สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 166

บทที่ 166 โฉมหน้าที่เปลี่ยนไปของชาวบ้าน

บทที่ 166 โฉมหน้าที่เปลี่ยนไปของชาวบ้าน

รถม้าหยุดลง ลู่อี้ลงมาจากรถม้าเป็นคนแรก ตามมาด้วยลู่ฉาวอวี่และมู่เจิ้งหาน

เด็กชายในหมู่บ้านมองสองสหายที่แต่งตัวราวกับบัณฑิต แต่พวกตนกลับเปื้อนโคลนตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะถอยหลังสองสามก้าวด้วยความรู้สึกด้อยกว่า บ้างก็มองดูทั้งสองคนอย่างสงสัยใคร่รู้ บ้างก็มองด้วยความอิจฉา

“เถี่ยโถว” มู่เจิ้งหานเรียกเถี่ยโถว “มานี่เร็ว ข้ามีของให้เจ้า”

เถี่ยโถวค่อนข้างสูง ถึงแม้เขาจะถอยหลังกลับไปก็ไม่อาจซ่อนตัวได้ เขาหัวเราะแหะ ๆ ลูบหัวตัวเอง แล้วเอ่ยด้วยท่าทางโง่เขลา “ข้าเพิ่งแบกฟืนลงมาจากภูเขา เหงื่อชุ่มไปทั้งตัว”

“กลัวอะไร? เดี๋ยวข้าก็จะขึ้นเขาไปตัดฟืนเช่นกัน ถึงตอนนั้นก็ไปด้วยกัน” ขณะที่มู่เจิ้งหานพูด เขาก็นำขนมหวานห่อหนึ่งออกมา “เจ้าชอบกินไม่ใช่หรือ? อาจารย์ให้ข้ามา เจ้าเอาไปแบ่งทุกคนเถอะ”

ดวงตาของเหล่าเด็กน้อยเบิกกว้าง

“ว้าว พี่หาน ท่านใจดีจริง ๆ”

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าพี่หานจะไม่ดูถูกพวกเรา ดูสิ ข้าพูดไว้ไม่ผิดใช่หรือไม่?”

“เจ้าคนขี้ประจบ เมื่อครู่เจ้าไม่ได้พูดอย่างนี้”

มู่เจิ้งหานยิ้มอย่างจริงใจ “ทุกคนชอบก็ดีแล้ว อันที่จริงข้าก็ยืมดอกไม้ถวายพระ*[1]”

“ยืมอะไร? คำพูดของท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“พี่หานสมกับที่รู้หนังสือ ข้าฟังไม่เข้าใจสักนิด”

“พี่หาน ตอนนี้ท่านรู้หนังสือแล้ว ยังจะตัดฟืนอีกหรือ!” เอ้อร์โก่วพูดขณะที่กำลังกินขนมหวาน พูดพลางสูดน้ำมูกไปพลาง

“ขอแค่ที่บ้านต้องใช้ เมื่อไหร่ข้าก็ขึ้นเขาไปตัดมาได้ เป็นคนเรียนหนังสือแล้วอย่างไร? พี่เขยข้ายิ่งยอดเยี่ยมกว่า ตอนนี้ยังขึ้นเขาลงเขาอยู่เลย งานอะไรก็ล้วนทำได้”

ได้ยินมู่เจิ้งหานเอ่ยเช่นนี้ เหล่าเด็กชายก็รู้สึกว่าเขาคบหาง่ายขึ้นกว่าเดิม พวกเขาเข้ามารุมล้อมคนแล้วคนเล่า

“พี่หาน อ่านหนังสือดีหรือไม่?”

“ดีสิ หากอ่านให้กระจ่าง ก็จะได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้ใครก็อย่าคิดมาหลอกเอาเงินจากข้า”

“เยี่ยมไปเลย”

“ข้าก็อยากเรียนหนังสือเช่นกัน แต่บ้านข้าไม่มีเงิน”

“ใช่แล้ว! พี่หาน ท่านโชคดีจริง ๆ”

“พี่สาวข้าและพี่เขยข้าล้วนเป็นคนดี” มู่เจิ้งหานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ในภายหน้าหากข้าหาเงินได้แล้ว ข้าจะต้องตอบแทนพวกเขาเป็นสองเท่าแน่นอน”

ลู่อี้เห็นลู่ฉาวอวี่ตามเข้ามา จึงเหลือบมองอีกฝ่าย “เหตุใดไม่ไปพูดคุยกับพวกเขาเล่า?”

“ไม่มีอะไรให้พูด” ลู่ฉาวอวี่มองเข้าไปในลานบ้าน

น้องสาวข้าเล่า? นางไปไหน? เหตุใดไม่อยู่ที่บ้าน?

“ลูกเขย ฉาวอวี่กลับมาแล้วหรือ?” ถงซื่อออกมาจากข้างใน “บ้านสร้างเสร็จแล้ว ลูกอวี่กับอวิ๋นเอ๋อร์อยู่บ้านพวกเจ้ากันหมด”

“บ้านเสร็จแล้วหรือ?” ลู่อี้ถาม

“ใช่แล้ว! เสร็จหมดแล้ว” ถงซื่อกล่าว “ข้ากลับมาเอาผ้า ตอนนี้กำลังจะไปทำความสะอาด”

มู่ซืออวี่ยืนอยู่กลางลานบ้าน มองดูบ้านหลังใหญ่โตใหม่เอี่ยม ลานบ้านกว้างขวาง รั้วกั้นหนาแน่นปลอดภัย ภายใต้แสงอาทิตย์อาบย้อม นางรู้สึกว่าทุกสิ่งช่างดูสวยงามราวกับตกอยู่ในความฝัน

ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา นางคิดว่าถงซื่อมาแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านดูบ้านหลังใหญ่โตของเราสิ รู้สึกหรือไม่ว่าทำงานลำบากยากเย็นทุกวันนี้ช่างคุ้มค่าเหลือเกิน”

“อืม” อีกคนหนึ่งตอบกลับ

มู่ซืออวี่จึงหันกลับมาอย่างประหลาดใจ “ท่านกลับมาได้อย่างไร?”

“เรื่องที่ใต้เท้ามอบหมายให้ข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว ได้รับวันหยุดพักผ่อนพิเศษสามวัน”

“ท่านกลับมาพอดีเลย ถือโอกาสที่ท่านว่าง พวกเราเชิญคนในหมู่บ้านมาทานอาหารง่าย ๆ สักมื้อ ถือซะว่าเป็นการขึ้นบ้านใหม่”

“ได้”

“ข้าจะพาท่านไปดูห้องของเรา” มู่ซืออวี่ดึงลู่อี้เข้าไปข้างใน

“ท่านพี่!” ลู่จื่ออวิ๋นโผเขามาหาลู่ฉาวอวี่ราวกับผีเสื้อตัวน้อย

ลู่ฉาวอวี่รับนางไว้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย “เหตุใดจึงวิ่งเร็วเช่นนี้ ถ้าล้มลงไปจะทำอย่างไร?”