สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 523

บทที่ 523 บ้านเจ้าอยู่ริมทะเลหรือ?

บทที่ 523 บ้านเจ้าอยู่ริมทะเลหรือ?

ฮูหยินถานยืนอยู่ใต้ชายคา มองโม่ชิงเหยียนพาลู่จื่ออวิ๋นและเจี่ยหลิงหลงเล่นจับนกกลางหิมะ

เหล่ามามาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นางเอ่ยว่า “ปกติเห็นนายน้อยเหมือนผู้ใหญ่ แต่วันนี้กลับดูเหมือนเด็กขึ้นมาบ้างแล้ว”

ฮูหยินถานเอ่ยยิ้ม ๆ “เขาอายุเท่าไหร่เอง เพียงแต่ปกติมักจะถูกบิดาสอนให้นิ่งสุขุมอย่างผู้ใหญ่ก็เท่านั้น ตอนนี้เขามีน้องสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นสหาย แน่นอนว่าความเป็นเด็กของเขาย่อมเผยออกมา

“ที่จวนเองก็มีคุณหนูคุณชายไม่น้อย นายน้อยกลับไม่ได้สนใจพวกเขามากมาย แม้กระทั่งคุณหนูลูกพี่ลูกน้องที่เขามีความสัมพันธ์ค่อนข้างดี นายน้อยยังมักจะเมินเฉย” เหล่ามามาเหลือบมองฮูหยินถานแล้วเอ่ยว่า “บ่าวเห็นว่านายน้อยกระตือรือร้นกับแม่นางสกุลลู่ผู้นี้ยิ่ง”

“พวกเขายังเป็นเด็ก เพิ่งเคยพบกัน ยินดีที่จะเป็นสหายกัน จะกล่าวถึงเรื่องอื่นตอนนี้ยังเร็วเกินไป” ฮูหยินถานกล่าว

“นั่นก็จริง นายท่านมักเข้มงวดกับนายน้อย สกุลถานต้องพึ่งพานายน้อย ปกติการบ้านหนักหนา ยากนักที่จะได้พักผ่อนเช่นวันนี้” เหล่ามามาเห็นด้วยกับนาง

ในฤดูหนาวมีนกไม่มากนัก เด็กสองสามคนนั้นจับนกพลาดหลายครั้งหลายครา อีกทั้งยังทำให้นกตกใจหนีไปโดยจับไม่ได้แม้แต่ตัวเดียว

โม่ชิงเหยียนมีสีหน้างุนงง “ไม่ควรเป็นเช่นนี้! ข้าก็ทำตามที่ตำราบอกไว้”

“พี่โม่เคยได้ยินคำกล่าวหนึ่งหรือไม่?” ลู่จื่ออวิ๋นที่อยู่ข้าง ๆ หัวเราะคิกคัก “วางแผนการรบบนกระดาษ”

โม่ชิงเหยียนหน้าแดงเรื่อขึ้นมา

ลู่จื่ออวิ๋นหัวเราะ “เมื่อครู่ลองวิธีของพี่โม่แล้ว ตอนนี้ลองวิธีของข้าดูดีหรือไม่?”

เจี่ยหลิงหลงพยักหน้าอย่างเห็นด้วยอยู่ข้าง ๆ “ดีเลย!”

ลู่จื่ออวิ๋นเรียกสาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง “เจ้าไปนำ…”

นางไม่ทันได้เอ่ยจบ ก็โบกมือเรียกสาวใช้เข้ามาใกล้ ๆ

สาวใช้โน้มตัวเขาไปฟังนางกระซิบแล้วตอบรับ “เจ้าค่ะ คุณหนู”

โม่ชิงเหยียนและเจี่ยหลิงหลงล้วนสงสัยว่าลู่จื่ออวิ๋นสั่งให้สาวใช้นำอะไรมา

สาวใช้คนนั้นไม่ปล่อยให้พวกเขารอนานนัก นางรีบนำของที่ลู่จื่ออวิ๋นต้องการมาให้ทันที

“ข้าวหรือ?” โม่ชิงเหยียนเอ่ย “เมื่อครู่นี้ข้าก็นำมาแล้ว!”

“อีกประเดี๋ยวท่านก็จะรู้เอง” นางโปรยข้าวลงไปบนพื้น จากนั้นก็ใช้กิ่งไม้พยุงตะกร้าเล็ก ๆ ไว้ โดยเอาเชือกผูกกับกิ่งไม้อีกที

นางดึงเชือกแล้วก้าวถอยหลัง ถอยออกไปได้ไม่ไกลนักก็ส่งสัญญาณให้พวกเขาสองคนเงียบ

“พวกเจ้าน่ารำคาญเสียจริง” ร่างในชุดกระโปรงงดงามร่างหนึ่งเดินเข้ามา นางเตะตะกร้าใบนั้นทิ้ง “เสียงดังจริง อยู่เงียบ ๆ สักพักได้หรือไม่?”

“นี่…” เหล่ามามาเห็นดังนั้น นางก็คิดจะก้าวออกไปห้ามปราม

แต่ฮูหยินถานห้ามเหล่ามามาไว้แล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเด็ก ๆ ให้พวกเขาจัดการเองเถอะ”

“เหตุใดแม่นางสกุลหยางถึงไร้กฎเกณฑ์อีกทั้งยังโมโหร้ายเพียงนี้ หมายความว่า ความตรงไปตรงมา มีชีวิตชีวาที่นางแสดงออกต่อหน้าฮูหยินก่อนหน้านี้ล้วนเป็นการเสแสร้งหรือ?” เหล่ามามาเอ่ยด้วยความฉุนเฉียว

เห็นได้ชัดว่าโม่ชิงเหยียนรู้จักสาวน้อยหน้าตางดงามผู้นั้น เมื่อเห็นการกระทำของนาง เขาพลันขมวดคิ้ว “แม่นางหยาง นี่ท่านทำอะไร?”

“พี่โม่ เล่นจับนกสนุกตรงไหนกัน? พวกเราไปดูเหมยบนภูเขาเถอะ!” เมื่อเอ่ยกับโม่ชิงเหยียน นางก็ระงับท่าทีหยิ่งยโสของตนและยิ้มออกมาอย่างใสซื่อบริสุทธ์

โม่ชิงเหยียนเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ไม่ต้อง ข้าไม่อยากขึ้นไปบนเขา”

“พี่โม่ ปัญญาชนที่สง่างามอย่างท่านทำเรื่องหยาบคายเช่นนี้ได้อย่างไร? มีเพียงคนบ้านนอกบ้านนาเท่านั้นที่จะจับนก” เจี่ยงจือมองลู่จื่ออวิ๋นด้วยสายตาไม่เป็นมิตร