สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 246

บทที่ 246 ลู่เซวียนลาออก

บทที่ 246 ลู่เซวียนลาออก

มู่ซืออวี่ที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ในห้องครัวได้ยินเสียงฝีเท้าจึงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นอันอวี้ นางจึงส่งยิ้มให้ “นอนหลับสบายหรือไม่?”

อันอวี้พยักหน้าเบา ๆ “ข้าไม่เคยนอนเตียงที่นุ่มเช่นนี้เลย”

“ตอนเช้ามีแป้งทอดต้นหอมกับข้าวต้มผักเป็นอาหารเช้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะชอบหรือไม่ หากเจ้ามีของที่อยากกินก็บอกข้าได้ ข้าจะทำให้” มู่ซืออวี่กล่าว “เมื่อวานนี้กินของมันเยอะเกินไป วันนี้จึงอยากจะกินอะไรเบา ๆ เสียหน่อย”

“ข้ากินได้หมดจ้ะ” อันอวี้กล่าว “พี่มู่ ข้าอยากเรียนทำอาหารจากท่าน หากข้าทำเป็นแล้ว ภายหน้าข้าจะได้ทำอาหารเช้าให้ท่าน”

“ข้าชอบทำอาหาร เจ้าอย่าได้มาแข่งกับข้าเชียว” มู่ซืออวี่เอ่ยยิ้ม ๆ “ที่บ้านยังมีอย่างอื่นอีกมาก เจ้าทำอย่างอื่นก็ได้”

ประตูเล้าไก่ยังไม่ได้เปิด ลู่ฉาวอวี่จึงไปเปิดประตูเล้าไก่ ไก่กว่ายี่สิบตัววิ่งส่งเสียงจิ๊บ ๆ ออกมา

เสี่ยวเฮยวิ่งไล่ไก่ไปทั่วทั้งลานบ้าน

“เสี่ยวเฮย อย่าซนสิ” ลู่จื่ออวิ๋นส่งเสียงฮึดฮัด “หากเจ้าทำให้พวกมันกลัวจนวันนี้ไม่ยอมออกไข่ ดูซิว่าวันนี้ข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร”

อันอวี้ได้ยินเสียงของสองพี่น้องจึงถามมู่ซืออวี่ว่า “วันนี้ฉาวอวี่ไม่ต้องไปที่สำนักศึกษาหรือจ๊ะ?”

“พอดีว่าเป็นวันหยุดน่ะ อีกสองวันค่อยกลับไป” มู่ซืออวี่กล่าว “แป้งทอดใกล้เสร็จแล้ว อีกเดี๋ยวเจ้าแบ่งบางส่วนไปให้ท่านแม่และพี่ชายของเจ้าด้วย”

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ” อันอวี้ปฏิเสธ “พี่ชายข้าอยู่ที่บ้าน ท่านแม่ข้าคงทำของอร่อย ๆ ให้เขาทานแล้ว”

มู่ซืออวี่ไม่บังคับ เพียงแค่ตอบรับว่า ‘อืม’

กลิ่นของต้นหอมอบอวลขึ้นมา และโชยเข้าจมูกพวกเขาทันที

อันอวี้ที่นั่งเติมฟืนอยู่ตรงนั้นเพียงได้กลิ่นหอมหวน ท้องของนางก็ส่งเสียงร้องออกมา

เมื่อไม่กี่วันก่อน ถึงแม้นางจะหิวเพียงใดก็ไม่ได้รู้สึกลำบากอะไร เหตุใดวันนี้เมื่อได้กลิ่นหอมนี้ท้องกลับส่งเสียงขึ้นมาเล่า?

หลังจากนำข้าวต้มและแป้งทอดต้นหอมไปวางบนโต๊ะแล้ว สุดท้ายจึงยกผักดองที่มู่ซืออวี่ทำด้วยตนเองไปที่โต๊ะ

เซี่ยคุนช่วยพยุงอันอวี้นั่งลง จับมือนางไปไว้ตรงถ้วย จากนั้นจึงส่งแป้งทอดต้นหอมแผ่นหนึ่งให้นาง

“น้าอวี้ อีกเดี๋ยวอวิ๋นเอ๋อร์จะพาท่านไปดูรอบ ๆ! ถึงแม้ท่านจะไม่ได้มาบ้านเราเป็นครั้งแรก แต่ก่อนหน้านี้ท่านยังไม่เคยเดินไปดูรอบ ๆ คงไม่ค่อยคุ้นกับที่นี่นัก” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยขึ้น

อันอวี้พยักหน้าอย่างเขินอาย “อืม ขอบคุณอวิ๋นเอ๋อร์”

“ข้าอยากพาอันอวี้ไปรักษาที่เมืองซูโจว” เซี่ยคุนเอ่ยกับมู่ซืออวี่ “หลังจากไปเยี่ยมบ้านภรรยาครั้งแรกแล้วค่อยไป ได้หรือไม่?”

“ได้สิ! ข้าเห็นด้วย” มู่ซืออวี่ตอบตกลงทันที “ระยะนี้ข้ายุ่งนัก ท่านไปเถอะ อีกอย่าง หากดึกเกินไปข้าก็คงอยู่ในเมือง”

ที่บ้านยังมีลู่เซวียน ให้เขาดูแลอวิ๋นเอ๋อร์เพียงชั่วครู่ชั่วยามย่อมไม่มีปัญหา ลู่เซวียนก็ไม่ใช่คนไม่ได้เรื่องได้ราวอันใด ตอนที่เจ้าของร่างเดิมยังอยู่ ร่างกายของลู่เซวียนอ่อนแอเพียงนั้นยังสามารถเข้าครัวทำอาหารทานได้

“ข้า… ข้าไม่ไป” อันอวี้รู้ว่าเซี่ยคุนอยากรักษาดวงตาของนาง ทว่าค่ารักษานั้นแพงเกินไป

“เชื่อฟังข้าเถิด” เซี่ยคุนคว้ามือของอันอวี้มากุม “หากดวงตาของเจ้าหายดีแล้ว ก็จะสามารถช่วยงานได้หลายอย่าง เจ้าไม่อยากช่วยทุกคนหรือ?”

“ถ้าหาก… ถ้าหากจ่ายค่ารักษาไปแล้วตาของข้ายังไม่หายดีเล่า?” นี่เป็นสิ่งที่อันอวี้กลัวที่สุด

“ไม่เป็นเช่นนั้นแน่นอน” เซี่ยคุนตอบ “จะต้องหายดีเป็นแน่”

“หากเจ้าไม่ลองดูก็ยอมแพ้แล้ว เช่นนั้นจะไม่เสียดายไปชั่วชีวิตหรือ? หากลองแล้วไม่เกิดผล อย่างไรก็ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังแล้ว ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ เจ้าก็ต้องลองดู”