สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 282

บทที่ 282 นำเงินมามีประโยชน์กว่า

บทที่ 282 นำเงินมามีประโยชน์กว่า

แม่เฒ่าเจียงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทว่ามีเรื่องกับครอบครัวลู่อี้ไม่ใช่เรื่องดีอะไรนัก

ทันทีที่ลู่อี้และคนอื่น ๆ ออกไปแล้ว นางก็รีบไปถามคนในหมู่บ้านทันที เมื่อนางรู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับต้าจู้ ด้วยความรีบร้อน นางจึงให้มู้ต้าไห่ออกไปตามหามู่เจิ้งอี้ในเมืองทันที

มู่ต้าไห่ยังคงรู้สึกเป็นห่วงลูกชายคนนี้ เมื่อรู้ว่าลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านกำลังจะเข้าเมืองไปจับมู่เจิ้งอี้ เป็นตายร้ายดีอย่างไรเขาก็ต้องตามไป

ถังซื่อเดินกลับไปกลับมาอยู่ในลานบ้าน กระวนกระวายราวกับมดในหม้อ

“อี้เอ๋อร์เลอะเลือนโดยแท้ เหตุใดเขาจึงต้องไปล่วงเกินต้าจู้ด้วย?”

เหยาซื่อหญิงปากร้ายผู้นั้นเกาะขาลู่อี้อยู่แท้ ๆ ไปก่อกวนต้าจู้ไม่เท่ากับไปก่อกวนลู่อี้หรือ? พวกเขามีชีวิตที่ดีแล้ว เหตุใดต้องไปหาเหาใส่หัวอีก?

มู่ซือเจียวกำลังป้อนข้าวต้มให้ลูกของนาง

เด็กเงียบเสียง ไม่ร้องไห้กระจองอแงอีกต่อไป เพียงแต่ความเร็วในการกินข้าวเร็วอยู่บ้าง เห็นได้ชัดว่าหิวเป็นอย่างมาก

ถังซื่อเดินเข้าไปหามู่ซือเจียว “หากอีกเดี๋ยวกลายเป็นพี่ของเจ้าทำจริง ๆ เจ้าก็ยอมรับผิดเสีย รู้หรือไม่?”

มู่ซือเจียวหยุดป้อนข้าวต้ม เงยหน้าขึ้นมองถังซื่อทันที “ท่านเป็นแม่แท้ ๆ ของข้าจริงหรือ? เหตุใดข้าต้องยอมรับในสิ่งที่ข้าไม่ได้ทำ? ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านดีเพียงนั้น ท่านก็ไปช่วยยอมรับแทนเขาเสียสิ!”

“อยากตายหรือ?” ถังซื่อเอื้อมมือไปบีบแขนของมู่ซือเจียว “เหตุใดต้องตะโกนเสียงดัง? กลัวว่าผู้อื่นจะได้ยินไม่ชัดใช่หรือไม่?”

“โธ่เอ๊ย พี่สะใภ้ ท่านก็อย่าทำให้เด็กตกใจเลย” เจี่ยงเสี่ยวถงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เรื่องนี้ยังไม่รู้ว่าจะจบลงอย่างไร ท่านอย่าได้ใจร้อนไปเลย!”

สีหน้าของถังซื่อเยือกเย็น นางเอ่ยด้วยท่าทีประชดประชัน “เรื่องนี้ไม่ได้ตกใส่หัวเจ้า แน่นอนว่าเจ้าไม่ร้อนใจอยู่แล้ว”

“พี่สะใภ้พูดอะไรน่ะ พวกเราเป็นคนครอบครัวเดียวกัน เรื่องของท่านก็คือเรื่องของข้า ต่อให้เขาทำจริง ๆ แล้วละก็ พวกเราก็สามารถหาข้อแก้ตัวบอกปัดได้ไม่ใช่หรือ?”

ถึงแม้ถังซื่อจะมองเจี่ยงเสี่ยวถงผู้นี้ไม่ออก แต่มักจะรู้สึกเสมอว่าหญิงชอบยั่วยวนผู้นี้ ภายหน้าไม่รู้ว่าจะสร้างความวุ่นวายให้ที่บ้านเพียงใด

นางนึกตามคำของเจี่ยงเสี่ยวถง

ใช่แล้ว! ในเมื่อไม่มีหลักฐาน เหตุใดจึงคิดว่าพวกเขาจงใจทำร้ายต้าจู้? หากจะโทษ ก็ทำได้เพียงโทษที่ต้าจู้โชคไม่ดีเท่านั้น พวกเขาทำอะไรเราไม่ได้หรอก

…

ต้าจู้สงบลงแล้ว

ทันทีที่ทราบสาเหตุ เพียงแค่สั่งยาให้ถูกต้องก็หายดีแล้ว

“ข้าล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ เหตุใดมู่เจิ้งอี้จึงอยากทำร้ายต้าจู้ของพวกเรา?” เหยาซื่อเอ่ยขึ้น “ต้าจู้ของพวกเราเป็นคนซื่อสัตย์มาโดยตลอด อีกทั้งยังไม่เคยทะเลาะเบาะแว้งกับมู่เจิ้งอี้”

“เรื่องที่กับดักบ้านพวกท่านมีเพียงพอนมาติด มีกี่คนที่รู้?” ลู่อี้ที่อยู่ด้านข้างเอ่ยถามขึ้นมา

“ตอนนั้นพวกเราตกใจ เสียงจึงดังไปหน่อย พอดีกับที่ถังซื่อ หญิงปากร้ายในหมู่บ้านผ่านมาพอดี นางถามข้าว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าก็บอกไป หมู่บ้านพวกเราเป็นเช่นนี้เสมอ เคยมีความลับที่ใดกัน คนหนึ่งรู้ เท่ากับคนทั้งหมู่บ้านรู้แล้ว”

“นั่นก็หมายความว่า ทุกคนรู้ว่าข้าเป็นคนวางกับดัก เพียงพอนนั้นตกลงมาในกับดักของข้า หากมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เช่นนั้นก็เป็นข้าที่นำมา”

เหยาซื่อประหลาดใจ “ลู่อี้ เจ้ากล่าวเช่นนี้หมายความว่า มีคนทำให้ครอบครัวเราผิดใจกันหรือ?”

“เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น” ลู่อี้เอ่ยขึ้น “ข้าก็ไม่แน่ใจเช่นกัน”

“เจ้าฉลาดหลักแหลมถึงเพียงนี้ เจ้าว่าอย่างไรก็ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ เลวจริง ๆ จิตใจชั่วร้ายอะไรอย่างนี้!” เหยาซื่อตบอก “ยังดีที่ไม่เป็นไปตามความต้องการของเขา มิเช่นนั้นพวกเราคงโง่เกินทนแล้ว”

“ท่านหมอจู สามีของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?” จางโม่หลานเอ่ยถามขึ้นมา

“วางใจเถอะ ไม่เป็นอะไรแล้ว” ท่านหมอจูเอ่ย “ช่วงนี้ก็ทานอาหารเบา ๆ ไปก่อน อย่าได้หักโหมเกินไปนัก แค่รอให้พิษในร่างกายของเขาระบายออกก็ดีขึ้นแล้ว”