สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 301

บทที่ 301 คำเชิญ

บทที่ 301 คำเชิญ

“ถ้วยชามเหล่านี้สวยงามยิ่งนัก” เฉินซือจวินมองของตรงหน้ามู่ซืออวี่แล้วถามเถ้าแก่ว่า “ข้าก็อยากได้แบบนี้เช่นกัน ยังมีอีกหรือไม่?”

“มีเพียงแค่ชุดเดียวขอรับ ไม่มีอีกแล้ว” เถ้าแก่ยิ้มเจื่อน “ลวดลายของเครื่องถ้วยชุดนี้เป็นฮูหยินลู่วาดเอง ข้าเพียงนำไปทำให้ กล่าวได้ว่าทั่วทั้งใต้หล้านี้มีเพียงชุดเดียวขอรับ”

“ฮูหยินลู่ช่างมีพรสวรรค์จริง ๆ” เฉินซือจวินเอ่ยขึ้น “จริงสิ ฮูหยินลู่ งานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์จะจัดขึ้นในอีกสองสามวันนี้แล้ว ไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นฮูหยินลู่จะไปหรือไม่?”

“งานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์หรือ?” มู่ซืออวี่งุนงง

“ต้องโทษข้าที่ไม่กล่าวให้ชัดเจน งานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์จัดขึ้นที่เมืองฮู่เป่ยทุกปี ช่วงเวลานี้ของปี ทางการจะรวบรวมตัวบัณฑิตและผู้มีพรสววรรค์โดดเด่นทั่วเมืองฮู่เป่ย ทุกคนจะได้ขับขานบทกวี แลกเปลี่ยนความคิดที่หลากหลายกัน ครึกครื้นทีเดียว ถึงตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรี ขอแค่เพียงพวกเขาเป็นบัณฑิตที่มีพรสวรรค์หรือสตรีรูปโฉมงดงาม ย่อมได้รับคำเชิญอย่างแน่นอน”

“อ้อ”

การรวมตัวกันครั้งนี้มีความหมายอะไร ก็แค่คนรู้หนังสือกลุ่มหนึ่ง วางหนังสือในมือลงแล้วหันมายกย่องชมเชยกัน

“กิจการของข้ายุ่ง คงไม่มีเวลา”

“ใต้เท้าลู่เป็นนายอำเภอปีนี้ปีแรก อีกทั้งยังเป็นครั้งแรกที่เขาจะปรากฏในงานงานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์ ฮูหยินลู่ไม่ปรากฏตัวในโอกาสเช่นนี้ ข้าเกรงว่า….” เฉินซือจวินไม่กล่าวให้จบ ทว่าสีหน้าของนางกลับชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด

ราวกับนางจะเอ่ยว่า ‘เกรงว่าจะเป็นที่นินทา ดึงดูดความสนใจคน’ ออกมา

ลูกไม้เล็ก ๆ เช่นนี้มู่ซืออวี่ไม่เก็บมาใส่ใจ ทว่าคำหนึ่งคำผุดขึ้นมาในใจนาง นั่นคือปีนี้เป็นครั้งแรกที่ลู่อี้เป็นนายอำเภอ ถึงเวลาที่จะเอาชนะใจของผู้คนแล้ว

“ในเมื่อเป็นโอกาสสำคัญเช่นนี้ ข้าจะปรึกษากับสามีของข้าก็แล้วกัน” มู่ซืออวี่เอ่ยด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“ฮูหยินลู่มีชื่อเสียงเลื่องลือ ทุกคนในเมืองฮู่เป่ยผู้ใดไม่รู้บ้าง ทุกคนต้องเฝ้ารอที่จะได้พบกับฮูหยินลู่เป็นแน่” เฉินซือจวินยิ้มบาง ๆ “เถ้าแก่ พวกท่านยังมีสินค้าดี ๆ อะไรหรือไม่?”

“มีขอรับ สินค้าชุดหนึ่งเพิ่งส่งมาเมื่อไม่นานมานี้ เหล่าฮูหยินในเมืองหลวงล้วนชมชอบเป็นอย่างมาก เชิญทางนี้ขอรับ” เถ้าแก่รับรองเฉินซือจวินอย่างอบอุ่น

จื่อซูเอ่ยเสียงเบาว่า “ฮูหยิน เหตุใดจึงรู้สึกว่าคุณหนูผู้นี้ไม่ใจดีอย่างที่เห็นเล่าเจ้าคะ?”

“ไม่เลวนี่ แม่นางน้อยจื่อซู เจ้ารู้จักแยกแยะจิตใจของคนแล้ว” มู่ซืออวี่ลูบหัวจื่อซู “จิตใจของคุณหนูใหญ่ผู้นี้หยิ่งยโสทะนงตัว เดิมทีก็ไม่เคยเห็นหญิงชนบทอย่างเราอยู่ในสายตา อันที่จริงเจตนาของนางนั้นชัดเจนยิ่ง ใช้เท้าของข้าดูก็ยังรู้ว่านางคิดจะทำอะไร”

“อะไรหรือเจ้าคะ?”

“ข้าก็แค่หญิงชนบทผู้หนึ่งที่รู้จักแต่ทำการค้าหาเงินทอง หากปรากฏตัวในโอกาสใหญ่โตเช่นนี้ เจ้าคิดว่าข้าจะทำบรรยากาศในงานพังหรือไม่?”

“ย่อมไม่แน่นอนเจ้าค่ะ”

“เพราะเหตุใด?”

“ฮูหยินเคยทำพังด้วยหรือ?”

“แม่นางน้อยจื่อซู นี่เป็นเพียงความคิดของเจ้า แต่ผู้อื่นไม่คิดเช่นนั้น” มู่ซืออวี่กล่าว “เอาล่ะ เด็ก ๆ ย้ายของเข้าไปในรถม้า”

เด็กรับใช้ข้าง ๆ จึงขานรับว่า “ขอรับ ฮูหยิน”

หลังจากที่เด็กรับใช้ขนของเข้าไปในรถม้าแล้ว จื่อซูก็ให้เงินเด็กรับใช้คนนั้นหนึ่งตำลึงเงิน

“ขอบพระคุณฮูหยินขอรับ”

มู่ซืออวี่เข้าไปในรถม้า เมื่อจื่อซูตามขึ้นมา นางจึงเอ่ยเย้าแหย่ “พัฒนาขึ้นแล้วนะนี่ ครั้งแรกที่ข้าบอกให้เจ้าตบรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ ข้ายังจำได้ว่าสีหน้าของเจ้าราวกับถูกเฉือนเนื้อ”

“ตั้งแต่ยังเล็กบ่าวไม่เคยมีอาหารการกินเครื่องนุ่งห่มที่เพียงพอ ในมือไม่มีแม้กระทั่งเงินสิบอีแปะ นับประสาอะไรกับตำลึงเงิน ครั้งแรกที่ตบรางวัลแทนฮูหยิน แน่นอนว่าบ่าวย่อมปวดใจ”

“เช่นนั้นตอนนี้เจ้าไม่ปวดใจแล้วหรือ?”

“ตอนนี้… ฮูหยินมีเงินมากมาย ทุกครั้งที่ฮูหยินให้เงิน ล้วนให้เด็กยากจนที่ประพฤติตัวดี พวกเขาได้รับเงินไป คนที่บ้านย่อมสบายขึ้นเล็กน้อย การได้ช่วยเหลือผู้อื่นเป็นเรื่องดีเจ้าค่ะ”

“ฮ่าฮ่า” มู่ซืออวี่หัวเราะเบา ๆ “เป็นเด็กที่น่ารักจริง ๆ”

รถม้าแล่นผ่านเรือนวสันต์อีกครั้ง มู่ซืออวี่เปิดม่านออก มองเห็นมู่เจิ้งอี้ที่กำลังออกมาพร้อมกับสตรีงดงามจับใจผู้หนึ่งในที่อยู่ในอ้อมแขน สายตาของนางพลันเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“หาที่จอดสักประเดี๋ยว”

คนบังคับรถม้ารับคำหนึ่งคำ จากนั้นจึงหยุดรถม้า

มู่ซืออวี่มองมู่เจิ้งอี้และสตรีนางนั้นจากไป จากนั้นจึงเอ่ยกับคนบังคับรถม้าว่า “เจ้าเข้าไปสอบถามเรื่องของสองคนเมื่อครู่นี้ ชายหนุ่มผู้นั้นชื่อมู่เจิ้งอี้ ลองถามแม่เล้าข้างในดูว่าสถานการณ์เป็นมาอย่างไร”