สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 378

บทที่ 378 นายช่างสร้างบ้านคนหนึ่ง จะกล้าลงมือทำเรื่องนี้ได้อย่างไร?

บทที่ 378 นายช่างสร้างบ้านคนหนึ่ง จะกล้าลงมือทำเรื่องนี้ได้อย่างไร?

ในห้องตำรา นักการหวังรายงานให้มู่ซือวี่ฟังว่าฮูหยินเฉินไปที่ใด

“อันดับแรก นางไปพบพี่สาวน้องสาวที่รู้จักกันสองสามคน แล้วไปซื้อเป็ดย่างสองตัว จากนั้นจึงกลับมาที่ศาลาว่าการ”

“พบผู้อื่นอีกหรือไม่?”

“ไม่พบขอรับ”

“เช่นนั้นท่านไปหามาว่า ‘พี่สาวน้องสาว’ เหล่านี้มีปัญหาอะไร” มู่ซืออวี่กล่าว “ขอแค่เพียงพวกเขาเคยติดต่อกัน จะต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วน เฉินหู่ออกไปไม่ได้ เพียงแค่จับตาดูฮูหยินเฉินเอาไว้คงไม่ยากเย็นกระมัง”

“ขอรับ”

เวินเหวินซงเดินเข้ามา

“สามีภรรยาสองคนนั้นมีความเคลื่อนไหวอะไรหรือไม่?”

“พวกเขาย่อมไม่ยอมรับชะตากรรมแต่โดยดี ต้องคิดจะทำอะไรสักอย่างแน่ ทว่าจากที่เราคอยจับตาดูแล้ว เฉินหู่เคลื่อนไหวไม่ได้ ถึงแม้พวกเขาคิดจะทำการใดก็มิอาจง่ายดายปานนั้น”

“หากฮูหยินเป็นบุรุษ ย่อมไม่พ่ายแพ้ใต้เท้าของพวกเราแน่นอน” เวินเหวินซงกล่าวชมอย่างจริงใจ

“ข้าไม่ได้ชาญฉลาดเท่าเขา” มู่ซืออวี่กล่าว “จริงสิ ทางเมืองเตียนอวี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ยังไม่มีข่าวคราว ทว่า นี่นับเป็นข่าวดีเช่นกัน” เวินเหวินซงตอบ “สถานการณ์ทางด้านนั้นเลวร้ายลงอย่างรวดเร็ว แต่ละวันมีคนมากมายล้มตาย ตอนนี้ไม่มีข่าวคราว นั่นหมายความว่าไม่เลวร้ายไปยิ่งกว่าเดิมแล้ว”

วันต่อมา มีผู้คนมากมายปรากฏตัวหน้าประตูศาลาว่าการ

“พวกเจ้าทำอะไร?” นักการหวังนำคนรุดมา

เหล่าชาวบ้านคุกเข่าลง

“ท่านเจ้าหน้าที่ พวกเราทำผิดไปแล้ว ได้โปรดทำโทษเพียงพวกเราเถิด อย่าได้กล่าวโทษนายช่างเฉินเลย”

“ใช่แล้ว นายช่างเฉินมีเจตนาดี พวกเราปลอมแปลงตัวตนเพื่อเอาชีวิตรอด ท่านเจ้าหน้าที่ ได้โปรดเห็นแก่พวกเราด้วยเถิด ช่วยเหลือทางรอดให้พวกเราสักทางเถอะ!”

“อย่าได้ตำหนินายช่างเฉินเลย หากจะโทษก็โทษพวกเรา ท่านเจ้าหน้าที่ ท่านจับพวกเราเข้าคุกเถอะ! พวกเราไร้ทางเลือก ในเมื่อท่านไม่เหลือทางรอดให้พวกเรา พวกเราก็จะไม่มีชีวิตอยู่แล้วเช่นกัน”

มู่ซืออวี่รีบรุดมาหลังจากได้ยินข่าว

เมื่อนางเห็นคนคุกเข่าอยู่บนพื้น นางจึงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “ในเมื่อพวกเขาเอ่ยเช่นนี้ เช่นนั้นก็จับพวกเขาเข้าคุก”

ทุกคน “…”

คนที่ผ่านไปผ่านมา เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ล้วนตะลึงงัน

เศรษฐกิจของเมืองฮู่เป่ยพัฒนาอย่างรวดเร็ว ตอนนี้จึงมีเหล่าพ่อค้าวาณิชเข้าออกมากมาย กองคาราวานหนึ่งผ่านมาพอดี พวกเขาย่อมไม่รู้ว่าอุปนิสัยของมู่ซืออวี่เป็นเช่นไร เมื่อได้ยินดังนั้น พวกเขาจึงทึกทักว่านางเป็นหญิงชั่วร้ายใช้บารมีกดขี่ข่มเหงผู้อื่นทันที

“คนร้องขอความเมตตามากมายเพียงนี้ จะต้องมีลับลมคมในเป็นแน่ ฮูหยินนายอำเภอท่านนี้เป็นขุนนางที่ยิ่งใหญ่เสียจริง! นึกไม่ถึงว่าจะไม่สนใจคำอ้อนวอนร้องขอของชาวบ้านแม้แต่น้อย”

“นั่นสิ เมืองฮู่เป่ยแห่งนี้ช่างเป็นสถานที่โสมมเสียจริง ภายหน้าพวกเราไม่ต้องมาแล้ว อัปมงคล!”

ไม่รู้เสียงผู้ใดตะโกนขึ้นมาอีกครา “ฮูหยินระงับความโกรธ ฮูหยินไว้ชีวิตข้าเถอะ!”

ทันใดนั้นเอง ชาวบ้านที่ตะลึงงันอยู่ก็ตะโกนตามกันขึ้นมา “ฮูหยินระงับความโกรธ ฮูหยินไว้ชีวิตข้าเถอะ!”

พวกชาวบ้านต่างโขกศีรษะไม่หยุด โขกลงแต่ละครั้งล้วนกระทบพื้นทุกครั้งจนเกิดเสียงดังตึงตัง

เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนล้วนปวดใจ ทว่าสายตาของมู่ซืออวี่กลับมีเพียงความขบขัน ไม่ปรากฏความใจอ่อนแม้แต่น้อย

“เหตุใดพวกเจ้าจึงขอความเมตตา?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม “พอได้แล้ว พวกเจ้าพูดหลายคนเพียงนี้ข้าฟังไม่เข้าใจ เช่นนั้นเจ้าพูดมา เมื่อครู่นี้เสียงของเจ้าดังที่สุดแล้ว”