สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 527

บทที่ 527 นี่เป็นสิ่งที่ท่านพ่อมอบให้ท่านแม่

บทที่ 527 นี่เป็นสิ่งที่ท่านพ่อมอบให้ท่านแม่

ภายในห้อง เมื่อมู่ซืออวี่ได้ยินคำพูดของหานหว่านเอ๋อร์แล้ว นางเพียงตอบอีกฝ่ายเรียบ ๆ สองคำว่า “ไม่ขาย”

“ฮูหยิน ข้าคิดว่าท่านยังไม่เข้าใจ เรื่องราคาท่านเอ่ยปากมาได้เลย หากข้าชอบเรือนพักร้อนเหมยแดงแล้ว สามสี่เท่าก็ย่อมซื้อได้” หานหว่านเอ๋อร์เอ่ยด้วยท่าทีหยิ่งยโส ใช้น้ำเสียงราวกับตนเป็นผู้ใจบุญสุนทาน

เซี่ยเฉิงจิ่นจิบชาอยู่ข้าง ๆ ทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตน

“เรือนพักร้อนหลังนี้ท่านพ่อข้ามอบให้ท่านแม่ ในเมื่อท่านเห็นแล้ว คงทราบดีว่าเหมยแดงที่เรือนพักร้อนแห่งนี้ใช้ความพยายามมากเพียงใด แม่นางผู้นี้มีทั้งเงินมีทั้งอำนาจ ไม่สู้ใช้จ่ายเงินจำนวนมากของท่านสร้างเอาเองเล่า หากได้เพียรพยายามสร้างเรือนขึ้นมาเอง ท่านจะได้รู้สึกถึงความสำเร็จ อีกทั้งยังจะรู้สึกถนอมมันมากยิ่งกว่าเดิมด้วย” ลู่จื่ออวิ๋นยิ้มออกมาบาง ๆ

มู่ซืออวี่เหลือบมองลู่จื่ออวิ๋นแวบหนึ่ง

นางงดงามอะไรเช่นนี้

แต่รอยยิ้มบนหน้า ไยจึงแข็งทื่อนักเล่า?

ลูกสาวข้าร้ายกาจยิ่ง

มู่ซืออวี่พลันนึกถึงอีโมจิบนโซเชียลมีเดียอันหนึ่งขึ้นมาได้ ‘อีโมจิยิ้มหน้าตาย’

“ในเมื่อถามกระจ่างชัดแล้ว เช่นนั้นก็ไปเถิด!” เซี่ยเฉิงจิ่นลุกขึ้น

“ญาติผู้พี่…” หานหว่านเอ๋อร์ยังคงไม่ยอมแพ้ ยืนอยู่ที่นั่นไม่ยอมขยับ

เซี่ยเฉิงจิ่นปรายตามองหานหว่านเอ๋อร์อย่างเฉยชา

หานหว่านเอ๋อร์ชะงักไป หน้าเปลี่ยนสีโดยพลัน

“ฮูหยิน รบกวนแล้ว” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยกับฮูหยินลู่ จากนั้นก็หันไปพยักหน้าให้ลู่จื่ออวิ๋น

“ญาติผู้พี่…” หานหว่านเอ๋อร์ไล่ตามเขาออกไป

“ท่านแม่ ข้าจะไปส่งพวกเขา” ลู่จื่ออวิ๋นเอ่ยกับมู่ซืออวี่

“ไปเถอะ” มู่ซืออวี่พยักหน้าน้อย ๆ

“ญาติผู้พี่ ข้ายังไม่ได้เสนอราคาให้พวกเขาเลยนะ! ใต้หล้านี้ไม่มีสิ่งใดที่เงินซื้อไม่ได้ หากได้ยินราคาที่ข้าเสนอแล้ว พวกเขาจะต้องหวั่นไหวเป็นแน่ ถึงตอนนั้น…”

“แม่นางท่านนี้…” เสียงลู่จื่ออวิ๋นดังมาจากข้างหลัง

หานหว่านเอ๋อร์และเซี่ยเฉิงจิ่นล้วนหยุดฝีเท้า

ลู่จื่ออวิ๋นมองหานหว่านเอ๋อร์ด้วยรอยยิ้ม “แม่นางท่านนี้เข้าใจผิดแล้ว ใต้หล้ายังมีอีกหลายสิ่งที่ไม่อาจใช้เงินซื้อได้ อย่างเช่นความรู้สึก เมื่อครู่นี้ข้าเพิ่งเอ่ยไปว่าเรือนพักร้อนแห่งนี้ท่านพ่อมอบให้ท่านแม่ เหมยแดงทุกต้นที่นี่ล้วนถูกคัดเลือกมาเป็นอย่างดี ถึงแม้ท่านจะมีเงินมากมายก็ไม่อาจดูแคลนที่แห่งนี้ได้”

“เจ้าเป็นใคร?”

“ข้าเป็นผู้ใดไม่สำคัญ อย่างไรเสีย ข้าก็ไม่วิ่งไปบ้านผู้อื่นแล้วเอ่ยถ้อยคำหยาบคายเช่นนี้” ลู่จื่ออวิ๋นผายมือ “ข้าส่งเพียงเท่านี้ เดี๋ยวจะมีคนพาพวกท่านออกไป”

“ญาติผู้พี่ ท่านดูนางสิ! นางถึงกับกล้าใช้น้ำเสียงเช่นนั้นกับท่าน” หานหว่านเอ๋อร์เอ่ยด้วยความโมโห

“นางเอ่ยกับข้าหรือ?” เซี่ยเฉิงจิ่นเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “นางเอ่ยกับเจ้าต่างหาก ยังไม่ไปอีก?”

เรื่องเหล่านี้ไม่ได้ข้องเกี่ยวกับการมาเที่ยวพักผ่อนของเหล่าฮูหยิน

มู่ซืออวี่นำไพ่นกกระจอกที่เตรียมไว้ออกมา

เหล่าฮูหยินผู้ได้เล่นของใหม่จะยินดีกลับไปได้อย่างไร?

การมาพักครานี้ นึกไม่ถึงว่าจะอยู่ที่เรือนพักร้อนเป็นเวลาเจ็ดถึงแปดวัน หากไม่ใช่เพราะสามีส่งคนมาเร่งเร้า พวกนางคงยังอาศัยอยู่ที่นี่อย่างสุขสบายต่อไป

“ฮูหยินลู่ ท่านเป็นคนที่น่าสนใจจริง ๆ” ฮูหยินกงขึ้นรถม้าแล้วหันมาเอ่ยกับมู่ซืออวี่ “หากท่านมีเวลาว่าง คงต้องมาเล่นกับข้าบ้าง”

“เช่นนั้น ข้าจะถือเป็นจริงเป็นจังอย่างไม่ละอายแล้ว” มู่ซืออวี่แย้มยิ้มออกมา