สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 380

บทที่ 380 พ่อบ้านรอง

บทที่ 380 พ่อบ้านรอง

ณ จวนเจียงเหล่า เฉียนฟู่กุ้ยกำลังนับตั๋วเงิน สายตาเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ

เพราะเป็นคนพื้นที่ เขาจึงสามารถเข้ามาเป็นพ่อบ้านรองของจวนเจียงเหล่าได้ในระยะเวลาสั้น ๆ เขามีวิธีเอาตัวรอดจนได้เลื่อนขั้นเป็นถึงพ่อบ้านรองของจวนอย่างรวดเร็ว

เขาเก็บตั๋วเงินไว้ครึ่งหนึ่งและนำตั๋วเงินที่เหลือไปหาพ่อบ้านใหญ่ เฉียนฟู่กุ้ยมอบมันให้กับอีกฝ่ายด้วยความนอบน้อมและสำนึกบุญคุณ

คราแรกพ่อบ้านใหญ่บ่ายเบี่ยงอยู่สองสามครั้ง จากนั้นจึง ‘จำยอม’ รับมาและยิ้มจนหน้าบาน

“พวกเราพี่น้องไม่จำเป็นต้องเกรงใจ แต่เจ้าก็รู้ดีว่าครอบครัวข้าค่อนข้างลำบาก ถือว่าข้ายืมเงินเจ้าก่อนนะ เอาไว้จะคืนให้ภายหลัง” พ่อบ้านใหญ่เอ่ย ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้ม

“พี่ใหญ่แค่ใช้มันก็พอ หากไม่พอ น้องชายจะไปหามาให้เพิ่ม” พ่อบ้านรองถือโอกาสนับพ่อบ้านใหญ่เป็นญาติขึ้นมาทันที

“พ่อบ้านรอง ข้างนอกมีคนมาหาขอรับ” บ่าวรับใช้เข้ามารายงาน

“พี่ใหญ่ ข้าคงต้องไปดูเสียหน่อย” พ่อบ้านรองเอ่ยลาพ่อบ้านใหญ่ และตามบ่าวรับใช้ไปยังสวนด้านหลัง

ที่นั่นเวินเหวินซงแต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบปลัดอำเภอ พ่อบ้านรองมองแวบเดียวก็รู้ถึงสถานะของอีกฝ่าย เมื่อคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน แววตาของเขาพลันวูบไหว ทว่าก็ยังเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

เมื่อเวินเหวินซงออกไปพ้นจวนเจียงเหล่า รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อบ้านรองก็ค่อย ๆ เลือนหายไป

เฉินหู่ เจ้าโง่นั่นโดนทางการจับไปแล้ว ทว่ายังดีที่เจ้าคนแซ่เวินคนนี้เป็นคนเฉลียวฉลาด หากเฉินหู่ตกไปอยู่ในมือเขาย่อมไม่พบจุดจบที่ดี

พ่อบ้านรองยอมเสียหน้า เงินก็ได้แล้ว ถือเป็นการกำจัดเฉินหู่ที่ระคายตาผู้นี้เสียเลย

ณ เรือนด้านหลังศาลาว่าการ ฮูหยินเฉินกอดขานักการเอาไว้แล้วร้องลั่น “อย่าจับสามีของข้าเลยนะเจ้าคะ ร่างกายเขายังบาดเจ็บ พวกท่านคิดจะทำอะไร! สวรรค์ นี่ท่านพยายามจะฆ่าพวกเราหรือ”

เวินเหวินซงแกว่งสมุดบัญชีในมือ “เฉินหู่กอบโกยความร่ำรวยให้ตนเอง หลอกลวงศาลาว่าการ ทั้งยังรับสินบน เขาต้องถูกเพิ่มโทษอีกขั้นหนึ่ง นักการ จับเขาไปขังคุก รอใต้เท้ากลับมาค่อยตัดสิน”

เฉินหู่รู้ว่าตนจบเห่แล้ว

เขาขอให้ภรรยาไปหาเฉียนฟู่กุ้ย ทว่าอีกฝ่ายกลับหลบหน้าไม่ยอมมาพบ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาถูกตัดหางปล่อยวัดโดยสมบูรณ์

“ข้ามีเรื่องจะแจ้ง”

“เอาไว้เจ้าเข้าคุกแล้วค่อยพูดเถอะ!”

นายช่างผิงและคนของเขามาถึงเมืองฮู่เป่ยในตอนบ่าย

ทันทีที่พวกเขามาถึงก็มีคนไปแจ้งมู่ซืออวี่ทันที

มู่ซืออวี่พาคนมาต้อนรับเหล่านายช่างด้วยตนเอง

“นายช่างผิง”

“เถ้าแก่เนี้ยมู่”

นายช่างผิงมองนางด้วยสีหน้าซับซ้อน

ครั้งก่อนพวกเขาจากกันไม่ดีนัก เดิมทีคิดว่าคงไม่มีโอกาสติดต่อกันอีก นึกไม่ถึงว่าจะได้จดหมายจากนาง อีกทั้งถ้อยคำในจดหมายยังเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ เพียงเพราะอยากให้เขารับคำสั่งซื้อใหญ่จากเมืองฮู่เป่ย

เขาไม่เคยฝันถึงคำสั่งซื้อใหญ่เช่นนี้มาก่อน หากมีโอกาส เขาคงอยากแย่งชิงมันมาสักตั้ง ทว่าเมืองฮู่เป่ยอยู่ไกลจากเมืองซูโจวมาก คำสั่งซื้อใหญ่เช่นนี้อยู่ไกลเกินจะไขว่คว้า เขาจึงไม่คิดที่จะชิงมันมาตั้งแต่แรก

ไม่นึกเลยว่าวันหนึ่งจะมีเรื่องดี ๆ หล่นลงมาจากฟ้าอย่างนี้

“พวกท่านรอนแรมมาไกล เหนื่อยล้ามากแล้ว หาที่ทานอาหารก่อนเถอะ รายละเอียดค่อยคุยกันอีกทีหลังจากพักผ่อนให้หายเหนื่อย” มู่ซืออวี่กล่าว

“หากพวกเราปฏิเสธคงเสียมารยาทแล้ว”

มู่ซืออวี่จัดเตรียมที่พักไว้ให้พวกเขาเรียบร้อย