สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 334

บทที่ 334 เรื่องวุ่นวายในเรือน

บทที่ 334 เรื่องวุ่นวายในเรือน

เจิ้งซูอวี้เล่าวิธีแก้ปัญหาของตระกูลฉินให้มู่ซืออวี่ฟัง

มู่ซืออวี่กำลังนอนพอกหน้าอยู่บนเตียงนุ่ม ส่วนเจิ้งซูอวี้นอนอยู่ข้างนางในท่าเดียวกัน

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ติดต่อกับเขา คนของเขาที่ข้าเคยร่วมงานด้วยก็ถูกคนอื่นแทนที่หมดแล้ว ข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขามากนัก”

“ท่านเป็นสตรี ไปกับผู้ชายแปลกหน้านั้นอันตราย เหตุใดไม่ให้เจี่ยงจงไปกับเขาแทนเล่า?” มู่ซืออวี่กล่าว “เขาเป็นคนวงในด้วย แยกแยะดีชั่วได้”

“เขาแยกแยะได้ชัดเจน แต่เขาเป็นคนปากหนัก หากจะให้เขาพูดก็เหมือนทรมานเขา หากส่งเขาตามไปด้วย ธุระอาจจะไม่สำเร็จ”

“แล้วท่านอยากไปหรือไม่?”

“ข้าเห็นว่าแววตาของนายน้อยคนนั้นสดใส ท่าทางนิสัยดี ดูไม่ใช่คนเลวร้าย ข้าจะส่งคนไปสืบข้อมูลเกี่ยวกับเขาแน่นอน หากไม่มีข่าวลือไม่ดี ข้าจะไป”

“ในเมื่อท่านได้ตัดสินใจแล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด ข้าจะขอให้พี่ใหญ่เซี่ยจัดคนดี ๆ สักสองคนให้ไปคอยคุ้มครองท่าน”

ไม่นานนัก เจิ้งซูอวี้ก็ไปหาฉินเหวินหาน ส่วนมู่ซืออวี่ยังคงรอข่าวจากเฟิงเจิง

ระหว่างรอข่าวจากเฟิงเจิง นางได้กว้านซื้อไม้เกือบทั้งหมดที่หาซื้อได้ในบริเวณใกล้เคียง ทั้งยังไปตามภูเขาต่าง ๆ เพื่อหาไม้ที่เหมาะสม เรื่องสำคัญที่สุดคือต้องแปรรูปมันเอง จะได้ช่วยแก้ปัญหาวิกฤตได้ชั่วคราว แต่ถ้านางไม่สามารถหาไม้อื่นเพิ่มได้อีก การขาดแคลนวัตถุดิบก็จะส่งผลกระทบต่อความคืบหน้าของการก่อสร้างเป็นอย่างมาก

อันที่จริงสำหรับโครงการใหญ่เช่นนี้ นอกจากคนของเรือนกรุ่นฝันที่รับผิดชอบเรื่องการออกแบบและตกแต่งพื้นที่แล้ว ยังมีช่างฝีมือจำนวนมากที่รับผิดชอบการก่อสร้างด้วย

การปรากฏตัวของมู่ซืออวี่ในจวนจงอ๋องทุกวัน ย่อมทำให้เกิดการติฉินนินทา แต่นางมีเซี่ยคุนคอยปกป้องอยู่ข้าง ๆ เสมอ จึงไม่มีผู้ใดกล้าเหิมเกริมรบกวนนาง

“คุณชายเหวินอี้ได้รับบาดเจ็บขอรับ”

ช่างฝีมือคนหนึ่งรีบไปพบมู่ซืออวี่ที่กำลังหารือกับช่างฝีมือเรื่องเปลี่ยนอิฐ

“เกิดอะไรขึ้น?” มู่ซืออวี่ถามขณะเดินตามช่างฝีมือไป

นายช่างเป็นผู้นำของช่างฝีมือเหล่านี้ เขารับผิดชอบการก่อสร้างเรือนทั้งหมด

เขาทำงานด้านนี้มานานหลายสิบปี มีช่างก่อสร้างหลายร้อยคนอยู่ในมือ ทั้งยังเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงอีกด้วย

ครั้งนี้นายช่างเข้ารับงานใหญ่อย่างสร้างเรือนจงอ๋อง เขาคิดไม่ถึงว่าจะต้องปรึกษาทุกเรื่องกับผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องเรือน ซึ่งทำให้เขาอารมณ์เสียมาก แต่ไม่ว่าเขาจะอารมณ์เสียเพียงใด เขาก็รู้ดีว่าต้องยอมให้ความร่วมมือ เพราะด้วยวิธีนี้เท่านั้น เขาถึงจะสามารถสร้างเรือนที่จงอ๋องพึงพอใจได้ ไม่เช่นนั้นจงอ๋องก็อาจจะพิโรธ ศพอาจลอยน้ำไปไกลเป็นร้อยลี้ก็เป็นได้

“คุณชายเหวินอี้บอกว่าหินกรวดในสวน ควรถูกแทนที่ด้วยแผ่นหิน นายช่างหลินไม่พอใจ บอกว่าพวกเขาทำเสร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว หากต้องการเปลี่ยน พวกเขาต้องรื้อทำใหม่อีกครั้ง นายช่างหลินเลยผลักเขาไปชนเข้ากับก้อนหินด้วยความโกรธขอรับ”

มู่ซืออวี่หยุดเดินแล้วมองหน้าช่างฝีมือ “นายช่างผิง คนของท่านขี้โมโหเกินไปแล้ว!”

นายช่างผิงขมวดคิ้ว “เถ้าแก่เนี้ยมู่ พวกเราทุกคนต้องการทำงานนี้ให้ดี แต่ข้อกำหนดของพวกท่านเข้มงวดเกินไป พวกท่านควรตัดสินใจก่อนว่าจะใช้อิฐชนิดใด และใช้หินกรวดกับแผ่นหินชนิดใด พวกข้าทำงานด้านนี้มาหลายสิบปี มีประสบการณ์มากกว่าท่าน เป็นเรื่องปกติที่คนใต้บังคับบัญชาท่านจะไม่พอใจ แน่นอนว่าการทำร้ายผู้อื่นเป็นสิ่งที่ผิด ข้าจะลงโทษพวกเขาแน่นอนขอรับ”

“หมอมาแล้วหรือยัง?”

ผู้คนมากมายยืนมุงดู

มีคนถามอย่างกระวนกระวายว่า “หมอจะมาเมื่อใด?”

มู่ซืออวี่จำได้ว่าเป็นเสียงของเจี่ยงจง

“หลีกทาง เถ้าแก่เนี้ยมู่กับนายช่างผิงมาแล้ว”

คนข้างหน้าพากันแยกย้ายไปอย่างรวดเร็ว

มู่ซืออวี่เห็นเหวินอี้นอนราบอยู่กับพื้น มีชายวัยกลางคนสีหน้าตื่นตระหนกอยู่ด้านข้าง

หน้าผากของเหวินอี้มีเลือดสีแดงสดไหลออกมา