สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 483

บทที่ 483 เก็บคนกลับมาอีกแล้ว

บทที่ 483 เก็บคนกลับมาอีกแล้ว

สิบวันแรกเดินทางทางบก จากนั้นพวกมู่ซืออวี่จึงขึ้นไปกับเรือสินค้า และเริ่มต้นเดินทางทางน้ำ

มู่ซืออวี่กังวลเรื่องการปรับตัวของเสี่ยวชิงเอ๋อร์มากที่สุด หลังเดินทางทางน้ำไปได้สองวันจึงรู้ว่าตนกังวลมากเกินไป เพราะเด็กน้อยคนนี้ปรับตัวได้ดียิ่งกว่าผู้ใหญ่เสียอีก

ลู่จื่ออวิ๋นเล่นกับเสี่ยวชิงเอ๋อร์อยู่บนดาดฟ้าเรือ

มู่เจิ้งหานไม่เคยขึ้นเรือมาก่อน จึงไปพูดคุยกับคนเรือ น้องชายผู้นี้มีคำถามมากมาย ในไม่ช้าคนเรือก็คุ้นเคยกับเขา เมื่อเห็นว่ามู่เจิ้งหานนิสัยดีทั้งยังใจกว้าง อีกฝ่ายจึงตอบคำถามทันที

ลู่ฉาวอวี่ไม่ปล่อยให้เวลาเสียไปเปล่า ๆ เขานั่งอ่านตำราอยู่บนดาดฟ้าเรือ ทว่าเมื่อดูจากท่าทีแล้ว การอ่านตำราคงเป็นเพียงเรื่องรอง แต่การดื่มดำกับสายลมแห่งท้องทะเลต่างหากที่เป็นเรื่องหลัก

เสียงน้ำสาดซัด คลื่นคำรามกึกก้อง เบื้องหน้าพวกเขาเป็นทะเลกว้างใหญ่ไพศาล ทิวทัศน์งดงามเช่นนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยพบเจอ

มู่ซืออวี่มองทุกอย่างตรงหน้าแล้วเอ่ยว่า “ได้สัมผัสถึงสายลมที่พัดผ่าน ทั้งยังได้ชมภาพทิวทัศน์อันงดงาม ช่างสุขใจจริง ๆ”

จื่อเยวี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยว่า “หากมีชาดอกไม้สักถ้วย ขนมสักชิ้น จะต้องสบายยิ่งกว่านี้แน่เจ้าค่ะ”

“บนเรือลำนี้ต้องการสิ่งใดย่อมมีสิ่งนั้น ข้าจะไปถามในครัวว่าอาหารกลางวันมีอะไรให้ทานบ้าง” จื่อซูที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น

จื่อเยวี่ยนชี้ไปข้างหน้าแล้วตะโกน “ฮูหยินดูสิเจ้าคะ! นั่นอะไร?”

จื่อซูที่กำลังจะจากไปได้ยินเข้าจึงหันไปดู พบว่าผิวน้ำเบื้องหน้ามีบางอย่างสีดำลอยอยู่ “ดูเหมือนจะเป็นคน”

“เหตุใดจึงมีคนลอยอยู่ในทะเล?” จื่อเยวี่ยนถาม “มองไปสุดลูกหูลูกตาที่นี่ล้วนมีแต่น้ำรายล้อม หากเป็นคน จะยังมีชีวิตอยู่ได้หรือ?”

“รีบไปแจ้งเถ้าแก่เรือมาดูเร็ว” มู่ซืออวี่บอก “เขามีประสบการณ์ทางนี้มากกว่า ให้เขามาดูเดี๋ยวก็รู้แล้ว”

ไม่นานนักเถ้าแก่เรือก็รุดมา

เมื่อเห็นสิ่งที่ลอยอยู่ข้างหน้า เขาก็เรียกคนเรือ “ไปบอกผู้คุมหางเสือให้หันเรือไปทางซ้ายหน่อย ถูกแล้ว ๆ… ไปข้างหน้าอีกนิด…”

เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้และเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าชัดเจน แต่ละคนล้วนขนพองสยองเกล้า

เป็นคนจริง ๆ

นอกจากกลุ่มคนที่กระจัดกระจายอยู่มากมาย ยังมีซากปรักหักพังของเรือด้วย

“ดูสิ เรือลำนี้ดูเหมือนจะเป็นเรือส่วนตัว” เถ้าแก่เรือเอ่ย “ดูแล้ว… เกรงว่าพวกเขาคงจะตายก่อนวัยอันควร”

“ท่านลุง ท่านดูคนทางนั้นสิ เมื่อครู่นี้เขาขยับตัว” ลู่จื่ออวิ๋นชี้ไปที่ร่างเล็ก ๆ ข้างหน้า “คนที่ถูกอุ้มไว้ ตรงนั้น!”

“จริงด้วย…” เถ้าแก่เรือมองดู “ช่วยคนเร็วเข้า!”

คนเรือช่วยคนผู้นั้นขึ้นมา

มู่ซือวี่มองศพเหล่านั้นแล้วเอ่ยว่า “มีศพมากมายเพียงนี้อยู่ที่นี่ ข้าจะไม่สนใจได้อย่างไร”

“ฮูหยิน ข้ารู้ว่าท่านมีความตั้งใจดี ทว่าสำหรับคนเดินเรือผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่ในทะเลเช่นเราแล้ว การตายในทะเลไม่ใช่เรื่องแปลก จริงอยู่ที่ตอนนี้พวกเขายังลอยละล่องอยู่กลางทะเล แต่เมื่อศพถูกนกทะเลกัดกินแล้ว ก็จะเหลือเพียงกระดูก ค่อย ๆ จมลงไปใต้มหาสมุทร กลายเป็นวิญญาณอาฆาตที่ไม่อาจกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนได้”

มู่ซืออวี่ทราบดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยมานั้นเป็นความจริง

นางจึงเอ่ยกับจื่อซูและจื่อเยวี่ยนว่า “พาคุณหนูและนายน้อยกลับเข้าไปในห้องโดยสาร อย่าเพิ่งออกมา”

บนเรือมีท่านหมอคนหนึ่งที่ทำงานให้เถ้าแก่เรือ ท่านหมอตรวจดูผู้โชคดีที่ได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้ บอกว่าอีกฝ่ายเพียงหมดสติไปเพราะความหิว

ผ่านไปสองสามวัน เรือของพวกเขาก็หลุดออกมาจากบริเวณนั้น ทุกคนอารมณ์ดีขึ้นและยินดีออกมาจากห้องโดยสารเพื่อดูทิวทิศน์ข้างนอก

“ท่านแม่ คุณชายเจียงฟื้นแล้ว เขาอยากออกมาขอบคุณท่านด้วยตนเอง” ลู่ฉาวอวี่เดินเข้ามาพร้อมกับเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง