สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 261

บทที่ 261 แปลงโฉมเหวินอี้

บทที่ 261 แปลงโฉมเหวินอี้

เหวินอี้เปิดม่านเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

เขาสวมชุดใหม่สีขาวพิสุทธิ์ดุจหิมะ ลายไผ่สีหมึกที่ปักไว้ตรงชายเสื้อขับอาภรณ์เรียบง่ายดูสง่างามขึ้นเล็กน้อย

ที่เอวรัดเข็มขัดสีเขียวกัน ทว่าลายเมฆที่เข็มขัดปักด้วยดิ้นทอง เสื้อผ้าจึงดูจืดชืดน้อยลง

เนื้อผ้าอาจจะธรรมดา ทว่าตกแต่งตัดเย็บได้ดี ขับให้ผู้สวมใส่ดูดี เสียอย่างเดียวที่เขาผอมแห้งเกินไป หากมีเนื้อหนังเพิ่มขึ้นมาอีกสักหน่อยคงสมบูรณ์แบบ

มู่ซืออวี่พินิจรูปลักษณ์ของเหวินอี้อย่างละเอียด รู้สึกว่าเคยเจอเขามาก่อน แต่ไม่อาจจำได้

ดวงตาคู่นี้ใสกระจ่าง บริสุทธิ์งดงามยามเสสรวล หากไม่ถามอายุคงคิดว่าเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มผู้หนึ่งเป็นแน่ ทว่าอายุของเขาปีนี้ยี่สิบห้าแล้ว

“อาภรณ์นี้ทำขึ้นมาเพื่อคุณชายโดยแท้” เถ้าแก่แย้มยิ้มกล่าวว่า “เถ้าแก่เนี้ยคิดอย่างไร?”

“ไม่ผิด” มู่ซืออวี่กล่าว “เอาตัวนี้ ตัวที่เพิ่งลองเมื่อครู่ด้วย”

“คุณชายดูดี ไม่ว่าจะสวมอาภรณ์ใดก็ดูดี” เถ้าแก่ขายของได้ วาจาที่พูดย่อมไพเราะน่าฟัง

เฉินซือจวินกล่าวกับเหวินอี้ว่า “คุณชายผู้นี้ดูคุ้น ๆ ไม่รู้ว่าควรเรียกท่านอย่างไร?”

เหวินอี้แย้มยิ้มสุภาพ “ผู้น้อยแซ่เหวิน ชื่ออี้ตัวเดียว เป็นผู้ช่วยที่ร้านของฮูหยินลู่ขอรับ”

“ผู้ช่วย?” เฉินซือจวินกล่าวกับมู่ซืออวี่ “ฮูหยินลู่เลือกผู้ช่วยได้ดีแท้”

“แน่นอน” มู่ซืออวี่กล่าวเรียบ ๆ “หากคุณหนูเฉินไร้ธุระอื่นใด เราคงต้องขอตัวก่อน”

ชิวสุ่ยมองมู่ซืออวี่และเหวินอี้เดินจากไป ก่อนจะกล่าวกับเฉินซือจวินว่า “ฮูหยินลู่ผู้นี้ไม่เพียงออกมาทำธุรกิจเยี่ยงบุรุษ แต่ยังพาชายอื่นไปไหนมาไหน ไต้เท้าลู่ใจกว้างจริงแท้”

ในขณะที่เฉินซือจวินหันไปกล่าวกับเถ้าแก่ว่า “สินค้าที่ข้าสั่งไว้มาถึงหรือยัง?”

…

มู่ซืออวี่มองขวดยาในมือ

ถูกพิษงั้นรึ?

“ฮูหยิน มีผู้เรียกท่านขอรับ” เหวินอี้กล่าวเตือนมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่หันตามนิ้วที่เขาชี้ พบว่าเจิ้งซูอวี้ทักทายนางจากบนรถม้า

นางแย้มยิ้มแล้วเดินไปหา “ไม่ได้พบกันหลายวัน คิดว่าช่วงนี้ท่านไม่ได้อยู่ในเมืองฮู่เป่ยเสียอีก”

“หาที่คุยกันเถอะ” เจิ้งซูอวี้กล่าว “ท่านนั้นคือ…”

“ผู้ช่วยของข้า” มู่ซืออวี่หันกลับมากล่าว “ข้าจะให้เขาปลีกตัวไปก่อน”

“ได้”

เหวินอี้ฟังวาจาของมู่ซืออวี่แล้วพยักหน้ารับ

มู่ซืออวี่เข้าไปในรถม้าของเจิ้งซูอวี้

“ท่านผอมลงนะ” มู่ซืออวี่กล่าวกับเจิ้งซูอวี้ “เรื่องการแต่งงานเข้าสกุลเฉียนของท่าน…”

“ข้าไม่แต่ง!” แววตาของเจิ้งซูอวี้วาวโรจน์ “ข้าในช่วงนี้ใช้ชีวิตในชนบท คิดเอาชีวิตตัวเองเหมือนกัน แต่ท้ายที่สุดก็ทำไม่ได้ ข้าไม่อยากแต่งงานกับคนเช่นนั้น”

“หากท่านไม่แต่งงาน แล้วคนในสกุลท่านจะยอมหรือ?”

“ไม่ยอมหรอก แต่ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าตั้งใจจะออกจากสกุล ตัดขาดจากกันไปเลย” เจิ้งซูอวี้กล่าว “ข้ารู้ว่าพวกเขาไม่ปล่อยข้าไปง่าย ๆ หรอก ข้าก็เลยตัดสินใจ…”

“ตัดสินใจอะไร?”