สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 431

บทที่ 431 พบหน้ากัน

บทที่ 431 พบหน้ากัน

“เจ้าคนนี้ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้? คุณหนูของเราต้องการ…”

สาวใช้เพิ่งเปิดปากก็ถูกฉู่หนิงจูห้ามเอาไว้แล้ว

ฉู่หนิงจูได้ยินเสียงของลู่เซวียน จึงหันหน้ากลับมา เมื่อพบว่าเป็นเขา สายตาของนางก็วูบไหวอย่างร้อนรุ่มใจ

เท่านั้นเองลู่เซวียนจึงได้พบฉู่หนิงจู

“แม่นางฉู่” ลู่เซวียนค้อมตัวคำนับ “ขออภัย ข้าเพียงแต่คิดว่าเครื่องประดับนี้เหมาะกับพี่สะใภ้ข้า ไม่ได้คิดจะแย่งเจ้า หากเจ้าชอบก็เลือกเถิด ข้าจะมองหาอย่างอื่น”

“พี่หญิงมู่ยังไม่มาที่เมืองหลวงหรือ?” ฉู่หนิงจูเอ่ยถาม

“ข้าเพิ่งได้รับจดหมายจากฉาวอวี่ เขากล่าวว่ามีน้องสาวคนใหม่อีกหนึ่งคน ข้าจึงมาที่นี่ ว่าจะเลือกสร้อยอายุยืนให้หลานสาวของข้า เห็นว่าอันนั้นไม่เลว คิดจะนำไปเป็นของขวัญให้พี่สะใภ้สักหน่อย”

“พี่หญิงมู่คลอดลูกแล้วหรือ? ดียิ่งนัก” ฉู่หนิงจูกล่าวด้วยความยินดี “อันที่จริงแล้วข้าชอบทับทิมที่อยู่ข้าง ๆ มากกว่า หากท่านคิดว่าของสิ่งนี้ไม่เลว เช่นนั้นก็ซื้อก่อนเถิด!”

“ได้” ลู่เซวียนเอ่ย “ขอบคุณแม่นางที่ยอมตัดใจ”

“ไม่ต้องเกรงใจ” ฉู่หนิงจูมองลู่เซวียน หัวใจพลันเจ็บแปลบขึ้นมา

นึกไม่ถึงว่าเขาจะจำนางไม่ได้จริง ๆ

ถึงแม้นางตั้งใจจะแปลงโฉม ทำให้ผิวคล้ำลง วาดคิ้วให้หนาขึ้น อีกทั้งยังจงใจบีบน้ำเสียงให้ทุ้มต่ำ แต่นางก็ไม่ใช่บุรุษที่แท้จริง จะแยบยลเพียงนั้นได้อย่างไร?

“เช่นนั้น… ข้าต้องไปแล้ว” ฉู่หนิงจูเอ่ย

“แม่นางฉู่ ข้ามีหนึ่งคำถาม” ลู่เซวียนรั้งนางเอาไว้

ฉู่หนิงจูหันมาอย่างรวดเร็ว “ท่านว่ามาเถอะ”

แม้กระทั่งสาวใช้ยังจับความตื่นเต้นในน้ำเสียงของนางได้

ลู่เซวียนรู้สึกเพียงสตรีตรงหน้าช่างน่ารัก สายตาของเขาพลันอบอุ่นขึ้น

“ท่านคล้ายคลึงกับสหายร่วมชั้นผู้หนึ่งของข้าเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องอันใดกับเขาหรือไม่ เขาก็แซ่ฉู่เช่นกัน นามหลิง” ลู่เซวียนมองฉู่หนิงจูอย่างคาดหวัง

ฉู่หนิงจูนิ่งเงียบไป

เขาจำไม่ได้จริง ๆ…

ทว่าก็ถูกแล้ว หากเขาจะจำได้ คงจำได้ไปนานแล้ว เขาเพียงแค่ ‘โง่งม’ จนคิดไม่ออกเท่านั้นเอง

“ข้า…” ฉู่หนิงจูไม่รู้ว่าต้องตอบคำถามลู่เซวียนอย่างไร

หากปฏิเสธ นั่นจะไม่เท่ากับว่าหลอกลวงหนักยิ่งกว่าเดิมอีกหรือ? ภายหน้าเรื่องเปิดเผยขึ้นมา เขาจะไม่ยิ่งโมโหกว่าเดิมหรือไร

แต่ถ้ายอมรับ นั่นก็เท่ากับว่าโป้ปดเช่นกัน

นอกเสียจากว่าจะบอกความจริงกับเขา ทว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะแก่การสารภาพแม้แต่น้อย

“คุณหนู พวกเรากำลังรีบนะเจ้าคะ” สาวใช้ช่วยฉู่หนิงจูไว้ได้ทัน

ฉู่หนิงจูจึงเอ่ยกับลู่เซวียน “คุณชายลู่ ข้ายังมีเรื่องต้องทำ วันนี้ต้องขอตัวก่อนแล้ว”

ลู่เซวียนมองฉู่หนิงจูเดินจากไป

เขารู้สึกว่าคุณหนูฉู่ผู้นี้คลับคล้ายว่ากำลังวิ่งหนีเขา ตาฝาดไปเองหรือ?

…

ปีที่แล้วหิมะตกลงมาอย่างหนัก พืชผลปีนี้ราวกับถูกแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งจริง ๆ ในหลาย ๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่งหญ้างอกขึ้นมาแม้เพียงกอเดียว ถึงแม้จะงอกขึ้นมาแล้ว ก็ราวกับถูกแม่เลี้ยงเลี้ยงดูมา ล้วนแต่แห้งเหี่ยวแคระแกร็นทั้งสิ้น

หลังจากเผชิญภัยพิบัติจากหิมะ บัดนี้ทั่วทุกหัวระแหงจึงเกิดวิกฤตการขาดแคลนอาหาร

ในท้องพระโรง ลู่อี้ยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าขุนนาง ฟังขุนนางเอ่ยถึงภัยพิบัติในหลายสถานที่