สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 513

บทที่ 513 ม้าสีชาด

บทที่ 513 ม้าสีชาด

ม้าตัวนั้นครางออกมาอย่างว่าง่าย

ลู่จื่ออวิ๋นหัวเราะเบา ๆ

เกล็ดหิมะร่วงหล่นลงมา แนบลงบนผิวขาวนวลของนาง ทำให้ตอนนี้นางดูไม่ต่างจากตุ๊กตาหิมะตัวหนึ่ง

“วันนี้ข้าไม่มีขนมติดมือมาด้วย ข้าเอามาให้เจ้าวันหลังดีหรือไม่? เจ้าชื่ออะไรหรือ? ขนของเจ้างามยิ่งนัก ราวกับชาดเนื้อดีก็ไม่ปาน ข้าเรียกเจ้าว่า… เจ้าชาดดีหรือไม่?”

ลู่จื่ออวิ๋นไม่ได้อยู่ที่สนามแข่งม้านานนัก ไม่นานนางก็ออกไปจากที่นั่น

หลังนางจากไป มุมหนึ่งพลันปรากฏร่างคนสองคนโผล่ออกมา

“นายน้อย ข้าน้อยหละหลวมไปแล้ว ข้าน้อยจะพา ‘คนงาม’ ไปประเดี๋ยวนี้”

“ไม่ต้อง ให้มันอยู่ที่นี่เถอะ!” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยด้วยท่าทีสงบ ” ‘คนงาม’ ชอบนาง”

ณ หอซือเป่า หญิงปักผ้ายืนเรียงหน้ากระดานอยู่ที่นั่น ไม่กล้าแสดงท่าทีโมโหออกมาแม้แต่น้อย

ผู้ดูแลเมิ่งมองพวกนางด้วยสายตาคมกริบ “ข้าบอกพวกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ ชุดนี้ต้องใช้ด้ายทองเย็บขอบ แล้วพวกเจ้าทำอย่างไร?”

“นี่เป็นงานที่ลู่จื่ออวิ๋นรับผิดชอบ แต่วันนี้นางกลับไม่อยู่ ดังนั้น….” ฮวาหรงโพล่งขึ้นมา

“นางไปที่ใด?” ผู้ดูแลเมิ่งเอ่ยเสียงเย็น

“นางไปสนามแข่งม้าเจ้าค่ะ” หญิงปักผ้าอีกคนเอ่ยขึ้น “เมื่อเช้าซ่งกูกูกำชับแล้วว่าพวกเราต้องทำงานให้ทัน แต่นางกลับวิ่งไปสนามแข่งม้าแล้ว”

“ข้างนอกมีแต่เรื่องสนุก แน่นอนว่านางต้องอยากออกไปเที่ยวเล่น นางเป็นบุตรสาวตระกูลขุนนาง ไม่เหมือนพวกเราที่ต้องอาศัยทักษะเลี้ยงชีพ”

“จื่ออวิ๋นไม่ได้ต้องการไปเองนะเจ้าคะ” หยางเจิงอธิบายให้ผู้ดูแลเมิ่งฟัง “มีคนให้จื่ออวิ๋นไปส่งของที่สนามแข่งม้า นางถึงได้ไป”

“ยามปกติก็แล้วไปเถิด ตอนนี้กำลังยุ่งวุ่นวาย ต้องไปส่งของในยามนี้ด้วยตนเองที่ใดกัน? ไม่ใช่ว่าอยากจะอู้งาน…”

หลังจากกล่าวถ้อยคำสุดท้ายออกไป ผู้พูดจำต้องมองไปทางประตูด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เมื่อผู้อื่นมองตามสายตานางไปก็เห็นลู่จื่ออวิ๋นที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ใบหน้าเล็ก ๆ เปรอะเปื้อนด้วยโคลนเล็กน้อย

“ขออภัย ข้ากลับมาช้าแล้ว”

นางเอ่ยพลางถูขาของตน

“เจ้าเป็นอะไรไป?” ผู้ดูแลเมิ่งขมวดคิ้ว

“หิมะด้านนอกตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยเหตุใดไม่ทราบ ม้าเกิดตื่นกลัวขึ้นมา ข้าจึงตกลงมาจากรถม้า” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ย “ขออภัยด้วย ผู้ดูแลเมิ่ง ข้าทำให้งานของทุกคนล่าช้าหรือไม่?”

ผู้ดูแลเมิ่งคิดจะเอ่ยบางอย่าง ทว่าเมื่อเห็นสายตาใสซื่อบริสุทธิ์มองมาที่ตนจึงมิได้กล่าวสิ่งใดออกไป

“เอาละ ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าเพิ่มอีกสองชั่วยาม หากชุดนี้ไม่เสร็จตามกำหนด พวกเจ้าทั้งหมดจะต้องถูกลงโทษ”

“เพราะเหตุใด?” บางคนรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา “มิใช่พวกเราทำได้ไม่ดีเสียหน่อย เป็นลู่จื่ออวิ๋นที่ทำได้ไม่ดี”

“พวกเจ้าเป็นกลุ่มเดียวกัน นางทำได้ไม่ดี นั่นหมายความว่าพวกเจ้าทำได้ไม่ดีด้วย พวกเจ้าคำนึงถึงแต่ผลประโยชน์ของตน แล้วไม่คิดถึงผู้อื่นหรือ ฝันหวานอะไรอยู่?” ผู้ดูแลเมิ่งเย้ยหยัน “มีบางคนคิดว่าตนชาญฉลาด ทว่ายังมีคำกล่าวที่ว่า ‘ฉลาดเกินไปจึงเสียรู้’ สุดท้ายไม่พ้นยกหินทับเท้าตนเอง”

หลังจากแยกย้ายกันแล้ว หยางเจิงดึงลู่จื่ออวิ๋นไปที่มุมหนึ่ง “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่? ข้าจะพาเจ้าไปหาท่านหมอ”

ลู่จื่ออวิ๋นส่ายศีรษะเบา ๆ “ไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไร เพียงแค่เจ็บจากการตกลงมาเล็กน้อย”

อันที่จริงผมของนางในสภาพนี้ นางเป็นคนทำให้ยุ่งเหยิงเอง อีกทั้งยังปาดโคลนลงบนใบหน้าด้วย ส่วนเรื่องตกรถม้านั้น เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นางเพียงแต่ทำการแสดงฉากหนึ่งเท่านั้น

“ท่านวางใจเถอะ” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “ข้าจะไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย แล้วจะตามไปทีหลัง”

ฮวาหรงมองตามหลังลู่จื่ออวิ๋นด้วยความคับข้องใจ