สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 239

บทที่ 239 ขาของเขารักษาไว้ได้แล้ว

บทที่ 239 ขาของเขารักษาไว้ได้แล้ว

แม่เฒ่าเจียงนำเก้าอี้มาให้ท่านหมอลี่และคนจัดยา บอกให้นั่งรออยู่บริเวณลานบ้านสักพัก ส่วนนางขอตัวเข้าไปทำความสะอาดห้อง

ตอนนี้ราวกับนางไม่ใช่คนเกรี้ยวกราดอีกต่อไป แต่ดูเหมือนหญิงชาวไร่ชาวสวนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ในสมองล้วนมีแต่ความกังวลเรื่องลูกชายของตน

ท่านหมอลี่ถอนหายใจเบา ๆ “เอ้อร์หยวน เจ้าไปช่วยเสียหน่อย”

คนจัดยาที่ชื่อเอ้อร์หยวนผู้นั้นเข้าไปช่วยอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก

“ขอบคุณนะ” แม่เฒ่าเจียงกล่าวขอบคุณอย่างเอาใจ

แววตาดูถูกแวบผ่านดวงตาของมู่ตงหยวน

กับคนจัดยาต่ำต้อยเช่นนี้มีอะไรให้ต้องประจบเอาใจ? สีหน้าเช่นนั้นของนางช่างน่ารังเกียจจริง ๆ

ท้ายที่สุดห้องก็ได้รับการทำความสะอาดจนหมดจด ทว่ากลิ่นเหม็นอับยังคงฟุ้งอยู่ในอากาศ

เอ้อร์หยวนเดินออกมาบอกว่า “อาจารย์อา กลิ่นข้างในระคายจมูกยิ่งนัก ข้าเอาผ้าปิดจมูกให้ท่านดีหรือไม่ขอรับ?”

“ไม่จำเป็นล่ะ” ท่านหมอลี่ลุกขึ้น “เข้าไปกันเถอะ”

ท่านหมอลี่ตรวจชีพจรของมู่ตงหยวน จากนั้นจึงตรวจดูบาดแผลของอีกฝ่าย

“ก่อนหน้านี้ได้ทานยาหรือไม่?” ท่านหมอลี่ถาม

“ทานเจ้าค่ะ หมอเท้าเปล่าในหมู่บ้านจัดตำรับยาห้ามเลือดไว้ให้” แม่เฒ่าเจียงกล่าว “หรือว่ายาที่เขาจัดให้ผิดพลาดเจ้าคะ?”

“ไม่ใช่ ยาขนานนี้ดีมาก โชคดีที่ได้ทานยาของเขาเข้าไป มิเช่นนั้นเกรงว่าลูกชายของเจ้าคงไม่มีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้” ท่านหมอลี่ยกมือขึ้นลูบเคราของตน “บาดแผลนี้จัดการยากอยู่ พอรักษาได้ แต่อาจจะรักษาไม่ได้ทั้งหมด ยิ่งไปกว่านั้นค่ารักษายังสูงมาก ดูจากสถานการณ์ครอบครัวของเจ้าอาจจะไม่สามารถจ่ายได้”

“ต้องใช้เงินมากน้อยเท่าใดหรือเจ้าคะ?”

“เพียงแค่ค่ายาจัดกระดูกก็เป็นเงิน 100 ตำลึงแล้ว ต่อไปยังต้องฟื้นฟูร่างกายอีก ทั้งหมดจำเป็นต้องใช้เงิน 150 ตำลึง”

“แพงถึงเพียงนี้เชียว!” แม่เฒ่าเจียงตกใจจนต้องผงะ

ในมือนางมีทั้งหมด 50 ตำลึงเงิน หลังจากซื้อข้าวซื้อบะหมี่มา ตอนนี้เหลือแค่เพียง 47 ตำลึงเงินเท่านั้น

“บาดแผลของเขาสาหัสมาก จำเป็นต้องใช้ตำรับยาที่ข้าทำขึ้นโดยเฉพาะ ยานี้ปรุงได้ยากมาก ในมือข้าตอนนี้มีเพียงห้าขวด ห้าขวดนี้เพียงพอให้เขาใช้เพียงสองเดือนเท่านั้น หลังจากกลับไปแล้วยังต้องปรุงอีก หากเจ้าคิดว่าไม่เหมาะสม ข้าก็สามารถจ่ายยาที่ถูกลงมาหน่อยให้ได้ เพียงแต่เกรงว่าภายภาคหน้าเขาจะไม่สามารถลงจากเตียงได้อีก”

“ใช้ยาที่ดีที่สุด” มู่ตงหยวนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง “ข้าไม่อยากนอนอยู่กับเตียงไปชั่วชีวิต”

“ท่านหมอ ใช้ยาที่ดีที่สุดเถิด” แม่เฒ่าเจียงกล่าว “เช่นนั้นห้าขวดนั้นเท่าใดหรือเจ้าคะ?”

“80 ตำลึง”

“ในมือของข้าไม่มีเงินมากมายเพียงนั้น ท่านขายให้ข้าก่อนสองขวด อีกไม่กี่วันข้าค่อยซื้ออีกสามขวดที่เหลือได้หรือไม่เจ้าคะ?” แม่เฒ่าเจียงเอ่ยถาม

“ได้” ท่านหมอลี่ลุกขึ้น “ข้าจะจัดตำรับยาทานรักษาภายในอีกขนานให้เจ้า เจ้าต้มให้เขาดื่มทุกวัน จะช่วยให้เขาฟื้นฟูเร็วขึ้น”

เมื่อออกมาจากบ้านแม่เฒ่าเจียงแล้ว ท่านหมอลี่ยังไม่รีบร้อนที่จะกลับ เขาหันกลับมาถามแม่เฒ่าเจียงว่า “ครอบครัวลู่อี้ไปทางใด?”

สีหน้าของแม่เฒ่าเจียงแข็งทื่อ จากนั้นนางจึงชี้ไปทิศทางหนึ่ง “บ้านหลังที่ใหญ่ที่สุดทางนู้นเจ้าค่ะ”

…

มู่ซืออวี่เชิญเหยาซื่อมาที่บ้านของนางเพื่อสอบถามสิ่งที่ต้องซื้อในการตระเตรียมจัดงานแต่ง

การจัดงานแต่งในหมู่บ้านนั้นจัดอย่างเรียบง่าย ไม่ได้มีวิธีที่หลากหลายอะไร เหยาซื่อก็ไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน แต่นางก็ไม่ได้รีบร้อนกลับบ้าน คอยเสนอแนะความคิดเห็นอยู่ข้าง ๆ แทน

“พี่ใหญ่เซี่ย ท่านไม่ต้องเอาแต่ยุ่งแล้ว มาช่วยข้าออกความคิดหน่อย”

สีหน้าว่างเปล่าปรากฏขึ้นบนใบหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็งของเซี่ยคุน “ความคิดอะไร?”

“ถึงแม้อันอวี้จะอยู่บ้านข้าง ๆ แต่ท่านก็ต้องทำตามขนบ ถึงเวลานั้นก็ให้คนแบกเกี้ยวของอันอวี้ไปรอบ ๆ หมู่บ้านสักเที่ยว ส่วนท่านก็ขี่ม้านำทางข้างหน้า…”

“ยังต้องนั่งเกี้ยวเจ้าสาวด้วยหรือ?” เหยาซื่อประหลาดใจ