สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 230

บทที่ 230 ลู่อี้ถูกจับ

บทที่ 230 ลู่อี้ถูกจับ

ณ ห้องชันสูตรศพ ศาลาว่าการ

หลังจากผู้ชันสูตรศพอธิบายสาเหตุการตายของหลินต้าจ้วงแล้ว นายอำเภอฉินก็ไม่มีคำสั่งอื่นใดอีก

ลู่อี้ขยับไปด้านข้างนายอำเภอฉิน

นายอำเภอฉินเอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “ลู่อี้ เจ้ามีอะไรจะกล่าวหรือไม่?”

ลู่อี้เอ่ยเสียงเรียบ “ข้าน้อยทำร้ายหลินต้าจ้วงจริงขอรับ แต่ข้าน้อยรู้จักความพอดี ไม่ได้ตีจนซี่โครงเขาหักแน่นอนขอรับ”

“หากไม่ใช่เจ้า เช่นนั้นก็เป็นผู้ติดตามของเจ้าแล้ว” นายอำเภอฉินส่งเสียงหึอย่างเยือกเย็น “ผู้ที่มาแจ้งบอกว่าเจ้ากับผู้ติดตามของเจ้าทุบตีหลินต้าจ้วง จากนั้นก็โยนเขาลงแม่น้ำ”

“ใต้เท้าโปรดตรวจสอบให้กระจ่าง ผู้ติดตามของข้ามาถึงทีหลัง เขาเพียงแค่กระทืบไปครั้งเดียวเท่านั้น หลินต้าจ้วงจึงล้มลงริมแม่น้ำ เขาเป็นคนกระโดดลงน้ำแล้วหนีไป”

“หากไม่ใช่พวกเจ้า แล้วยังจะมีผู้อื่นอีก? หลินต้าจ้วงซี่โครงหักห้าซี่แล้วจมน้ำตาย เจ้าบอกว่าเจ้ารู้จักความพอดี นี่หรือที่เรียกว่าความพอดีของเจ้า?”

ลู่อี้เงียบสนิท

มู่ซืออวี่รออยู่ที่หน้าประตู จนกระทั่งฟ้าเริ่มมืด ข้างนอกเหลือแค่เพียงสีเทาอ่อนทึม ๆ เฟิงเจิงและจือเชียนที่ออกไปหาข่าวคราวก็ยังไม่กลับมา

ตึก ตึก…

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ใกล้เข้ามา

“เถ้าแก่เนี้ย มีคนมาหาขอรับ” เฟิงเจิงเดินนำนักการเกาเข้ามา

“พี่ใหญ่เกา รีบเข้ามาเร็วเข้า” มู่ซืออวี่เห็นนักการเกาก็รีบเชิญเขาเข้ามา

นักการเกามองไปรอบ ๆ เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีคนตามมาจึงเดินตามเข้าไป

“เฟิงเจิง นี่ก็เริ่มค่ำมืดแล้ว เจ้าไปเรียกจือเชียนกับพี่ใหญ่เซี่ยกลับมาเถอะ สองคนนั้นเฝ้าอยู่นอกศาลาว่าการ”

เฟิงเจิงรับคำแล้วจากไป

ตอนที่มู่ซืออวี่กำลังรินชานั้น นักการเกาก็เอ่ยขึ้น “วันนี้หลังจากข้าพาจู่ปู้ลู่ไปศาลาว่าการ นายอำเภอฉินก็ส่งข้าออกไปทำงาน ทันทีที่ข้ากลับมาก็พบเฟิงเจิง ข้ากลับไปถามเสมียนเวิน จึงได้รู้สาเหตุการตายของหลินต้าจ้วงมาแล้ว เขาซี่โครงหักห้าซี่ ขาดอากาศหายใจตายจากการจมน้ำ”

“จากนั้นเล่า?”

มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าเป็นการกระทำของลู่อี้หรือไม่ ถึงแม้นางจะรู้สึกว่าลู่อี้ไม่ใช่คนที่ไม่รอบคอบเช่นนั้น แต่เมื่อคนเดือดดาลก็มักจะไม่ยับยั้งชั่งใจ เมื่อขาดความยับยั้งชั่งใจก็ง่ายที่จะพลั้งพลาด นางจึงไม่ถามว่าหลินต้าจ้วงตายได้อย่างไร เพียงแต่ถามว่าลู่อี้จะทำอย่างไรต่อไป

“เบาะแสร่องรอยทั้งหมดที่มีไม่เป็นผลดีต่อจู่ปู้ลู่เลย แต่เนื่องจากหลินต้าจ้วงทำร้ายแม่ของท่านก่อน จู่ปู้ลู่ทำลงไปเพราะความกตัญญู ซึ่งเป็นเรื่องที่สามารถให้อภัยได้ ผสมกับความจริงที่ว่านายอำเภอฉินให้ความสำคัญกับเขา บางทีหากอาศัยความเมตตา เขาอาจไม่ได้รับโทษร้ายแรงนัก”

“คดีนี้ต้องป่าวประกาศหรือไม่?”

“เรื่องนี้ยากที่จะบอก วันนี้ลูกชายของหลินต้าจ้วงก็มาก่อความวุ่นวายในศาลาว่าการเที่ยวหนึ่ง ร้องขอให้จู่ปู้ลู่ชดใช้ด้วยชีวิต” นักการเกาขมวดคิ้ว

เฟิงเจิงกลับมาแล้ว เขาเดินนำจือเชียนกลับมา ทว่าไม่เห็นเซี่ยคุนกลับมา

“ข้าก็ไม่รู้ว่าพี่คุนไปที่ใดแล้ว” จือเชียนกล่าว “วันนี้ข้าเห็นพี่คุนระหว่างทาง เขาปลดรถม้าออกแล้วขี่ม้าจากไปแล้ว”

“ไปแล้ว?” มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว

“ขอรับ ไปแล้ว ออกไปจากเมืองแล้ว” จือเชียนตอบ “แต่ข้าเชื่อใจพี่คุน เขาจะต้องมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการเป็นแน่”

“สะใภ้ลู่ คนติดตามของเจ้าผู้นั้นคงไม่ได้หวาดกลัวจนหนีไปแล้วกระมัง?” นักการเกาเอ่ยถาม “หลินต้าจ้วงคนนั้นคงไม่ได้ถูกเขาฆ่าหรอกนะ?”

“เป็นไปไม่ได้” จือเชียนแย้งด้วยความโมโห “พี่คุนไม่ใช่คนไร้น้ำใจต่อมิตรสหาย หากเขาเป็นคนฆ่าจริง ๆ ป่านนี้พี่คุนคงมอบตัวไปแล้ว”

“ข้าก็เชื่อว่าไม่ใช่เขา” มู่ซืออวี่กล่าว “บางทีอาจมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำจริง ๆ!”