยวตายแล้ว”

…

ณ บ้านแม่เฒ่าเจียง มู่ซือเจียวนั่งอยู่บนพื้นในสภาพกระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าฉีกขาด ทั้งยังเปรอะเปื้อน แม้แต่ผ้ารัดเอวยังหลุดออกมา

ตอนที่หัวหน้าหมู่บ้านมาถึงแล้วเห็นฉากนี้เข้า ก็รีบเบือนหน้าหนีแล้วตำหนิ “ภรรยาต้าไห่ ยังไม่ช่วยลูกสาวเจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก”

“ลูกสาว? ข้าไม่มีลูกสาวเช่นนี้!” ถังซื่อเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “ลูกสาวไร้ยางอายอย่างนี้ ขายหน้าจริง ๆ ข้าหวังเหลือเกินว่าข้าจะไม่ได้คลอดนางออกมา”

มู่ซือเจียวส่งเสียงหัวเราะออกมา