สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 220

บทที่ 220 ท่านอยากแต่งงานกับนางจริง ๆ หรือ?

บทที่ 220 ท่านอยากแต่งงานกับนางจริง ๆ หรือ?

“ในสายตาของพี่ เจ้าดีที่สุดในโลกใบนี้แล้ว อย่าได้ดูแคลนตนเองเช่นนี้อีก” อันอี้หางเอ่ยต่อ “ในเมื่อเจ้ายินดีที่จะแต่ง เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะไปหาสหายเซี่ย ถามความต้องการของเขา หากเขาชอบเจ้าจากใจจริง ทางฝั่งครอบครัวลู่ไม่คัดค้านอะไร พวกเราก็จะได้คุยกันเรื่องการตระเตรียมงานแต่ง”

ครอบครัวลู่…

ฮูหยินลู่…

หญิงสาวที่งดงามผู้นั้นปรากฏตัวในสมองของอันอี้หาง

เขาส่ายหัวเพื่อสลัดภาพตรึงตาตรึงใจนั้นออกไป

นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายพวกเขาจะมีโชคชะตาเช่นนี้ บางทีอาจจะเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตที่ต้องซ่อนเร้นไว้ในเงามืดตลอดไป

“ท่านพี่” สุดท้ายอันอวี้ก็ไม่อาจเก็บมันไว้อีกต่อไป ตั้งใจจะบอกเรื่องทั้งหมดกับอันอี้หาง

ครั้นอันอี้หางได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วสีหน้าของเขาก็เขียวคล้ำ พุ่งออกไปข้างนอกด้วยความโกรธ

“ท่านพี่ ท่านพี่ อ๊ะ!” อันอวี้ตกลงจากเตียง

อันอี้หางได้ยินเสียงของนางจึงรีบรุดกลับมา “เจ็บตรงไหนหรือไม่? ไยเจ้าต้องตามมา?”

“ท่านอย่าไปเลย” อันอวี้ดึงเขาไว้ “ข้าบอกท่านแล้วว่าพี่ใหญ่เซี่ยเป็นคนดี พวกเราไม่อาจทำร้ายเขา พี่ใหญ่เซี่ยเต็มใจแต่งงานกับข้าเพราะเขาสงสารข้า ข้าไม่อยากแต่งงานกับคนชั่วเช่นนั้นก็จริง แต่ข้าไม่อยากตอบแทนบุญคุณของเขาด้วยการทำร้ายเขา ตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดคือให้ข้าบวชเข้าสู่ทางธรรม ไม่ต้องแต่งกับใครทั้งนั้น”

“เจ้าให้ข้าคิดดูก่อนเถิด” อันอี้หางจิตใจว้าวุ่น

หลังจากมู่ซืออวี่ทำกับข้าวสามอย่างและน้ำแกงถ้วยหนึ่งแล้ว นางก็นำอาหารเหล่านั้นออกมา

จือเชียนเห็นว่าอาหารเสร็จสิ้นแล้ว เขาจึงเข้ามาช่วยจัดโต๊ะ

เซี่ยคุนยังนั่งอยู่บนต้นไม้ต้นนั้น เหม่อมองออกไปไกลแสนไกล ไม่รู้ว่าในหัวของเขากำลังคิดอะไรอยู่

ทุกคนเคยชินกับความแปลกประหลาดของเขาแล้ว จึงไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร

ลู่เซวียนเอ่ยขึ้นว่า “พี่สะใภ้ อีกนานหรือไม่ที่พี่ชายของข้าจะกลับมา?”

“ไม่รู้สิ” มู่ซืออวี่ตอบ “ข้าไม่ใช่พยาธิในท้องเขา จะรู้เรื่องของเขาได้อย่างไร?”

“เจ้าไม่ใช่พยาธิในท้องของเขา แต่เป็นหยกประดับตัวเขา เหตุใดข้าจะถามไม่ได้?” ลู่เซวียนกล่าว

“คนที่อยู่บนต้นไม้น่ะ ได้เวลากินข้าวแล้ว!” มู่ซืออวี่นั่งลงแล้วตะโกนเรียกเซี่ยคุน “ข้าว่าตอนเป็นขอทานท่านก็ชอบนอนหลับ ตอนนี้มาเป็นผู้ติดตามข้า ท่านก็ชอบเหม่อลอย ท่านแกล้งทำเป็นหูหนวกเช่นนี้คิดว่าน่าสนใจนักหรือ? รีบลงมา!”

“ท่านลุงเซี่ย มากินข้าวเถอะจ้ะ!” เสียงหวานใสของลู่จื่ออวิ๋นดังขึ้น

เซี่ยคุนกระโดดลงมาจากต้นไม้

“ข้าจะแต่งงานกับอันอวี้ที่อยู่ข้างบ้าน”

มู่ซืออวี่ที่กำลังคีบซี่โครงหมูชิ้นหนึ่งขึ้นมาพลันทำเนื้อร่วงจากตะเกียบทันที

นางมองเซี่ยคุนด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของคนอื่น ๆ ก็ไม่ต่างกันนัก

“ข้าเห็นท่านปกปิดความรู้สึกอยู่เช่นนี้ทุกวัน นึกว่าสักวันคงไปเป็นพระเสียแล้ว แต่สุดท้ายก็รู้จักมีความปรารถนาบ้างแล้ว ไม่เหมือนกับที่ข้าคิดไว้จริง ๆ”

คนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย

เซี่ยคุน “…”

ลู่จื่ออวิ๋นปรบมือ “ดีเลย ๆ ข้าชอบน้าอวี้”

“กินข้าว ๆ” มู่ซืออวี่บอกทุกคน

เซี่ยคุนขมวดคิ้วมองมู่ซืออวี่ “เจ้ากล่าวกับข้าสักคำเถิด”

“คำใด?” มู่ซืออวี่แทะซี่โครงหมูขณะถาม

“พูดว่าได้หรือไม่ได้”

มู่ซืออวี่ปรายตามองเขา “ข้าไม่อยากพูดตอนทานข้าว”

ปกติหมอนี่มักจะไม่สนใจผู้อื่น ตอนนี้ให้เขาได้ลิ้มรสการถูกผู้อื่นไม่สนใจเสียบ้างเถอะ

“พี่คุน ทานข้าวก่อนเถอะ” จือเชียนดึงแขนเซี่ยคุนให้นั่งลง

เซี่ยคุนนั่งลงข้าง ๆ จือเชียน เห็นมู่ซืออวี่ค่อย ๆ ทาน แต่ไม่ตอบรับคำเขาเสียที ชายหนุ่มจึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที