สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 433

บทที่ 433 เส้นทางสู่การบรรเทาทุกข์ไม่ราบรื่นนัก

บทที่ 433 เส้นทางสู่การบรรเทาทุกข์ไม่ราบรื่นนัก

การบรรเทาทุกข์ให้ราษฎรเป็นเรื่องใหญ่ จงอ๋องแต่งตั้งขุนนางอาวุโสหลายคนติดตามเขาไป ทว่าระหว่างทางเขากิน ดื่ม สำเริงสำราญอย่างไร้ความละอาย เหล่าขุนนางต่างเหนื่อยล้าและลำบากใจไม่น้อย

ในบรรดาขุนนาง ลู่อี้เป็นหนึ่งในคนที่ถูกแต่งตั้งให้ไปบรรเทาทุกข์

เขาเป็นผู้ช่วยของศาลต้าหลี่ กล่าวตามหลักแล้วการบรรเทาทุกข์เป็นงานของกรมพระคลัง ไม่ควรวนมาถึงเขา ทว่าฮ่องเต้มอบหมายงานสำคัญเช่นนี้ให้จงอ๋อง

จงอ๋องเป็นคนเลือกคนเอง เขาต้องการลู่อี้ แม้จะไม่ได้ให้เหตุผลอะไร ศาลต้าหลี่ย่อมส่งลู่อี้มาแต่โดยดี

“แม่ทัพซู”

ระหว่างทางไปบรรเทาทุกข์ ลู่อี้ควบม้าตามซูเซิ่งไปข้างหน้าแล้วเอ่ยขึ้น “เส้นทางนี้เงียบสงบราบรื่นเกินไป หากมีอะไรผิดพลาด จะต้องมีปีศาจเป็นแน่ ระวังตกหลุมพรางล่ะ”

“ใต้เท้าลู่เตือนข้าพอดี” ซูเซิ่งมีความประทับใจที่ดีต่อลู่อี้ ถึงแม้เขาจะเป็นปัญญาชน ทว่าเขาไม่อ่อนแอ ร่างกายไม่ด้อยไปกว่าแม่ทัพทหารคนไหน ที่สำคัญ ไม่มีปัญหาด้านการพูดจาเหมือนปัญญาชนคนอื่น พวกเขาพูดคุยกันอย่างสรวลเสเฮฮา ทั้งยังเห็นอกเห็นใจความยากลำบากของเหล่าทหาร

จงอ๋องเอาใจยากเป็นอย่างยิ่ง หากไม่มีลู่อี้เป็นคนกลาง เกรงว่าเขาจะควบคุมตนเองไม่ไหว จัดการจงอ๋องเจ้าบงการนั่นให้เสร็จสิ้นแล้ว

“ใต้เท้าลู่เป็นคนเมืองฮู่เป่ยหรือ?”

“ใช่”

ซูเซิ่งดึงสายบังเหียนม้า แม้ว่าเขาจะกำลังพูดคุยกับลู่อี้ แต่ก็กวาดตาและฟังเสียงจากทิศทางรอบด้านอยู่ตลอดเวลา ไม่ละเลยในการสังเกตสถานการณ์โดยรอบแต่อย่างใด

“ช่วงนี้เมืองฮู่เป่ยกลายมาเป็นจุดสนใจ พ่อค้าวาณิชมากมายที่เคยผ่านไปยังเมืองฮู่เป่ยล้วนโอ้อวดว่าที่นั่นราวกับแดนเซียนบนดิน กล่าวว่าที่นั่นไม่มีขอทานแม้เพียงคนเดียว ผู้คนล้วนคึกคักกระตือรือร้น”

“นั่นเป็นพวกเขาที่กล่าวเกินไป ไม่ว่าอย่างไรที่นั่นคนมั่งมีล้วนมั่งมี คนยากจนล้วนยากจน” ลู่อี้เอ่ย “โลกนี้มีแดนเซียนที่ใดกัน ที่ใดมีคน ที่นั่นย่อมมีข้อพิพาทโต้แย้ง”

“ระวัง” ซูเซิ่งเอ่ยขึ้นมา “บนภูเขามีบางอย่างแปลก ๆ”

“คนเหล่านี้คงมาเพราะเสบียง”

สิ่งที่พวกเขาคุ้มกันมาเป็นเงินบรรเทาทุกข์และเสบียง

เสบียงพวกเขาซื้อมาระหว่างทาง ปริมาณมหาศาลทีเดียว

ถึงจะมีเสบียงบรรเทาทุกข์ แต่บางพื้นที่ที่ค่อนข้างยากจน ทางการก็ไม่มีคลังเสบียงมากพอจะมอบให้ ซึ่งเสบียงพวกนี้มีไว้สำหรับพื้นที่ข้างหน้า

“ข้างหน้ามีผู้ประสบภัยขอรับ”

รองแม่ทัพของซูเซิ่งเข้ามารายงาน

“สถานการณ์ของพวกเขาเป็นอย่างไร?”

“แต่ละคนต่างนั่งอยู่กลางถนน ดูเหมือนพวกเขาจะอดอยากมานานแล้ว สภาพจึงไม่สู้ดีนัก ผู้ประสบภัยบางคนมีบาดแผล ต้องทำแผลโดยด่วนขอรับ”

“ใต้เท้าขอรับ ผู้ประสบภัยเหล่านั้นกำลังแย่งชิงเสบียงจากเรา” นายทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน

“ไปควบคุมพวกเขาเดี๋ยวนี้”

“พวกเขาราวกับคลุ้มคลั่งไปแล้ว แม้พวกเราจะข่มขู่พวกเขาด้วยอาวุธ พวกเขาก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย”

ผู้ประสบภัยและทหารต่อสู้ชุลมุนวุ่นวาย เหล่าทหารไม่กล้าลงมือฆ่า สถานการณ์พลันตึงเครียด

เงาสีดำเงาหนึ่งพุ่งออกมาจากรถม้า

“โฮกกก!!!”

มันเป็นเงาของเสือดาวตัวหนึ่ง

เสือดาวคำรามใส่ผู้ประสบภัยแล้วแยกเขี้ยว ราวกับว่าลมหายใจถัดไปจะพุ่งไปขย้ำคอพวกเขาให้ขาด

ผู้ประสบภัยหวีดร้องด้วยความหวาดกลัว เข้าไปกอดกันด้วยเนื้อตัวสั่นเทา

เสียงของฟ่านหยวนซีดังขึ้น “แม่ทัพซู อย่างไรท่านก็โลดแล่นอยู่ในสนามรบฆ่าฟันผู้คนมานักต่อนัก ตัวก่อปัญหาเหล่านี้รนหาที่ตาย ไล่พวกเขาไปเสีย เหตุใดต้องมาเปลืองเวลาอยู่กับพวกเขาด้วยเล่า?”

“จงอ๋อง ฮ่องเต้มีพระบัญชาให้ท่านมาช่วยผู้ประสบ…”

“เสด็จพ่อมีพระบัญชาให้มาบรรเทาทุกข์ ไม่ได้ให้มาโมโหเพราะคนไม่รู้กฎเกณฑ์เหล่านี้ หากพวกเขาไม่เชื่อฟัง เช่นนั้นทุกข์ภัยนี้ไม่ต้องบรรเทาแล้ว ผู้ประสบภัยยังมีอยู่อีกมากมายหลายแห่ง ตายไปไม่กี่คนก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือ?”