สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 258

บทที่ 258 ประตูเมืองปิด ไล่จับทั่วเมือง

บทที่ 258 ประตูเมืองปิด ไล่จับทั่วเมือง

ณ โรงหมอหมออัน

เด็กจัดยากำลังจะเปิดประตู ทว่าเมื่อพบว่ามีคนกำลังเดินมา เขาก็เปิดประตูค้างไว้ก่อน

“นายท่านเซี่ย ไฉนมาที่นี่เล่า? เกิดอะไรขึ้นกับฮูหยินเซี่ยหรือไม่?”

เซี่ยคุนกล่าวว่า “นางไม่เป็นไร ข้าแค่อยากถามว่าคุณชายที่เจ้านายข้าพามาวันนี้ตื่นหรือยัง?”

“ตื่นแล้ว ดื่มโจ๊กไปนิดหน่อยแล้วหลับไปอีกรอบ” เด็กจัดยากล่าว “ร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป เราทำได้เพียงให้เขานอนในโรงหมอ รอให้เขาฟื้นพลังกายเอง”

“ข้าขอพบเขาได้หรือไม่?”

“ได้”

เด็กหนุ่มหลับลึก ใบหน้าของเขายังคงซีดขาว ทว่าลมหายใจเสถียรขึ้นมาก

เซี่ยคุนคว้ามือของเด็กหนุ่มขึ้นมาจับดู

ขาวเนียนนุ่มนิ่ม ดูไม่เหมือนผู้กรำงานหนัก…

“นายท่านเซี่ย มีอะไรหรือ?”

“ไม่มีอะไรหรอก เจ้านายข้าเป็นคนใจดี คิดแต่จะช่วยคนตลอด ข้าก็แค่อยากเห็นว่าเขาเป็นอย่างไรบ้างเท่านั้น” เซี่ยคุนกล่าว “ขณะเขาอยู่ที่นี่ ช่วยดูแลเขาสักหน่อย พอเขาตื่นขึ้นก็ให้แยกทางกันไป”

“อืม ไม่ต้องห่วงหรอก เราจะดูแลเขาแน่นอน คืนนี้ข้าจะอยู่เฝ้าเขา” เด็กจัดยากล่าว

มู่ซืออวี่ทำกับข้าวมาสามอย่างพร้อมต้มน้ำแกงหม้อหนึ่ง เมื่อเห็นเซี่ยคุนกลับมาก็กล่าวอย่างหัวเสีย “พี่เซี่ย ท่านหายไปไหนมาตั้งนาน ช่างเถอะ ปลาเอาไว้กินพรุ่งนี้ วันนี้กินนี่ไปก่อน”

เซี่ยคุนนำปลาไปไว้ในถังน้ำ

“ท่านเป็นอะไรไป?” มู่ซืออวี่เห็นเขาไม่พูดจาจึงถามขึ้น

“ข้าเพิ่งไปถามข่าวมา วันนี้ประตูเมืองปิดเพราะจงอ๋องกำลังไล่จับทาสหลบหนี” เซี่ยคุนกล่าว “เมื่อครู่ข้าแวะไปหาคุณชายที่เจ้าช่วยไว้ที่โรงหมอ”

“ท่านจะบอกว่าคนผู้นั้นเป็นทาสหลบหนีหรือ?” มู่ซืออวี่ตกใจกับวาจาของเขา “อย่าแกล้งให้ข้ากลัวนะ จงอ๋องเป็นคนคลั่ง โชคของข้าคงไม่อาภัพเพียงนั้นกระมัง”

“ไม่หรอก ข้าตรวจมือของคุณชายท่านนั้นแล้ว เขาน่าจะเป็นเพียงบัณฑิตทั่วไป ไม่ใช่ทาสหลบหนี รองเท้าของเขาเป็นที่นิยมในหมู่บัณฑิต”

“เช่นนั้นก็ดี ใจหายใจคว่ำหมด” มู่ซืออวี่ลูบอก

“แต่ภายหน้าอย่าช่วยใครอีกเลย ระวังอย่าช่วยคนผิดคิดคดเข้า” เซี่ยคุนกล่าว “หนนี้น่าจะเป็นบทเรียนได้”

วันถัดมา ประตูเมืองก็ยังปิดสนิท เจ้าหน้าที่และทหารต่างค้นหาทุกซอกมุม กระทั่งลานบ้านที่พวกเขาเช่าไว้ยังถูกบุกค้น ท้ายที่สุดเมื่อไม่พบสิ่งใด พวกเขาก็จากไปพร้อมแป้งทอดที่เตรียมไว้

มู่ซืออวี่ “…”

นี่เจ้าหน้าที่ทางการหรือ? เหมือนโจรปล้นบ้านมากกว่า

มู่ซืออวี่มายังโรงหมอหมิงอัน

“พี่ชาย” มู่ซืออวี่เห็นเด็กจัดยากำลังทำความสะอาดยาสมุนไพรบนพื้น ทั้งโรงหมอสภาพเหมือนถูกปล้นมา

“ฮูหยิน วันนี้เราเปิดโรงหมอไม่ได้ มาใหม่พรุ่งนี้เถอะนะ” เด็กจัดยากล่าวอย่างกระสับกระส่าย “เจ้าก็เห็นแล้วว่าโรงหมอของเราก็ไม่ได้รับการละเว้น ยามนี้ยาสมุนไพรกระจัดกระจายเกลื่อนเลย”

“คุณชายที่ข้าพามาเมื่อวาน…”

“เขาน่ะหรือ ไปตั้งแต่เช้าแล้ว” เด็กจัดยารำพึง “เขาได้นอนไปหนึ่งคืน กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก ข้าหวังว่าเขาจะดูแลตนเองได้ เราปกป้องเขาไม่ได้หรอก”

เหตุปั่นป่วนในซูโจวกินเวลาสามวัน และสามวันจากนั้น ประตูเมืองก็เปิดออก

ในที่สุดพวกมู่ซืออวี่ก็ได้กลับบ้าน

“ฮูหยิน เมืองซูโจวนี้ปั่นป่วนจริง ๆ” เจี่ยงจงกล่าว “เราจะมาเปิดร้านที่นี่จริง ๆ หรือ?”

มู่ซืออวี่เงียบไป

เมืองซูโจวปั่นป่วนจริง ๆ และดูเหมือนจะไม่ถูกโฉลกกับนาง เพราะนางมาทีไรก็เจอแต่ความปั่นป่วนทุกคราไป แต่นี่ก็เป็นเมืองที่รุ่งเรืองที่สุดในละแวกแล้วเช่นกัน