สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 4

บทที่ 4 ด่าทอในที่สาธารณะ

บทที่ 4 ด่าทอในที่สาธารณะ

“หากพูดเช่นนี้ สองสามวันก่อนหลี่เอ้อร์โก่วหยิบไข่ไก่บ้านเมิ่งไป ป้าเมิ่งก็ควรตีเขาจนตายแทนที่จะรับไข่คืนจากเอ้อร์โก่วใช่หรือไม่?”

มู่ซืออวี่มองชาวบ้านคนนั้นด้วยสายตาเย็นเยียบ

“ปีที่แล้วลูกสาวเจ้าก็มาเหยียบกล้าข้าวบ้านข้าจนตาย ลู่อี้ไม่แม้แต่จะให้พวกเจ้าชดใช้ค่าเสียหาย หรือว่าอยาก…”

มู่ซืออวี่เอาความผิดพลาดของเด็กในหมู่บ้านออกมาพูดอีกครั้ง ผู้ที่พยายามไกล่เกลี่ยจึงหมดคำพูดขึ้นมาทันใด

“แม่นางมู่ เจ้าถูกอาคมแล้วรึ เหตุใดถึงด่าคนคล่องปากเพียงนี้?”

“จริง ๆ แล้วก็รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง ปกติไม่เห็นจะเคยสนใจไยดีเด็กสองคนนั้น วันที่อากาศหนาวสุดขั้วหัวใจ นางจับเด็กทั้งสองเปลื้องผ้า เหลือเพียงเสื้อผ้าธรรมดาแล้วออกไปหาของกิน หากไม่มีท่านพ่อของพวกเขาดูแล เด็กสองคนนั้นหากไม่หนาวตายก็หิวตายไปแล้ว”

“วันนี้ดูเหมือนจะสนใจเสี่ยวอวิ๋นเป็นพิเศษ หรือสัญชาตญาณความเป็นแม่จะฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้ว”

มู่ซืออวี่เห็นว่าหวังซื่อยังไม่ออกมาจึงถีบประตูลานบ้านเข้าไปอย่างโหดเหี้ยม

หวังซื่อเห็นเช่นนั้นก็กระวนกระวาย ประตูลานโดนถีบจนพังไปแล้ว ซ่อมไปน่าจะไม่ดีดังเดิม คงจะกลับไปพังได้อีกง่าย ๆ แต่ที่น่ากังวลกว่านั้นคือถ้าวันนี้นางเอาหัวมู่ซืออวี่ออกมาไม่ได้ นางจะมีหน้าอยู่ในหมู่บ้านได้อย่างไร

“มู่พ่าง! ข้าบอกให้หยุด!”

ทันทีที่ประตูเปิดออก หวังซื่อก็ตรงปรี่ไปผลักมู่ซืออวี่

มู่ซืออวี่ยังคงประคองร่างกายให้ยืนอยู่ได้อย่างมั่นคง นางเท้าสะเอวแล้วโต้กลับ “เมื่อครู่พวกเราไปหาท่านหมอมาแล้ว จ่ายเงินไปแล้วก็ไม่น้อย ค่ารักษาในครั้งนี้เจ้าต้องเป็นคนจ่าย ท่านหมอบอกว่าเครื่องในของเสี่ยวอวิ๋นได้รับบาดเจ็บ ต้องกินอาหารดี ๆ เพื่อบำรุงร่างกายไปอีกสองสามเดือน ทั้งหมดนี้เจ้าต้องจ่าย”

เหล่าชาวบ้านเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจทันที

“ไม่แปลกใจเลยที่เจ้ารีบไปโต้เถียงกับหวังซื่อ เจ้าไม่เคยสนใจเด็ก ๆ เพียงแต่ต้องการรีดไถเอาเงินเท่านั้นสินะ”

“บนโลกนี้มีแม่แบบนี้ที่ไหนกัน นึกว่าจะคิดได้แล้วเสียอีก สันดานหมาจะไม่กลับไปกินขี้ได้อย่างไร อีกนานเท่าไหร่ลู่อี้ถึงจะกลับมา รีบกลับมาจัดการกับเมียที่ไร้หัวใจคนนี้หน่อยเถิด”

หวังซื่อหัวเราะอย่างเย็นชา “ขอเงินข้ารึ? ฝันกลางวันอยู่หรืออย่างไร?”

“จะไม่ให้ใช่หรือไม่?” มู่ซืออวี่เดินตรงไปเข้าไปด้านใน

หวังซื่อรีบวิ่งเข้ามาขัดขวาง “ข้าไม่อนุญาตให้เข้าไป นี่คือบ้านของข้า หากเจ้าเข้ามายุ่งอีก ข้าจะขอให้หัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนตัดสิน”

“เชิญ! กลัวว่าเจ้าจะไม่กล้าเชิญมามากกว่า ข้าจะถามหัวหน้าหมู่บ้านว่าคิดอย่างไรเรื่องที่เจ้าทำร้ายเสี่ยวอวิ๋น เสี่ยวอวิ๋นเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง เจ้าทำกับนางเช่นนั้นได้อย่างไร?!” ดวงตาของมู่ซืออวี่แดงก่ำ

ภาพที่ปรากฏในหัวของหวังซื่อคือภาพที่ลู่จื่ออวิ๋นอ้วกออกมาเป็นเลือดสีแดงสด ในใจพลันสั่นสะท้าน รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“นั่นเป็นเพราะว่าร่างกายของนางไม่ดีเอง ข้าก็ไม่ได้ใช้กำลังอะไร เหตุใดจึงได้รับบาดเจ็บขนาดนี้เล่า เจ้าอยากให้ข้ามีมลทินรึ หรือบางทีอาจจะเป็นเจ้าเองที่ทำร้ายนาง คิดจะโบ้ยความผิดให้ข้าน่ะสิ”

“ข้าคร้านจะเปลืองคำพูดกับเจ้าแล้ว ข้ายังต้องกลับไปดูแลเสี่ยวอวิ๋น เอาอย่างนี้ เจ้าให้ไก่ข้าสามตัว เรื่องนี้ก็จะจบลง ไม่อย่างนั้นวันนี้ข้าก็จะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหน”

เมื่อชาวบ้านได้ยินเสียงของความเคลื่อนไหวจากด้านในก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง

ไก่เพียงแค่สามตัวเอง หวังซื่อจะขี้เหนียวอะไรขนาดนั้น เหตุใดจึงไม่ยินยอม

แต่ถ้าคำนวณตามราคาตลาด ไก่หนึ่งตัวห้าสิบหกสิบอีแปะ ไก่สามตัวก็ร้อยกว่าอีแปะ นั่นไม่ใช่ครึ่งหนึ่งของชีวิตหวังซื่อแล้วรึ

“ไม่เอาหรอก!” แน่นอนว่าหวังซื่อย่อมปฏิเสธ “ข้าไม่ยอมเด็ดขาด”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าคงต้องทำเองแล้วสินะ” มู่ซืออวี่พูดพลางมองไปรอบ ๆ ลานบ้าน และแล้วสายตาก็จับจ้องไปที่แม่ไก่ในเล้า