สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 348

บทที่ 348 เชื้อเสริมฤทธิ์ยาของจงอ๋อง

บทที่ 348 เชื้อเสริมฤทธิ์ยาของจงอ๋อง

ณ เรือนหลังใหม่ของจงอ๋อง มู่ซืออวี่นำภาพแบบมาเปรียบเทียบกับผลงานของนายช่างผิง

“ตรงนี้…” มู่ซืออวี่พูด “กำแพงนี้สร้างให้สูงขึ้นได้อีกหน่อย สูงประมาณหนึ่งช่วงแขน”

“ตกลง” นายช่างผิงพูดอย่างใจเย็น “ท่านสามารถดูได้ว่ามีอะไรที่ต้องแก้ไขอีกหรือไม่ ตอนนี้ความคืบหน้าของเรือนอีกแห่งใกล้จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว จะต้องไม่มีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นอีก ไม่เช่นนั้นผู้ใดก็ชดใช้ไม่ได้”

“ในแง่ของการสร้างอาคารเรือน เจ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญ ข้ารับผิดชอบการตกแต่งภายในของเรือนเป็นหลัก” มู่ซืออวี่กล่าว “นายช่างผิง เจ้ายังโกรธอยู่หรือไม่?”

“จะกล้าได้อย่างไรขอรับ เถ้าแก่เนี้ยมู่เป็นผู้มีชื่อเสียงข้างกายจงอ๋อง ข้าน้อยเป็นเพียงช่างก่อสร้างตัวเล็ก ๆ มิบังอาจโกรธเถ้าแก่เนี้ยมู่หรอกขอรับ”

“ไม่ว่าเจ้าจะไม่พอใจข้ามากเพียงใด อย่างน้อยเราก็มีเป้าหมายร่วมกัน นั่นคือต้องจัดการเรื่องนี้ให้ดี เราควรเรียนรู้ที่จะยับยั้งอารมณ์ของตัวเอง ไม่ให้ปะปนกับเรื่องงาน” มู่ซืออวี่กล่าว

“ถูกต้อง” นายช่างผิงขมวดคิ้ว “มีอีกเรื่องหนึ่งที่พวกเราต้องการขอความช่วยเหลือจากท่าน”

นายช่างผิงต้องการขอให้มู่ซืออวี่ช่วยทวงค่าจ้างของทุกคนให้ เขาทำงานที่นี่มานานแล้ว แต่ยังไม่ได้ค่าจ้างเลยแม้แต่ตำลึงเดียว

มู่ซืออวี่ไม่เห็นด้วย

ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ของตัวเอง หากนางยอมตกลงก็เหมือนหาเรื่องใส่ตัวเอง ซึ่งโง่เขลายิ่งนัก

คนเหล่านี้หวาดกลัวจงอ๋อง แล้วนางไม่กลัวหรือ? นางไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับจงอ๋องหรือมีค่าในสายตาจงอ๋องตามข่าวลือแต่อย่างใด

นายช่างผิงไม่แปลกใจเมื่อเห็นว่านางไม่เห็นด้วย

เขาแค่ขอร้องไว้ก่อน ไม่แปลกใจที่นางไม่เห็นด้วย เพราะนางไม่ได้มีภาระหน้าที่ที่จะต้องยืนหยัดเพื่อพวกเขา

“อาจารย์ นางว่าอย่างไรบ้าง?” พวกนายช่างเข้ามารวมตัวกันถาม

นายช่างผิงส่ายหน้า

ทุกคนรู้สึกผิดหวัง

“นางเป็นที่โปรดปรานมาก เพียงแค่ประโยคเดียว เหตุใดนางถึงช่วยพูดให้ไม่ได้?”

“เจ้าลิงทะโมนนี่ พวกเราไม่ใช่คนของนาง หากนางไม่ช่วย มันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ เอาเถอะ ข้าจะคิดหาทางอื่น”

เมื่อมู่ซืออวี่กลับมาที่ร้าน ทันทีที่นางเข้าไปในสวนหลังบ้าน กลิ่นคาวเลือดรุนแรงก็โชยมากระทบจมูก

“นี่มันกลิ่นอะไรเนี่ย?” จื่อซูสูดกลิ่น “น่าจะมาจากห้องที่ฮูหยินพักอยู่นะเจ้าคะ”

“จื่อเยวี่ยน รีบไปเรียกพี่เซี่ยมาเร็วเข้า” มู่ซืออวี่พูดเสียงเบา

ขณะที่นางกำลังจะเข้าไปถึงห้อง เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากข้างใน “มานี่เร็ว…”

จื่อซูได้ยินก็จำได้ นางจึงพูดว่า “เสียงคุณชายเหวินนี่”

มู่ซืออวี่ผลักประตูเข้าไป เห็นคนผู้หนึ่งกำลังทับร่างของเหวินอี้ไว้ เขากัดไหล่ของเหวินอี้ กลิ่นคาวเลือดโชยคลุ้งไปทั้งห้อง

หยาดเลือดมากมายเปื้อนเสื้อของเหวินอี้ ชายคนนั้นยังคงกัดเหวินอี้ต่อไป จากนั้นก็มีเสียงกลืนน้ำลายเป็นจังหวะ

มันคือการดูดเลือด

“จื่อซู ทุบเขาเลย” มู่ซืออวี่กล่าว

จื่อซูรีบหยิบบางอย่างขึ้นมาทุบคนที่กำลังกัดเหวินอี้ไว้จนหมดสติไป

เมื่อชายคนนั้นล้มลง ทุกคนก็เห็นหน้าตาของเขาชัดเจน

จงอ๋อง!

“ฮู… ฮูหยิน” จื่อซูกำลังจะร้องไห้ “ข้าชะตาขาดเสียแล้วใช่หรือไม่?”

“ไม่หรอก ข้าบอกให้เจ้าทุบเขาเอง หากเขาต้องการโทษใครสักคน เขาก็ต้องโทษข้า” มู่ซืออวี่พูด “แต่เหตุใดเขาถึงได้ดูดเลือด?”

“คุณชายเหวิน เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ควรทำอย่างไรดี ควรจัดการกับคนผู้นี้อย่างไรดี” จื่อซูเข้าไปประคองจงอ๋อง