สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 280

บทที่ 280 นั่นกลิ่นอะไร?

บทที่ 280 นั่นกลิ่นอะไร?

“ต้าจู้ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เหยาซื่อถามอย่างกระวนกระวายใจ

ต้าจู้มองดูตนเอง จากนั้นจึงหันไปมองทุกคน “ข้าเป็นอะไรหรือ?”

“เมื่อครู่นี้เจ้าเสียสติไปแล้ว” ลู่จงกล่าว “เจ้าเอาแต่พูดจาไร้สาระ อีกทั้งยังเกือบจะตีภรรยาเจ้าแล้ว”

“ข้า… ข้าตีโม่หลานหรือ?” ต้าจู้มองจางโม่หลานด้วยสีหน้าตกตะลึง “ข้าตีถูกเจ้าหรือไม่? เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?”

จางโม่หลานสั่นศีรษะเล็กน้อยแล้วมองเขาอย่างเป็นกังวล “ท่านแม่บังข้าไว้ เลยไม่ถูกตี”

“เหตุใดข้าจึงกลายเป็นเช่นนี้? เมื่อครู่… เมื่อครู่ข้าเพิ่งกลับมาจากตัดฟืน ต่อมาข้าก็จำอะไรไม่ได้แล้ว” ต้าจู้ขยับตัว ทว่าเขายังคงถูกมัดเอาไว้จึงขยับเขยื้อนไม่ได้

“แปลก” ท่านหมอจูเอ่ยกับตนเอง จากนั้นหันไปมองท่านหมอกงอีกครั้ง “ท่านคิดว่าอย่างไร?”

“ตอนนี้ยังมองอะไรไม่ออก” ท่านหมอกงส่ายหน้า

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?” เหยาซื่อถามขึ้นมา

“ทำได้เพียงสังเกตอาการก่อนแล้ว” ท่านหมอจูกล่าว “วันนี้ดึกมากแล้ว ตระเตรียมที่หลับนอนให้ท่านหมอกงเสียก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

ผู้คนที่มามุงดูแยกย้ายกันพร้อมหอบความสงสัยกลับไป

“ท่านหมอจู ท่านหมอกง พวกเรากำลังจะกินข้าวพอดี ไปกินด้วยกันสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ!” มู่ซืออวี่ชักชวน

“ได้” ท่านหมอจูมองท่านหมอกง “ไปเถอะ เราจะได้แลกเปลี่ยนทักษะการรักษากัน”

เหยาซื่อดึงมือของมู่ซืออวี่ไป “แม่ฉาวอวี่ ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้า แต่เรื่องนี้อัปมงคลเกินไปแล้ว ข้ารบกวนเซี่ยคุนพาพวกเราขึ้นเขาไปจุดธูปขอขมาได้หรือไม่?”

มู่ซืออวี่หันไปมองลู่อี้

ฝ่ายหลังพยักหน้าเล็กน้อยแล้วตอบว่า “ได้”

คนอื่น ๆ กลับไปยังบ้านครอบครัวหูซื่อ เซี่ยคุนพาเหยาซื่อและต้าจู้ขึ้นภูเขาไปกราบขอขมาเซียนเพียงพอน

บนโต๊ะอาหาร มู่ซืออวี่เอาแต่จิ้มข้าวในถ้วย ตกอยู่ในห้วงภวังค์

“ยังคิดถึงเรื่องต้าจู้อยู่หรือ?” ลู่อี้จับตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบอาหารให้นาง

“ข้าไม่เชื่อเรื่องเซียนเพียงพอนอะไรนั่น เรื่องนี้แปลกประหลาดมาก” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้น “หรือว่าต้าจู้จะมีโรคอะไรแอบแฝงอยู่ จึงเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น?”

“ร่างกายของเขาไม่มีปัญหา” ท่านหมอจูเอ่ย “ข้าอยู่ในหมู่บ้านนี้มาหลายปีเพียงนี้แล้ว ย่อมรู้จักสุขภาพของเขาดี ปกติแล้วเขาแข็งแรงราวกับวัวตัวหนึ่ง ไม่เคยแม้แต่จับไข้ นับประสาอะไรกับมีโรคแอบแฝงอยู่”

“เช่นนั้นก็แปลกจริง ๆ” มู่ซืออวี่รับคำ

วันถัดมา มู่ซืออวี่เพิ่งตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อนดังจากข้างนอก

นางเปิดประตู ก่อนที่นางจะได้กล่าวสิ่งใด เหยาซื่อก็เอ่ยขึ้นก่อน “ต้าจู้ป่วยอีกแล้ว”

“เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เมื่อครู่นี้เอง” เหยาซื่อกล่าว “ต้าจูของพวกเราทำงานหนักยิ่งนัก ทุกวันเขาจะออกไปตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อครู่นี้เขาก็เพิ่งออกไป ทว่าไม่นานนักก็มีคนมาบอกว่าเขามีอาการคลุ้มคลั่ง จะกัดทุกคนที่พบเห็น”

ลู่อี้ออกมาจากข้างใน “ไม่ต้องร้อนใจ ข้าจะไปดู ฮูหยินเจ้าไปเชิญท่านหมอจูกับท่านหมอกงมา”

“ได้”

เมื่อทุกคนรุดไปที่บ้านของเหยาซื่อ ลู่อี้ก็มัดต้าจู้ไว้อีกครั้งแล้ว

ข้างนอกมีชาวบ้านมารายล้อมมากมาย แม้กระทั่งหัวหน้าหมู่บ้านก็ได้รับการแจ้งข่าวแล้ว เขาพาคนสองสามคนเข้ามาในลานบ้าน

มู่ซืออวี่รู้ว่าคนยุคสมัยก่อนเชื่อสิ่งลี้ลับ หากไม่พบสาเหตุที่แท้จริงโดยเร็วที่สุด ทั่วทั้งหมู่บ้านย่อมตกสู่ความโกลาหลเป็นแน่

“เป็นอย่างไรบ้าง?” หัวหน้าหมู่บ้านถาม