สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 332

บทที่ 332 ข้าน้อยดูแลได้ไม่ดี

บทที่ 332 ข้าน้อยดูแลได้ไม่ดี

ต้าหนิวเดินเข้ามาจากข้างนอก กระซิบข้างหูของลู่อี้ว่า “คนราว ๆ ยี่สิบคนที่ชายคนนี้พามา ถูกกำจัดหมดสิ้นแล้วขอรับ”

“ใช้ได้”

“ขอรับ”

ณ จวนตระกูลเจียง เจียงเหล่ามองดูศพที่อยู่ตรงหน้าเขา จากนั้นหันกลับไปมองลู่อี้และคนอื่น ๆ ที่กำลังก้มหน้าเงียบ

“เป็นข้าน้อยเองที่ดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาได้ไม่ดี ท่านเจียงโปรดลงโทษเถิดขอรับ”

“อย่ากล่าวโทษใต้เท้าเลยขอรับ เมื่อข้าน้อยรีบเข้าไป คนร้ายก็กำลังจะทำร้ายคุณหนูเฉินพอดี ข้าน้อยเกลียดคนร้ายที่รังแกผู้หญิงมากที่สุดในชีวิต ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ข้าจึง…”

นักการเกามองไปยังพื้นที่ว่างเปล่าด้วยสีหน้าโกรธแค้น

“ท่านไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำเรื่องชั่วร้ายเช่นนี้กับสตรี ก็สมควรถูกลงโทษแล้ว ทว่าท่านเจี่ยงผู้นี้เป็นขุนนางของราชสำนัก การสังหารขุนนางของราชสำนักเป็นเรื่องใหญ่ ผู้ที่อยู่ตำแหน่งสูงสุดพึงได้รับผลที่ตามมา”

ลู่อี้แสดงความเสียใจต่อเจียงเหล่าอีกครั้งด้วยท่าทางจริงใจ

“ข้าน้อยไม่ได้ดูแลคุณหนูเฉินอย่างดี ทำให้คุณหนูเฉินต้องหวาดกลัว นี่เป็นโทษอีกประการหนึ่งด้วยขอรับ”

“ใต้เท้าจะโทษตัวเองในทุกเรื่องได้อย่างไร? ท่านสั่งให้คนมาส่งคุณหนูเฉินกลับมาแล้วนี่ ทว่าคุณหนูเฉินก็ยังตัดสินใจอยู่ต่อเอง คนสกุลเจี่ยงมาหาท่านก่อนที่คุณหนูเฉินจะไปหา ท่านได้ส่งคนออกไปบอกแล้วว่าไม่สะดวกที่จะพบคุณหนูเพราะมีแขก แต่คุณหนูเฉินก็ยังยืนยันจะเข้าไป คนสกุลเจี่ยงนั้นตำแหน่งใหญ่กว่าท่านหนึ่งขั้น เขาต้องการให้คุณหนูเฉินเข้ามาเอง จากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้น ใต้เท้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยตั้งแต่ต้นจนจบ”

“ในกรณีนี้ หลานสาวของข้าไม่มีเหตุผลเอง” เจียงเหล่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนั้น คุณหนูเฉินต้องประสบกับเรื่องอัปยศอดสูเช่นนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด มันก็เกิดขึ้นในจวนของข้าน้อย ข้าน้อยรู้ว่ามันเป็นความผิดของข้าน้อยเองที่ทำให้คุณหนูเฉินถูกทำร้ายขอรับ”

“แม้จะมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น อย่างไรเสียก็เป็นความผิดของบ่าวเองขอรับ” นักการเกาคุกเข่าลง “ใต้เท้า โปรดลงโทษข้าเถิดขอรับ ข้าเป็นคนไร้ค่า สมควรตาย ใต้เท้าของพวกเรารักราษฎรดั่งลูกตนเอง ท่านได้ทำหน้าที่อันทรงเกียรติเพื่อปกครองเมืองฮู่เป่ย ท่านไม่สมควรสละชีวิตเพื่อคนต่ำต้อยเช่นนั้นโดยเปล่าประโยชน์ ใต้เท้า หากท่านต้องลงโทษคนสักคนหนึ่ง คนผู้นั้นต้องเป็นข้าเองขอรับ”

“เอาล่ะ” เจียงเหล่าดุด้วยความโกรธ “ลู่อี้อยู่ที่นี่ ส่วนคนอื่นออกไปให้หมด”

นักการเกามองหน้าลู่อี้

ลู่อี้เหลือบมองเขาเพียงครั้งเดียว นักการเกาจึงเข้าใจทันทีว่าหมายถึงอะไร

ตอนนี้เหลือเพียงเจียงเหล่าและลู่อี้อยู่ในห้อง

ยังคงมีคราบเลือดอยู่บนพื้น กลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ เจี่ยงถิงจือที่เสียชีวิตลงอย่างน่าอนาถยังคงอยู่ที่นั่น บรรยากาศในห้องอึมครึมชวนขนลุก

“บอกข้าทีว่าเจี่ยงถิงจือกำลังมองหาสิ่งใดจากเจ้า?”

ณ เรือนอื่นที่จวนตระกูลเจียง เฉินซือจวินชำระล้างร่างกายตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นทั้งร่างก็จมลงใต้น้ำ

เหลือเพียงเสียงสายน้ำรินไหล บนผิวน้ำผุดพรายฟองมากมาย

“คุณหนู…” ชิวสุ่ยกำลังจะร้องไห้ “ท่านอย่าได้ทำอะไรโง่เขลานะเจ้าคะ! หากเกิดเรื่องร้ายกับท่าน แล้วนายน้อยจะอยู่อย่างไรเล่าเจ้าคะ นายน้อยยังคงรอให้ท่านกลับไปนะเจ้าคะ!”

ซ่า! เฉินซือจวินพลันขึ้นจากน้ำ

“น้องชายข้า!”

ใช่แล้ว นางยังตายไม่ได้ น้องชายยังคงรอนางกลับไป

พ่อแม่ของนางไม่อยู่แล้ว คนเดียวที่น้องชายนางพึ่งพาได้ในตอนนี้คือท่านตา แต่ท่านตาเป็นคนเย็นชา ไม่แยแสกับคนที่ไม่เป็นประโยชน์กับเขา อย่าว่าแต่หลานชายเลย แม้แต่ลูกหลานก็ยังทอดทิ้งไป

นางเป็นคนเดียวที่น้องชายพึ่งพาได้

“ชิวสุ่ย เหตุใดวันนี้เจ้าถึงแนะนำให้ข้าเปลี่ยนการแต่งตัว?” เฉินซือจวินมองชิวสุ่ยด้วยความสงสัย

ชิวสุ่ยตกตะลึงไปชั่วครู่ “คุณหนู ท่านหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ เสื้อผ้าที่ท่านเปลี่ยนวันนี้ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าเจ้าคะ”

“ข้าก็ไม่รู้… ข้ามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ” เฉินซือจวินลูบศีรษะตัวเอง แล้วพูดด้วยความเจ็บปวด “แต่เสื้อผ้ามาเกี่ยวอะไรด้วย? ข้ากังวลมากเกินไปสินะ”