สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 304

บทที่ 304 กล่าวมาเสียครึ่งวัน

บทที่ 304 กล่าวมาเสียครึ่งวัน

“ฮูหยิน ดูเหมือนทุกคนจะชอบนะเจ้าคะ” จื่อเยวี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น

มู่ซืออวี่มองหาเฉินซือจวินท่ามกลางกลุ่มคน ไม่นานก็เห็นเจิ้งซินเยว่กำลังคุยกับเฉินซือจวินอย่างถูกคอ

นางเอ่ยขึ้นว่า “ไปบอกจือเชียนว่าให้จับตาดูสองคนนี้เป็นพิเศษ”

“ฮูหยินวางใจเถิดเจ้าค่ะ นายท่านวางสายลับไว้ที่นี่ไม่น้อย ใครที่กล้าก่อเรื่องต้องอับอายเป็นแน่เจ้าค่ะ” จือเยวี่ยนกล่าว

ฉู่หนิงจูซุกซนราวกับเป็นหนูแฮมสเตอร์ตัวน้อย มู่ซืออวี่เห็นแล้วก็ได้แต่ยิ้มบาง ๆ “เด็กคนนั้นซุกซนจริง ๆ”

“แม่นางฉู่ใสซื่อบริสุทธิ์มีชีวิตชีวา นายท่านรองอาจดูรำคาญใจ แต่แท้จริงแล้วเขาเป็นห่วงเป็นใยนางมากทีเดียว ท่านดูนายท่านรองสิเจ้าคะ เขามองแม่นางฉู่ไม่ให้คลาดสายตาอยู่ตลอดเวลา คงเกรงว่านางจะสร้างปัญหาอะไรขึ้นอีก”

เมื่อลู่อี้ปรากฏตัว งานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์ก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

งานนี้เป็นช่วงเวลาแสดงพรสวรรค์และการเรียนรู้ ผู้คนต่างขับขานบทกวี เล่นหมากรุก วาดภาพ บรรเลงฉินตามความสามารถของตน

ในฐานะนายอำเภอและขุนนางของเมืองฮู่เป่ย การเข้าร่วมของลู่อี้นับได้ว่าผลักดันความกระตือรือร้นของทุกคน

“ตอนนั้นใต้เท้าลู่ชื่อเสียงเลื่องลือในฐานะอัจฉริยะของที่นี่ เป็นดังคาด คนบางคนเป็นดาวเหวินฉวี่*[1] ถึงแม้จะประสบเคราะห์กรรมระหว่างทางก็ยังเดินไปในเส้นทางที่ควรจะเป็นได้” ใครบางคนกล่าวขึ้นมา “ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีเกียรติได้เห็นใต้เท้าลู่ได้เขียนภาพอักษรหรือไม่?”

ลู่อี้ยังคงหล่อเหลา วันนี้เขาไม่ได้ใส่ชุดขุนนาง ทว่าสวมเสื้อคลุมทรงใหม่ เผยให้เห็นถึงสัดส่วนร่างกายอันสมบูรณ์แบบของเขา ความสง่าที่เดิมทีมีอยู่ถึงแปดส่วนเพิ่มขึ้นเป็นสิบส่วนทันที

เขาเอ่ยอย่างถ่อมตนว่า “อาจารย์ของข้าน้อยอยู่ที่นี่ ไม่กล้าแสดงฝีมือต่ำต้อยจริง ๆ”

ในงานชุมนุมผู้มีความสามารถด้านวรรณศิลป์ เขาเป็นเพียงผู้รู้หนังสือธรรมดาผู้หนึ่งเท่านั้น

ไป๋เหวยคังลูบเคราแล้วเอ่ยขึ้น “ตาเฒ่าเช่นข้าไม่ได้เห็นบทกวีของเจ้ามาหลายปีแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องถ่อมตัว เขียนออกมาก็พอแล้ว”

“ในเมื่อท่านอาจารย์ออกปาก เช่นนั้นข้าน้อยจำต้องแสดงฝีมือต่ำต้อยนี้แล้ว”

ลู่อี้รับพู่กันที่คนติดตามข้างกายส่งมาให้แล้วเขียนบทกวีบทหนึ่งลงไปในกระดาษ

“บทกวีดี! บทกวีดี!”

“เป็นบทกวีที่ดีจริง ๆ!”

“ดูตัวอักษรนี้สิ ดุดันหนักแน่น ดียิ่งกว่าบทกวีเสียอีก”

เมื่อมู่ซืออวี่ลงไปชั้นล่าง สตรีหลายคนก็เข้ามาทักทายนาง

“ฮูหยินลู่ การเตรียมงานในวันนี้จัดการได้ถี่ถ้วนยิ่งนัก ข้าไม่เคยเห็นของแปลกใหม่มากมายเพียงนี้มาก่อน” หนึ่งในสตรีเหล่านั้นกล่าวขึ้น “ดูข้าสิ ยังไม่ได้แนะนำตนเองเลย สามีของข้าแซ่จาง”

“ฮูหยินจางกล่าวชมเกินไปแล้ว” มู่ซืออวี่แย้มยิ้มออกมา “หากมีที่ใดรับรองได้ไม่ดีพอ เพียงแค่บอกข้า อย่าได้เกรงใจ”

“หากนี่ยังดีไม่พอ เช่นนั้นข้าคงไม่กล้าจัดงานเลี้ยงแล้ว” ฮูหยินจางกล่าว “ข้าไม่อาจปิดบัง ปกติแล้วข้ามักจะเชิญสหายไปเยี่ยมชมที่บ้าน เดิมทีคิดว่าตนเอาใจใส่มากพอแล้ว ทว่าเมื่อได้ยลฝีมือของฮูหยินลู่วันนี้แล้ว จึงได้รู้ว่าเอาใจใส่ที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร ไม่ต้องเอ่ยถึงเก้าอี้บุนวมตัวนี้ กระทั่งของว่างที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนล้วนแต่เป็นของรสเลิศทั้งสิ้น”

“ของว่างเหล่านี้น่ะ สิ้นเปลืองความคิดไปไม่น้อย…” มู่ซืออวี่กำลังเอ่ยถึง ‘ติ่มซำดั้งเดิม’

สตรีหลายคนเข้ามาร่วมวงสนทนากับพวกนาง