สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 176

บทที่ 176 ขุนนางสูงศักดิ์จากเมืองหลวง

บทที่ 176 ขุนนางสูงศักดิ์จากเมืองหลวง

มู่ต้าซานหยิบฟืน ก่อนจะเดินมาที่บ้านถงซื่อด้วยสีหน้าเย็นชา

ยังมีฟืนอีกสองกองอยู่ในมุมข้าง ๆ เชือกที่ยังผูกเป็นปมบ่งบอกได้ว่าฟืนที่เขาเก็บมาหลายวันนี้ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ถงซื่อไม่แม้แต่จะแตะมัน

เขาเคาะประตู

ถงซื่อกำลังเช็ดหน้าให้ท่านหมอจูอยู่ด้านใน

ในห้องมีแค่พวกเขาสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง สำหรับถงซื่อนี่เป็นการทำอะไรเกินตัวครั้งใหญ่

ตอนที่นางเป็นสะใภ้ของบ้านมู่ นางถูกแม่เฒ่าเจียงตบตีหลายครั้งหลายครา ท่านหมอจูหยิบยื่นยาให้นางทา เรื่องเหล่านี้มีพวกเขาสองคนเท่านั้นที่รู้ แม้แต่มู่เจิ้งหานก็ยังไม่รู้

ท่านหมอจูเป็นผู้มีพระคุณของนาง เขาป่วยจนเป็นเช่นนี้ นางจึงไม่อาจเมินเฉยได้

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู มือนางสั่นจนผ้าร่วงลงไปบนหน้าของท่านหมอจู

นางหยิบผ้าขึ้นมาเงียบ ๆ แล้วเดินออกไปข้างนอกพลางร้องตอบ “มาแล้ว ใครน่ะ?”

ครั้นประตูเปิดออก เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ประตูก็ถูกปิดฉับลงทันที

นางยืนพิงประตู ลูบอกตนเองด้วยความตื่นตระหนก ทว่าไม่นานก็ตระหนักได้ว่าพวกนางไม่ใช่สามีภรรยากันอีกต่อไปแล้ว มีอะไรให้ต้องรู้สึกผิด?

มู่ต้าซานไม่มีแม้แต่โอกาสได้พูดก็ถูกถงซื่อปิดประตูใส่ทิ้งไว้ข้างนอก เขาหน้าเปลี่ยนสี เริ่มเคาะประตูอีกครั้ง

ปัง ปัง!

ครั้งนี้เคาะหนักกว่าเดิม

ในใจเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

แต่งงานมานานหลายปี นางช่างใจจืดใจดำโดยแท้ ไม่แม้แต่จะให้โอกาสเขาได้ชดเชย

ถงซื่อไม่เปิดประตู แต่กลับถามเขาผ่านทางประตูว่า “เจ้ามีเรื่องอะไร?”

“ข้าเก็บฟืนมาให้เจ้า เหตุใดจึงไม่ใช้?” มู่ต้าซานถามเสียงเย็น

ถงซื่อหวาดกลัวมู่ต้าซานที่เป็นเช่นนี้ที่สุดแล้ว ทุกครั้งที่สีหน้าของเขาเย็นชา นางจะสั่นเทิ้มราวกับกระต่ายตื่นกลัว หวาดหวั่นเกินกว่าจะก้าวออกไป

หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ถงซื่อจะยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างระมัดระวังและยอมรับผิด ทว่าตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว นางไม่จำเป็นต้องโมโหเพราะคนบ้านนั้นอีกแล้ว

ถงซื่อกำมือแน่นให้กำลังใจตนเอง เอาคำพูดเหล่านั้นที่มู่ซืออวี่เคยบอกนางมาพูดอีกครั้ง “เจ้าจะเก็บฟืนให้ข้าไปเพื่ออะไร พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องกัน ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว”

“แม่หานเอ๋อร์ พวกเราเป็นสามีภรรยากันมานานหลายปี เจ้าจะต้องทำถึงขั้นนี้เลยหรือ?” มู่ต้าซานนั่งลงบนพื้น น้ำตาไหลรินลงมา เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ “ข้ารู้ความผิดของข้าแล้ว”

ถงซื่อรู้สึกขมปร่า

หากนางได้ยินคำเหล่านี้เมื่อสองสามปีที่แล้ว นางไม่รู้ว่าตนเองจะดีใจมากเพียงใด แต่ตอนนี้เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ นอกจากความโล่งใจแล้วก็ไม่มีความรู้สึกอื่นใดอยู่อีก

“เจ้าไม่ต้องทำเรื่องเหล่านี้แล้ว ข้าไม่ต้องการให้เจ้าทำอะไร ตอนนี้เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว ข้ามีความสุขมาก ตราบใดที่เจ้าไม่มารบกวนข้าอีก ก็นับว่าดีสำหรับข้าแล้ว”

มู่ต้าซานเคาะประตู “เจ้าเปิดประตูเถิด พวกเรามาคุยกันดี ๆ”

“ไม่มีอะไรให้ต้องพูด เจ้าไปเถอะ หากยังไม่ไปอีกข้าจะร้องแล้วนะ หากลูกอวี่รู้เข้าเจ้าก็รู้นิสัยของนางดี นางจะต้องทำให้เจ้าอยู่ในหมู่บ้านไม่ได้อีกต่อไปแน่”

เสียงครางเบา ๆ ดังออกมาจากข้างใน

ถงซื่อได้ยินเสียงนั้นก็รีบเดินกลับเข้าไปในห้อง

“หานเอ๋อร์กลับมาแล้วหรือ?” มู่ต้าซานก็ได้ยินเสียงเช่นกัน เขาคิดว่ามู่เจิ้งหานกลับมาแล้ว “แม่หานเอ๋อร์ เจ้าให้ข้าพูดคุยกับหานเอ๋อร์สักสองสามคำ อย่างไรข้าก็เป็นพ่อของเขา”

ถงซื่อไม่สนใจมู่ต้าซานอีกต่อไป นางรีบเข้าไปดูข้างใน

นางพบว่าท่านหมอจูตกลงมาจากเตียง นอนโอดโอยด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น

เช่นนี้ไม่ได้การแล้ว

ก่อนหน้านี้หานเอ๋อร์เป็นไข้ นางดูแลเขาเช่นไร?

ดูเหมือนท่านหมอจูจะเคยสอนนางว่าให้ทำอย่างไร