สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 501

บทที่ 501 จดหมายจากทางบ้านมีค่าดั่งทองคำ

บทที่ 501 จดหมายจากทางบ้านมีค่าดั่งทองคำ

มู่ซืออวี่เปิดจดหมายฉบับนั้นออก กวาดสายตาอ่านสิบบรรทัดรวดเดียวแล้วหัวเราะออกมา

“นี่เป็นจดหมายที่คุณหนูเจิ้งเขียนมากระมังเจ้าคะ?” จื่อเยวี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยถาม

มู่ซืออวี่อ่านอย่างละเอียดอีกครั้ง วางจดหมายนั้นลง เอ่ยตอบออกมาว่า “เป็นนางที่เขียนมา ทว่าเรื่องกิจการนั้นเรียบร้อยดี นางเอ่ยถึงเรื่องท่านแม่และน้องเฉินเสียมากกว่า”

“ฮูหยินผู้เฒ่าจะต้องคิดถึงท่านมากเป็นแน่ ทว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายเฉินหรือเจ้าคะ?”

“เด็กวัยนี้กำลังอยู่ในช่วงอยากรู้อยากเห็น คำพูดคำจาล้วนมีนิสัยของเด็ก อย่างไรเสียก็น่าสนใจมากทีเดียว” มู่ซืออวี่เอ่ย

ลู่จื่อชิงเดินเตาะแตะเข้ามากอดขานางเอาไว้ เอ่ยเสียงเบาว่า “ท่านแม่ อุ้ม ๆ…”

มู่ซืออวี่อุ้มนางขึ้นมา ลูบผมนุ่ม ๆ ของเด็กน้อย จากนั้นจึงเอ่ยว่า “ตอนนี้ไม่มีเรื่องใดแล้ว พวกเราไปรับพี่สาวเจ้าดีหรือไม่?”

ดวงตาของลู่จื่อชิงเบิกกว้าง ใบหน้าเล็ก ๆ น่ารักของนางเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น “รับพี่หญิง… รับพี่หญิง…”

“จื่อซู เจ้าไปนำปิงเฝิ่น*[1] จากอุโมงค์เก็บน้ำแข็งมา อากาศร้อนเช่นนี้ พวกเราให้เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ทานคลายร้อนเสียหน่อยดีกว่า”

“บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

รถม้าหยุดลงที่ประตูหอซือเป่า

เมื่อเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ออกมาก็เห็นจื่อซูกำลังโบกมือให้นางพอดี

หยางเจิงเห็นเช่นนี้ก็เอ่ยขึ้นมาด้วยความอิจฉา “ท่านแม่เจ้ามารับเจ้าอีกแล้ว ดีเสียจริง”

“พรุ่งนี้เป็นวันหยุดพักผ่อน อยากมาเที่ยวเล่นที่บ้านข้าหรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยถาม

“ไม่ละ” หยางเจิงถอนหายใจออกมา “ข้ายังต้องดูแลน้องชายและน้องสาว”

“เช่นนั้น มะรืนนี้พบกัน!” ลู่จื่ออวิ๋นโบกมือลาหยางเจิง

“สหายเจ้าอาศัยอยู่ที่ใดหรือ? พวกเราไปส่งนางเถอะ!” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

ลู่จื่ออวิ๋นนึกถึงนิสัยใจคอของหยางเจิงแล้วจึงเอ่ยว่า “ไม่ต้องเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวนางจะอึดอัดใจเอาได้”

“แม่ทำปิงเฝิ่นมาให้ สหายเจ้าชอบกินหรือไม่? หากนางชอบ เช่นนั้นก็ให้เอากลับไปด้วย”

“นางชอบกินเจ้าค่ะ!”

จื่อซูรีบถือตะกร้าที่ใส่ปิงเฝิ่นไล่ตามหยางเจิงที่เดินไปได้ไม่ไกล

หยางเจิงได้ยินคนเรียกจึงหยุดฝีเท้าและหมุนตัวกลับมา เมื่อเห็นว่าเป็นสาวใช้บ้านลู่จื่ออวิ๋นก็หยุดยืนรออย่างกระวนกระวาย “มีอะไรหรือ?”

“นี่เป็นปิงเฝิ่นที่ฮูหยินของพวกข้าทำด้วยตนเอง ตอนนี้อากาศร้อน ทานเข้าไปช่วยคลายร้อนได้ ทว่าเด็กเล็กทานได้เพียงครึ่งถ้วยเท่านั้น หากทานมากไปจะท้องร่วงได้ง่าย”

“ให้ข้าทั้งหมดนี้เลยหรือ?” หยางเจิงรู้สึกไม่สบายใจ “ใจดีถึงเพียงนี้…”

“คุณหนูบอกว่าท่านยังมีน้องชายและน้องสาว เด็กเล็กชอบทานของหวานเป็นที่สุด ท่านนำกลับไปแบ่งให้ทุกคนเถอะ นี่ไม่ถือว่ามากเกินไป พวกเรายังมีอีก มิต้องเกรงใจ”

“เช่นนั้น ต้องขอบคุณฮูหยินแล้ว” หยางเจิงเอ่ยด้วยใบหน้าแดงเรื่อ

จื่อซูจึงกล่าวตอบ ‘มิต้องเกรงใจ’ และกำชับให้นางนำตะกร้าและถ้วยเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างในมาคืนลู่จื่ออวิ๋นเมื่อกลับมาทำงานอีกครั้งวันมะรืน

“พรุ่งนี้วันหยุดหรือ?” มู่ซืออวี่เอ่ยถามลู่จื่ออวิ๋น