สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 360

บทที่ 360 สาวงามมาแล้ว

บทที่ 360 สาวงามมาแล้ว

อันอวี้เพิ่งตื่น จื่ออวี่บ่าวรับใช้ก็เดินเข้ามาพร้อมกับน้ำอุ่น

“ฮูหยิน ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?”

อันอวี้ตอบกลับมาว่า “วันนี้ข้านอนเลยเวลาเสียแล้ว ไม่ต้องเตรียมอาหารเช้าให้ข้า ข้าล้างหน้าบ้วนปากแล้วก็จะไปที่ร้านเลย”

“นายท่านเซี่ยกำชับไว้ก่อนไปว่าวันนี้ลาหยุดให้ฮูหยินแล้ว ไม่ต้องไปที่ร้าน ฮูหยินทานอาหารเช้าแล้วพักผ่อนได้เลยเจ้าค่ะ”

“ลาหยุดหรือ?” อันอวี้งุนงง

“นายท่านเซี่ยกำชับด้วยตัวเองว่า เขาจะขอลาหยุดกับท่านอาจารย์ฟ่านตอนที่ผ่านร้านสาวทอผ้า ฮูหยินไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ เพียงแค่พักผ่อนให้ดีก็พอเจ้าค่ะ”

อันอวี้รู้สึกว่าแก้มของนางร้อนผ่าวราวกับถูกนำไปผัดอย่างไรอย่างนั้น

หลังจากบ้วนปากล้างหน้าแล้ว เมื่อเห็นจื่ออวี่นำรังนกเข้ามา แก้มของนางยิ่งแดงก่ำกว่าเดิม

ไม่ต้องเดาเลย นี่ต้องเป็นสิ่งที่เซี่ยคุนกำชับมาแน่ ๆ มิเช่นนั้นคงไม่นำรังนกมาให้กินตั้งแต่เช้าตรู่กระมัง?

“ข้าว่าอีกเดี๋ยวข้าไปร้านดีกว่า” อันอวี้เอ่ยขึ้น

“แต่นายท่านเซี่ยบอกว่ายามเที่ยงวันจะกลับมาทานข้าวกับท่านนะเจ้าคะ” จื่ออวี่มองฟ้าด้านนอก “อีกไม่นานก็เป็นยามเที่ยงวันแล้ว หากฮูหยินเดินทางไปมาจะยุ่งยากเอานะเจ้าคะ”

อันอวี้ใช้ช้อนคนรังนก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย

ระยะนี้มู่ซืออวี่งานยุ่งเป็นอย่างมาก

นางได้รับคำสั่งซื้อใหญ่จากลู่อี้ให้สร้างสวนสนุกจึงทุ่มเทแรงใจแรงกายทั้งหมดเพื่อมัน

ที่นี่เทียบกับยุคสมัยใหม่ไม่ได้ ในยุคสมัยใหม่มีของหลายอย่างที่ที่นี่ไม่มี ดังนั้นนางจึงต้องใช้ความคิดมากมายและพยายามประยุกต์ใช้กลไกที่หลากหลายแทนของในยุคสมัยใหม่เหล่านั้น

“ฮูหยิน…”

จื่อซูปลุกมู่ซืออวี่ที่นั่งเหม่อลอยอยู่ในรถม้า

มู่ซืออวี่กำลังคิดบางสิ่งอยู่ เมื่อถูกจื่อซูปลุก หัวคิ้วจึงขมวดมุ่นน้อย ๆ

“มีอะไรหรือ?”

“ท่านมองออกไปข้างนอกสิเจ้าคะ” จื่อซูชี้ไปข้างนอก

มู่ซืออวี่มองไปยังร้านฝั่งตรงข้าม

ร่างที่คุ้นตาร่างหนึ่งปรากฏอยู่ตรงนั้น

“เถ้าแก่เนี้ยฉี”

“ใช่เจ้าค่ะ เหตุใดเถ้าแก่เนี้ยฉีจึงมาอยู่ที่นี่?”

“หยุดรถก่อน”

รถม้าหยุดลงทันที

มู่ซืออวี่มองร้านตรงหน้านางแล้วเอ่ยว่า “ไม่แปลกใจเลยว่า เหตุใดวันนั้นจึงรู้สึกคุ้นตายิ่งนัก เพราะการตกแต่งของร้านนี้ค่อนข้างคล้ายคลึงกับ ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ ของเถ้าแก่เนี้ยฉีนี่เอง”

“เถ้าแก่เนี้ยฉีคงไม่ได้ต้องการเปิดสาขาใหม่ที่นี่หรอกนะเจ้าคะ?” จื่อเยวี่ยนเอ่ยถาม

มู่ซืออวี่ส่ายหัว “ไม่รู้สิ”

ตามหลักแล้ว ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ เพิ่งเปิดได้ไม่นาน แม้ต้องการเปิดสาขาใหม่ก็คงไม่เร็วเพียงนั้นกระมัง?

ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนประชากรในเมืองซูโจวค่อนข้างมาก การจัดงานแสดงสินค้าทำให้เมืองมีชื่อเสียงกว่าเดิม ดังนั้นการค้าที่นั่นย่อมดีกว่า แล้วเหตุใดจึงต้องมาถึงเมืองฮู่เป่ยซึ่งไม่รุ่งเรืองเท่าเมืองซูโจวเล่า?

“เถ้าแก่เนี้ยฉี” มู่ซืออวี่เรียกสตรีในชุดสีม่วงที่อยู่ในร้าน

หร่วนฉีหันกลับมามอง เมื่อเห็นนางก็ไม่มีท่าทีประหลาดใจแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายนึกไว้แล้วว่าต้องได้พบกัน

“นี่เป็นร้านของเจ้าหรือ?”

“อืม”

“เจ้าจะมาเปิดร้านสาขาที่นี่หรือ?”

“แน่นอน”

“ยินดีต้อนรับ!” ครั้นกล่าวว่ายินดีต้อนรับออกไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าควรกล่าวสิ่งใดต่อ

ถึงแม้ทั้งสองคนจะมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน แต่ก็ยากที่จะกล่าวได้ว่าสนิทสนม

“เจ้าว่างหรือไม่?” หร่วนฉีเอ่ยขึ้น “ข้าไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่นี่นัก เจ้าพอจะแนะนำพ่อค้าไม้ให้ข้าสักคนได้หรือไม่?”