สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 174

บทที่ 174 ขอทานกล่าวว่า ข้าจะติดตามเพียงเจ้า

บทที่ 174 ขอทานกล่าวว่า ข้าจะติดตามเพียงเจ้า

ชายห้าคนนอนครวญครางอยู่บนพื้น ในขณะที่ชายขอทานมองพวกเขาอย่างเยือกเย็น

มู่ซืออวี่ซาบซึ้งใจจนแทบน้ำตาไหล “ขอบคุณพี่ใหญ่ที่ช่วยข้า”

“ถือซะว่าตอบแทนเงินและอาหารที่เจ้าให้ข้าหลายวันมานี้” น้ำเสียงของขอทานผู้นี้เย็นชาถึงที่สุด

“เห็นได้ชัดว่าเจ้ามีทักษะที่ดีเช่นนี้ เหตุใด…” มู่ซืออวี่เอ่ยด้วยความสงสัย ทว่าเมื่อเห็นสายตาอันตรายของขอทาน จึงเงียบปากไปทันที “ไม่ว่าอย่างไรก็ขอบคุณเจ้า เจ้าเก่งกาจขนาดนี้ อยากจะติดตามสามีของข้าหรือไม่? จะให้เจ้าเดือนละ 10 ตำลึงเงิน”

ทว่าขอทานเดินผ่านหน้ามู่ซืออวี่ไปอย่างเมินเฉย

สีหน้าของมู่ซืออวี่เต็มไปด้วยความผิดหวังหลังจากโดนปฏิเสธ

ขอทานคนนั้นทักษะเยี่ยมยอดเช่นนี้ หากเป็นคนคุ้มกันประจำตัวของลู่อี้ได้ ลู่อี้คงปลอดภัย แต่นิสัยของยอดฝีมือคนนี้แปลกเกินไปแล้ว ถึงได้ยอมเป็นขอทานดีกว่าเป็นผู้ติดตามที่ได้รับค่าตอบแทนอย่างงาม

ทันใดนั้น รถม้าคันหนึ่งก็ผ่านไปด้านหน้า

ด้านหลังรถม้าคันนั้นมีผู้คุ้มกันไม่น้อย แต่ละคนล้วนเป็นนักฆ่า เห็นได้ชัดว่าคนในรถม้าไม่ใช่คนธรรมดา

มู่ซืออวี่เห็นคนเหล่านี้ก็จำหนึ่งในนั้นได้ทันทีว่าเป็นนักฆ่าที่เห็นบนภูเขาเมื่อวานนี้ ตอนนั้นเขากวัดแกว่งดาบขึ้นลง ฆ่าคนได้อย่างคล่องมือนัก

“ข้าจะไม่เป็นคนติดตามสามีของเจ้า แต่….” ขอทานหยุดไปเพียงชั่วครู่แล้วเอ่ยต่อไปว่า “ข้าติดตามเจ้าได้”

มู่ซืออวี่ “…”

จนรถม้าเคลื่อนผ่านไปแล้ว ขอทานถึงได้หันกลับมามองนาง “ได้หรือไม่?”

“ข้าเป็นเพียงหญิงบ้านนอก ข้างกายไม่จำเป็นต้องมีผู้ติดตามที่มีฝีมือเช่นเจ้า” มู่ซืออวี่กล่าว

ขอทานเหลือบมองชายที่กองอยู่ข้าง ๆ “ข้าคิดว่าเจ้าต้องการข้ามากกว่าสามีของเจ้า”

“ไม่อย่างนั้น เจ้าช่วยข้าเอาคนพวกนี้ไปไว้ที่ศาลาว่าการ จะได้ไปหาสามีของข้าพอดี ให้ข้าถามเขาดูเป็นอย่างไร?”

มู่ซืออวี่ไม่อยากปล่อยให้ผู้ช่วยชีวิตที่มีฝีมือขนาดนี้หลุดลอยไป นางคงทำได้เพียงเก็บคนไว้ก่อนแล้วถามลู่อี้อีกครั้ง ลู่อี้ร้ายกาจขนาดนั้น หากเขาอยากจะเก็บใครไว้สักคน บางทีคนผู้นี้อาจจะถูกความสามารถของลู่อี้ดึงดูดไปก็ได้

“อืม”

นอกศาลาว่าการ นักการเกาจับคนก่อกวนสองสามคนเข้าไปขังคุก

ลู่อี้รีบร้อนออกมาหลังจากได้ยินข่าว

หน้าตาเขาดูเป็นกังวล ตอนที่มาถึงก็ตรวจดูเสียยกใหญ่ว่านางได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีรอยเลือดที่เห็นได้ชัดจึงโล่งใจไปกว่าครึ่ง

“เจ้าไม่เป็นไรนะ?”

“โชคดีที่พี่ใหญ่ท่านนี้ช่วยข้าเอาไว้” มู่ซืออวี่แนะนำขอทานที่อยู่ข้างหลัง

ขอทานเงยหน้ามองลู่อี้ แต่ไม่กล่าวสิ่งใด

“ขอบคุณท่านจอมยุทธ์”

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า ฮูหยินของเจ้าให้อาหารและเงินข้าไม่น้อย นี่เป็นแค่การตอบแทน” หลังจากขอทานเอ่ยจบ เขาก็หันไปมองมู่ซืออวี่ “เจ้าถามสามีของเจ้าว่าตกลงหรือไม่ ถ้าไม่ ข้าก็จะไปแล้ว”

มู่ซืออวี่เคลื่อนไหวอย่างสงบ นางลากลู่อี้ไปที่มุมหนึ่ง จากนั้นจึงบอกเรื่องราวกับเขาคร่าว ๆ

ลู่อี้ฟังจบก็หันกลับไปมองขอทาน

“ข้าจะคุยกับเขาก่อน” ลู่อี้หันมาเอ่ยกับนาง “เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ หลังจากข้าคุยกับเขาแล้วค่อยตัดสินใจ”

“ได้”

ลู่อี้คุยกับขอทานอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของขอทานเต็มไปด้วยหนวดเครา มองไม่ออกว่าเขามีสีหน้าอย่างไร ส่วนสีหน้าของลู่อี้เคร่งเครียดอย่างยิ่ง ส่วนมากเป็นเขาที่พูด ในขณะที่ขอทานตอบบ้างเป็นบางครั้ง

สุดท้ายลู่อี้ก็กวักมือเรียกมู่ซืออวี่ นางจึงเดินเข้ามาหา “เป็นอย่างไร?”