สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 336

บทที่ 336 ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?

บทที่ 336 ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?

ลู่อี้จ้องมองนางด้วยสายตาร้อนแรง

มู่ซืออวี่พูดด้วยความหงุดหงิด “ท่านออกไปก่อน ข้าจะคุยกับท่านหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ”

“ข้าจะอยู่เป็นเพื่อน” ลู่อี้นวดไหล่ให้นาง “ข้าแค่ผ่านมาทางนี้เท่านั้น พรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทางแต่เช้า”

“อ้อ” แม้ว่าจะพอเดาได้ แต่ก็ยังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น

ลู่อี้ก้มหน้าลงจุมพิตหน้าผากของนาง “ขอโทษนะ”

“เหตุใดต้องขอโทษด้วย เช่นนั้นข้าไม่ต้องขอโทษด้วยหรือ เพราะเมื่อเทียบกับฮูหยินคนอื่น ๆ แล้ว ข้าอยู่ไม่สุขเกินไป หากข้าเป็นสตรีธรรมดา ข้าก็ควรอยู่บ้าน ดูแลสามีและลูก ๆ อย่างซื่อสัตย์เท่านั้น”

มู่ซืออวี่พูดพลางเอาแขนโอบรอบคอของเขา

จื่อซูกำลังเฝ้าประตูอยู่ เมื่อนางเห็นจื่อเยวี่ยนใกล้เข้ามา นางก็รีบก้าวไปขวาง

“เกิดอะไรขึ้น?” จื่อเยวี่ยนถาม “ข้าเอาเสื้อผ้ามาให้ฮูหยิน”

“ค่อยนำไปให้ทีหลัง” จื่อซูหน้าแดงก่ำ “นายท่านมา”

จื่อเยวี่ยนเข้าใจทันทีจึงถอยหลังกลับไป

“เช่นนั้นวันนี้พวกเราก็ไม่ต้องคอยรับใช้แล้ว” จื่อเยวี่ยนพูด “เจ้าอยากร่ำสุราหรือไม่? วันนี้ข้าเหนื่อยนัก ดื่มสุราสักจอกน่าจะช่วยคลายความเมื่อยล้าของข้าได้”

จื่อเยวี่ยนวางเสื้อผ้าไว้ที่ประตู แล้วถอยกลับไปพร้อมจื่อซูเงียบ ๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อมู่ซืออวี่ตื่น ลู่อี้ก็จากไปแล้ว

มีจดหมายที่เขาเขียนวางไว้บนโต๊ะ จดหมายเต็มไปด้วยคำแนะนำของเขา แต่ไม่ได้กล่าวถึงเหตุผลที่เขามาที่เมืองซูโจวในครั้งนี้

แต่แม้ว่าเขาจะไม่พูด นางก็รู้ว่างานครั้งนี้คงยากลำบากน่าดู

“ฮูหยิน ท่านอ๋องรับสั่งให้ท่านไปพบ” ผู้ติดตามของจงอ๋องมาเชิญมู่ซืออวี่เป็นกรณีพิเศษ

มู่ซืออวี่จึงไปจวนจงอ๋องด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น

…

จงอ๋องย่อตัวลงหน้ากรงเหล็ก มองดูเสือร้ายสองตัวกำลังต่อสู้แย่งชิงเนื้อกันอยู่ในกรงราวกับกำลังรับชมละคร

“เจ้าไม่คิดว่าสัตว์พวกนี้น่าขันหรือ?” จงอ๋องพูดขึ้น “เมื่อวานพวกมันยังเป็นคู่ผัวตัวเมียกันอยู่ ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นศัตรูกันเพื่อเนื้อชิ้นเดียว”

“ท่านอ๋อง ท่านเรียกข้ามาหรือ?” มู่ซืออวี่ไม่ตอบคำถามของจงอ๋อง แต่ถามตามตรงว่าเหตุใดนางจึงต้องมาอยู่ที่นี่

จงอ๋องยืนขึ้นแล้วมองมู่ซืออวี่ “ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องให้เจ้าทำ”

“ท่านอ๋อง โปรดบอกมาเถิด”

“เจ้าต้องสร้างห้องลับให้ข้าใหม่” จงอ๋องพูด “หลังจากเสร็จสิ้น ข้าจะตบรางวัลใหญ่แก่เจ้าแน่นอน”

“ท่านอ๋องหมายถึงช่องลับหรือ? ความจริงแล้วการสร้างช่องลับนั้นง่ายมากเจ้าค่ะ”

สายตาของจงอ๋องเย็นชา เขาจ้องมองนางด้วยความเย้ยหยัน “เจ้าเป็นคนฉลาด ไม่จำเป็นต้องให้ข้าพูดมากไม่ใช่หรือ? ข้ากำลังพูดถึงห้องลับ ไม่ใช่ช่องลับ”

มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว ก่อนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง ขออภัยที่ข้าไม่อาจให้สัญญากับท่านได้”

“ตราบใดที่เจ้าออกแบบมันให้ข้า ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น” จงอ๋องลดเสียงลง “นี่เป็นความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ข้าให้เจ้าได้ หากเจ้าไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน…”

“ข้าตกลงเจ้าค่ะ” มู่ซืออวี่กล่าว “หากท่านมีข้อกำหนดใด ๆ โปรดบอกข้าได้เลยเจ้าค่ะ แล้วอีกสองสามวันข้าจะมอบภาพแบบให้ท่านเจ้าค่ะ”