สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 26

บทที่ 26 ให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่สักคนก็ได้

บทที่ 26 ให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่สักคนก็ได้

“เดี๋ยวก่อนสิ” ถังซื่อขัดหัวหน้าหมู่บ้าน “ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน เราลองมาคุยกันใหม่เถอะ นี่เป็นเรื่องใหญ่มาก ครอบครัวเราต้องการเวลาตัดสินใจก่อน”

แต่หัวหน้าหมู่บ้านโบกมือไม่เห็นด้วย “หากมัวรอตัดสินใจแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับแม่หานเอ๋อร์ พวกเจ้าก็หนีไปก่อนพอดี ข้าไม่ยอมให้ใครหนีไปทั้งนั้นแหละ พวกเจ้าต้องเข้าคุกกันให้หมด รีบตัดสินใจมา”

ชาวบ้านที่ฟังอยู่ด้านนอกก็ล้วนเห็นอกเห็นใจถงซื่อ หลายคนเริ่มสาปแช่งคนตระกูลมู่ว่าช่างไร้หัวใจเกินกว่าจะเยียวยาได้ บางคนมองว่ามู่ซืออวี่ช่างโชคร้าย นางน่าจะเอาเนื้อให้คนเป็นแม่ในเวลาอื่นที่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะหากจะต้องแยกบ้านเพียงเพราะเนื้อไม่กี่ชิ้น ช่างเป็นเรื่องน้ำผึ้งหยดเดียวเสียจริง ๆ แล้วต่อไปนี้ใครจะกล้าแต่งงานเข้าตระกูลมู่อีก

ถังซื่อดึงแม่สามีมาด้านหลังแล้วเริ่มออกความคิดเห็น “ท่านแม่ เหตุใดเราไม่แยกบ้านเสียล่ะ เงินตั้งสิบตำลึงจะไปหาที่ไหนมาจ่าย”

“แยกบ้าน? พูดอะไรโง่ ๆ มีใครที่ไหนกล้าแยกบ้านตอนที่พ่อแม่ยังไม่ตายบ้าง” แม่เฒ่าเจียงยืนกราน “ข้าไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่”

“ถ้าอย่างนั้นท่านมีสิบตำลึงจ่ายไหมเล่า?” ถังซื่อถามต่อ “ท่านจะยอมเสียเงินมากพอ ๆ กับตอนแต่งนางเข้ามารึ”

“ให้ตายสิ มันจะเกินไปแล้ว เรื่องเยอะเสียจริง” แม่เฒ่าเจียงกัดฟัน “อย่าว่าแต่เพราะตอนนี้ข้าไม่มีเงินเลย ต่อให้มีเงินก็ไม่มีทางจ่ายให้นางแม้แต่แดงเดียว ข้าหาสะใภ้ใหม่ให้ต้าซานได้ด้วยเงินสิบตำลึงนี่อยู่แล้ว จริงสิ ให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่สักคนก็ได้… เหตุใดข้าจะยังต้องการนางอยู่อีกนะ แยกบ้านงั้นหรือ… หย่าไปเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเงิน”

ถังซื่อรู้สึกใจชื้นขึ้นมา

โชคดีที่หญิงชราตาสว่างได้เสียที

ทุกอย่างเป็นไปตามที่แม่สามีว่า หย่ากันไปเลย จะได้กำจัดคนไร้ประโยชน์ออกไปจากบ้าน ถ้าทำแบบนั้น น้องชายรองที่เป็นแรงงานชั้นดีของบ้านก็จะยังอยู่ทำงานให้ต่อไปได้ ส่วนงานบ้านอื่น ๆ ก็ยังแบ่งหน้าที่กับคนที่เหลือได้อยู่

“เจ้าใหญ่ เจ้ารอง มานี่ซิ” แม่เฒ่าเจียงเรียกมู่ต้าไห่และมู่ต้าซานให้เข้าไปใกล้

ทั้งคู่ตกใจมากเมื่อได้ยินแผนการของแม่ตัวเอง

แววตาของมู่ต้าไห่ดูมีความหวังขึ้นมา เขามองไปทางน้องชาย “น้องสะใภ้เป็นภรรยาเจ้ารอง เช่นนั้นเรื่องนี้ให้เจ้าตัดสินใจเอง”

มู่ต้าซานดูลังเลอยู่บ้าง “ท่านแม่ แต่ข้าก็อายุปูนนี้แล้ว…”

“เจ้าจะกลัวอะไรเล่า หวังหมาจื่อในหมู่บ้านเราเพิ่งแต่งกับภรรยาคราวลูกไป เจ้าคิดว่าตัวเองด้อยกว่าเขางั้นหรือ” หญิงชราถามต่อ “เงินตั้ง 10 ตำลึง เจ้าสามารถเอาไปแต่งเมียใหม่เข้าบ้านได้ง่าย ๆ แม่หาสะใภ้สาว ๆ สวย ๆ มาให้เจ้าอีกคนก็ได้ ไม่ดีกว่าอยู่กินกับนังนี่หรือ”

“นางให้กำเนิดลูกข้าถึงสองคน จะให้ข้าทำกับนางเช่นนี้…” มู่ต้าซานพูดแบบนั้น แต่ความจริงเขาก็คล้อยตามแม่ไปแล้ว

มู่ต้าไห่รู้จักน้องชายดีว่าทั้งขี้ขลาดและโง่เขลาเพียงใด

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคล้อยตามแล้วก็ยิ่งสนับสนุนเพิ่มอีก

“เจ้ารอง เงิน 10 ตำลึงอาจเก็บรวบรวมได้จากการทำงานหกเจ็ดปี แต่ครอบครัวเราต้องจ่ายภายในหนึ่งปี ข้าไม่เห็นทางที่เราจะหาเงินในเวลาเท่านี้ได้เลยจริง ๆ ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยน้องสะใภ้ แต่ข้าไม่มีทางเลือกแล้ว”

“พวกท่านไม่สนใจนางเลยหรือ?” มู่ต้าซานถามขึ้น “หัวหน้าหมู่บ้านจะยอมให้เป็นอย่างนั้นหรือ ถ้านางไร้ที่พึ่งแล้วเป็นอะไรไป จะเกิดอะไรขึ้นกับข้าเล่า?”

“แม่หนูอวี่ไม่ทิ้งนางหรอก หากนางทิ้งแม่ตัวเองก็จะต้องถูกมองว่าเป็นคนอกตัญญู เพราะคนที่ทำให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นก็คือนางด้วย นางเป็นคนเอาเนื้อนั่นให้แม่ตัวเอง นางก็ต้องรับผิดชอบด้วย”

ยิ่งไตร่ตรองดูเพียงใด แม่เฒ่าเจียงก็คิดว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดของเรื่องราวที่เกิดขึ้น นางเดินไปหาหัวหน้าหมู่บ้านแล้วพูดขึ้นว่า “หัวหน้าหมู่บ้าน เราตัดสินใจแล้ว ลูกข้าจะหย่ากับนาง”

หัวหน้าหมู่บ้านคิดว่าตัวเองฟังผิดไป

ไม่มีใครคิดว่าแม่เฒ่าเจียงจะกล้าติดสินใจเช่นนี้ได้