สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 343

บทที่ 343 คนผู้นี้ช่างแปลกนัก

บทที่ 343 คนผู้นี้ช่างแปลกนัก

หลังจากได้ยินคำพูดของนาง หร่วนฉีก็รื้อนกไม้ออกเป็นชิ้นโดยไม่ได้เอ่ยคำใด

มู่ซืออวี่ “…”

คิดจะหักหน้ากันหรือ? นี่ไม่ผยองเกินไปหน่อยหรือไง?

มู่ซืออวี่รู้ว่าตนไม่ได้คิดร้ายต่อสาวงามผู้นี้เลย ทั้งยังชื่นชมความสามารถของนางมากอีกด้วย ทว่าเหตุใดสตรีผู้นี้ถึงได้ตั้งตนเป็นศัตรูถึงเพียงนี้?

เป็นไปได้หรือไม่ว่าเสือสองตัวไม่อาจอยู่ถ้ำเดียวกันได้ เว้นแต่ตัวหนึ่งจะเป็นตัวผู้และอีกตัวคือตัวเมีย?

“ฮูหยิน…” จื่อเยวี่ยนมองหร่วนฉีด้วยความหวาดระแวง “คนผู้นี้คิดจะทำอะไรหรือเจ้าคะ?”

มู่ซืออวี่แทะเนื้อกระต่ายแล้วส่ายหน้าเบา ๆ “ใครจะไปรู้ กินเสีย! หากไม่รีบกินจะเย็นหมด”

ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม ตราบใดที่ไม่ส่งผลกระทบต่อการกินเนื้อกระต่ายของนางก็พอแล้ว

“ฮูหยิน เนื้อกระต่ายที่นี่รสเลิศจริง ๆ เจ้าค่ะ” จื่อซูลุ่มหลงในรสชาติ

“หากเจ้าชอบกินมากถึงเพียงนั้น เหตุใดไม่แต่งงานกับพ่อครัวเสียเลยเล่า” มู่ซืออวี่กล่าว

“ฮูหยิน…” จื่อซูหน้าแดง “แม้ว่าข้าจะติดใจมากเพียงใด ข้าก็ไม่อาจเอาตัวเองไปแลกกับอาหารได้หรอกเจ้าค่ะ”

จื่อเยวี่ยนไม่พลาดโอกาส “มีความเป็นไปได้สูงมากต่างหาก”

“จื่อเยวี่ยน!” จื่อซูพาลโกรธ

“เหตุใดข้าจึงประกอบมันกลับไม่ได้?” หร่วนฉีถามมู่ซืออวี่ “ข้าจำทุกขั้นตอนได้ แต่ไม่อาจประกอบชิ้นส่วนเหล่านี้กลับคืนได้ เพราะเหตุใดกัน?”

“ตอนถอดแยกชิ้นส่วนเหมือนกับตอนประกอบหรือไร”

“ข้าวิเคราะห์ขั้นตอนการประกอบตามขั้นตอนการรื้อ มันไม่เป็นไปตามขั้นตอนเดิม”

“นั่นหมายความว่าเจ้าคิดผิด…”

มู่ซืออวี่และหร่วนฉีหารือกันเรื่องการประกอบนกไม้

เพื่อให้นกไม้มีความยืดหยุ่นพลิ้วไหว ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นเหล่านั้นจึงประณีตมาก เพียงแค่ในปีกเล็ก ๆ ก็ยังประกอบไปด้วยชิ้นส่วนหลายสิบชิ้น นับประสาอะไรกับส่วนอื่น

หากชิ้นส่วนที่ทำขึ้นอย่างประณีตเหล่านั้นขาดหายไปหรือไม่ถูกต้องก็จะประกอบไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะเงื่อนไขในสมัยโบราณไม่เอื้ออำนวย ก็อาจมีการติดตั้งกลไกขนาดเล็กไว้ข้างใน เพื่อให้นกไม้ส่งเสียงร้องได้ด้วย

จื่อซูกับจื่อเยวี่ยนจ้องมองอย่างตกตะลึง

พี่สาวคนสวยมาที่นี่เพื่อปรึกษาเรื่องนกไม้โดยเฉพาะเช่นนั้นหรือ?

“เหตุใดเจ้าไม่กินก่อนที่เราจะคุยกันเล่า?” มู่ซืออวี่มองเนื้อกระต่ายที่เริ่มเย็นชืดแล้วรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

“ข้าไม่กินหรอก” หร่วนฉียังคงจดจ่อกับนกไม้ต่อไป

“เช่นนั้นข้ากินเอง”

มู่ซืออวี่ดื่มสุราอีกจอก “สุราหอมหวานเสียจริง! คงจะดีมากหากข้าซื้อสูตรของเถ้าแก่ได้”

หร่วนฉีหยุดจดจ่อกับนกไม้

“ข้ามีสูตรหมักสุราที่ดีกว่าสูตรนี้ เจ้าต้องการแลกเปลี่ยนมันกับแผนผังโครงสร้างนกไม้ของเจ้าหรือไม่?”

มู่ซืออวี่ “…”

คนผู้นี้ช่างแปลกนัก ถูกวิญญาณช่างไม้ครอบงำหรือเปล่า?

“ไม่แลกหรือ?” หร่วนฉีขมวดคิ้ว “ช่างมันเถิด” จากนั้นเขาก็พยายามประกอบชิ้นส่วนนกไม้ต่อไป

มู่ซืออวี่และสาวใช้ทั้งสองกินจนหนำใจแล้ว ส่วนเขาก็ยังคงจดจ่อกับนกไม้

มู่ซืออวี่ทนดูไม่ได้อีกต่อไปจึงพูดว่า “หรือจะให้ข้าประกอบให้เจ้าดี?”

“ได้” หร่วนฉียื่นชิ้นส่วนให้นาง

นิ้วของมู่ซืออวี่คล่องแคล่วราวกับว่านางกำลังเต้นระบำ ชิ้นส่วนเหล่านั้นรวมกันอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าก็กลายเป็นนกไม้ที่เสร็จสมบูรณ์

“เอ้า เท่านั้นแหละ เจ้าเห็นชัดหรือไม่?” มู่ซืออวี่ถาม “หากเจ้าเห็นไม่ชัด…”

“ข้าไม่ได้โง่เขลา ข้าเห็นชัดเจนแล้ว” หลังจากพูดจบ หร่วนฉีก็หยิบนกไม้เดินจากไป