สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 217

บทที่ 217 ห่างแค่เพียงหนึ่งก้าวเสมอ

บทที่ 217 ห่างแค่เพียงหนึ่งก้าวเสมอ

งานเลี้ยงเริ่มขึ้นแล้ว

ทุกคนล้อมรอบเจ้าบ่าวเพื่อคารวะสุราราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น บรรยากาศกลับมาอบอุ่นรื่นเริงอีกครั้ง

ตอนที่เจ้าบ่าวมาคารวะสุราที่โต๊ะของลูอี้ เมื่อเห็นลู่อี้ สีหน้าของเขาพลันแข็งค้าง รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาเล็กน้อย ทว่าไม่นาน เขาก็ยกจอกดื่มรวดเดียวหมดท่ามกลางสายตาสับสนของทุกคน

มู่ซืออวี่และลู่อี้ไม่อยู่ที่นี่นานนัก หลังจากดื่มเสร็จแล้วพวกเขาก็ออกจากงาน

“ปลัดอำเภอขอรับ ลู่อี้ไปแล้ว”

“ดำเนินการตามแผน”

“ขอรับ”

เฉินเซียนเฉิงมองคนของเขาเดินออกไป จากนั้นหันไปมองตามแผ่นหลังลู่อี้ ความอาฆาตแค้นปรากฏในแววตา

จริงอยู่ที่เขาไม่กล้าทำอะไรลู่อี้ แต่หากไม่สั่งสอนบทเรียนให้เขาเสียบ้าง ก็ยากที่จะลบเลือนความเกลียดชังในหัวใจไปได้

ตอนนี้ประตูเมืองปิดแล้ว ลู่อี้และมู่ซืออวี่ไม่สามารถออกจากเมืองได้ ทั้งสองตั้งใจจะหาโรงเตี๊ยมพักอยู่เสียก่อน

บนถนนอันเงียบสงบ สามีภรรยาสองคนเดินไปอย่างช้า ๆ ยากนักที่จะได้ผ่อนคลายร่างกายและจิตใจเช่นนี้ อีกทั้งยังไม่มีใครมาคั่นกลางระหว่างพวกเขา ทั้งสองย่อมรู้สึกสบายอารมณ์ไม่น้อย

“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่” ลู่อี้ดึงมู่ซืออวี่ไปที่มุมหนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าจะไปจัดการสถานการณ์เร่งด่วนสักประเดี๋ยว แล้วจะรีบกลับมา”

“เช่นนั้นท่านรีบหน่อย อยู่คนเดียวข้ากลัว” มู่ซืออวี่กล่าว

“ได้”

ลู่อี้เดินกลับไป เขาหยุดฝีเท้าอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเดินเลี้ยวเข้าตรอกไป

มีคนห้าคนซ่อนอยู่ตรงนั้น เมื่อทั้งห้าคนนั้นเห็นลู่อี้ แต่ละคนล้วนตะลึงพรึงเพริด

พวกเขาถูกจับได้แล้วหรือ?

จะเป็นไปได้อย่างไร? พวกเขาอยู่ไกลเพียงนี้ ถูกพบเข้าได้อย่างไรกัน?

“จะเข้ามาพร้อมกันหรือเข้ามาทีละคน?” ลู่อี้เย้ยหยัน

คนเหล่านั้นมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะออกหมัดใส่ลู่อี้ทันที

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

ท่ามกลางค่ำคืนอันเงียบสงัด เสียงนั้นย่อมชัดเจน มันดังสะท้อนก้องออกไปไกล

มู่ซืออวี่ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางจึงวิ่งไปยังต้นทางของเสียงนั้น

เสียงใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ตามมาด้วยเสียงหมัดหนัก ๆ และเสียงคร่ำครวญของคน

เมื่อนางมาถึงก็เห็นลู่อี้กำลังเตะไปที่อกของชายผู้หนึ่งพอดี ชายผู้นั้นล้มลง ไม่สามารถยันกายลุกขึ้นมาได้อีก

มีคนทั้งหมดห้าคนนอนระเนระนาดอยู่บนพื้น แต่ละคนเผยสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวออกมา

ลู่อี้ราวกับอสูรในยามราตรี ชายหนุ่มแผ่กลิ่นอายเหี้ยมโหด จิตสังหารอาบย้อมทั่วร่าง

มู่ซืออวี่วิ่งเข้าไปกอดเขา “พอแล้ว ไม่ต้องแล้ว ถ้าท่านกระทืบเขาอีกทีคงถึงชีวิตแน่”

หญิงสาวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สัญชาตญาณบอกว่านางต้องหยุดเขา ไม่อาจให้เขาเข่นฆ่าคนได้

ลู่อี้สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของนางจึงสงบลง เขาค่อย ๆ คว้ามือนางมากุมไว้แล้วเดินไปทางโรงเตี๊ยม

มู่ซืออวี่ก้าวยาว ๆ ตามเขาไป ทว่าลู่อี้หยุดฝีเท้า ก่อนจะมองเท้าของนางแล้วอุ้มนางขึ้นมา

“ข้าไม่เป็นไร”

รองเท้าที่นางสวมวันนี้ค่อนข้างสูง ไม่เหมือนรองเท้าที่นางใส่ตอนทำงานเป็นปกติ พอวิ่งเร็ว ๆ ย่อมรู้สึกเดินลำบาก

“ทำให้เจ้ากลัวหรือ?” น้ำเสียงของลู่อี้เย็นเยียบอยู่บ้าง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยามกลางคืนเงียบเกินไป หรือเพราะเสียงของเขาแตกต่างออกไป หรือว่าเพราะเขาเพิ่งต่อสู้ตัวคนเดียวมา อารมณ์ของเขาจึงไม่ค่อยดีนัก

“ไม่ได้กลัว”

นางแค่เป็นห่วงเขา

หลังจากหาโรงเตี๊ยมและได้ห้องแล้ว ลู่อี้ก็พามู่ซืออวี่ขึ้นไปข้างบน

“มือของท่านบาดเจ็บแล้ว” มู่ซืออวี่เห็นข้อนิ้วของลู่อี้กลายเป็นสีแดง

“ไม่เป็นไร”

“ข้าจะไปหาเถ้าแก่ดูว่ามียาหรือไม่”

“ไม่ต้อง” ลู่อี้กอดนางไว้ “วันนี้ดึกแล้ว ไม่ต้องวุ่นวายแล้ว”

เขารู้ว่าคนพวกนั้นถูกใครส่งมา ตอนนั้นเขาคิดจะฆ่าคนแล้วจริง ๆ หากไม่เป็นเพราะมู่ซืออวี่ปรากฏตัวขึ้น เขาคงทำความผิดพลาดใหญ่หลวงเข้าแล้ว

หากเขาฆ่าคนจริง ๆ เช่นนั้นคงตกหลุมพรางของเฉินเซียนเฉิงเข้าเต็มเปา

“ไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ?”

“ไม่เป็นไร”