สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 545

บทที่ 545 เขาเป็นคนดี

บทที่ 545 เขาเป็นคนดี

วันต่อมา ลู่จื่ออวิ๋นนั่งรถม้ามายังจวนอู่อันโหว

ฮูหยินอู่อันโหวเพิ่งลุกขึ้นมา เมื่อได้ยินว่ามีแม่นางน้อยจากหอซือเป่าต้องการพบนาง ใบหน้างดงามของแม่นางน้อยผู้นั้นพลันปรากฏในหัว

“หรือว่าจะเป็นแม่นางน้อยที่ติดตามผู้ดูแลเมิ่งมาคราวนั้น?”

แม่นมเฒ่าที่นำโจ๊กรังนกแดงเข้ามาเอ่ยตอบ “เป็นนางเจ้าค่ะ”

“ให้นางเข้ามาเถอะ!”

ทันทีที่ลู่จื่ออวิ๋นผ่านประตูมา นางก็เห็นฮูหยินหน้าตาใสกระจ่างกำลังอ้าปากหาว ปิ่นระย้าบนศีรษะอีกฝ่ายส่งเสียงกระทบกันดังกรุ๊งกริ๊ง

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ฮูหยินจึงลืมตาหันมามอง “แม่นางน้อย เช้าตรู่เช่นนี้มีเรื่องอันใดอย่างนั้นหรือ?”

“เรียนฮูหยิน เป็นเช่นนี้…” ลู่จื่ออวิ๋นเอาผ้าที่นางทำให้อีกฝ่ายดู จากนั้นจึงอธิบายว่านางพัฒนาผ้าแบบเดียวกับอาณาจักรเฟิ่งหลินออกมา

ฮูหยินอู่อันโหวลูบผ้าตรงหน้าด้วยนิ้วที่สวยงามเบา ๆ ดวงตาของนางเปี่ยมไปด้วยความโหยหา

“เจ้าเป็นเด็กที่ขยันหมั่นเพียรจริง ๆ ถึงกับคิดค้นมันออกมาได้แล้ว”

“ข้าอยากจะถามฮูหยินว่าสิ่งนี้พอจะแทนที่ผ้าที่เสียหายได้หรือไม่ ข้าจะต้องทำให้มันกลมกลืนเหมือนกับของเก่าอย่างแน่นอน”

“เปลี่ยน เปลี่ยนไปเถอะ ขอแค่เจ้าซ่อมแซมมันให้ดี จะทำอย่างไรก็ได้” ฮูหยินอู่อันโหวเอ่ยด้วยท่าทีสงบ “แต่เจ้าคงไม่ได้มาที่นี่เพียงเพราะเรื่องนี้กระมัง?”

“ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าจะถามฮูหยินเกี่ยวกับผ้าเจ้าค่ะ”

“ช้าก่อน…” ฮูหยินอู่อันโหวบอกให้นางหยุด “แขกมาได้ครู่หนึ่งแล้ว เหตุใดพวกเจ้าสายตาย่ำแย่ปานนี้ ไปนำชากับผลไม้มาให้คุณหนูลู่ซิ”

“ขอบคุณฮูหยิน ทว่าไม่จำเป็นต้องยุ่งยากเจ้าค่ะ”

“ไม่ยุ่งยาก เจ้านั่งลงพูดคุยกันเถอะ!” ฮูหยินอู่อันโหวเอ่ย “ทานอะไรเสียหน่อย ค่อย ๆ จิบชาค่อย ๆ พูดไป ไม่รีบร้อน ข้ามีเวลาเหลือเฟือ”

ลู่จื่ออวิ๋นขอบคุณที่อีกฝ่ายเมตตา เมื่อบ่าวรับใช้นำผลไม้และน้ำชามาให้ นางก็ทานผลไม้และจิบชาด้วยอากัปกิริยาท่าทีชดช้อยนุ่มนวล

ฮูหยินมองทุกการเคลื่อนไหวของแม่นางน้อยแล้วพยักหน้าเบา ๆ

จากคำพูดและกิริยาท่าทางของนางที่แสดงออกมา คุณหนูลู่ผู้นี้คงได้รับการอบรมมาพอสมควร อีกทั้งยังได้ร่ำเรียนมารยาทมาจากแม่นม ไม่เช่นนั้น นางคงไม่มีท่าทีอย่างสตรีสูงศักดิ์เช่นนี้

ลู่จื่ออวิ๋นรับความเมตตาจากฮูหยินอู่อันโหวแล้วก็กล่าวต่อไปว่า “ครั้งนี้พวกเราได้พัฒนา ‘ผ้าหม่อนเมฆ’ ออกมา ข้าต้องการกระจายข่าวออกไปและนำออกขายในท้องตลาด”

“เจ้าเด็กคนนี้ช่างขี้เกรงใจเสียจริง เจ้าเป็นคนคิดค้นผ้าหม่อนเมฆออกมา กล่าวกันตามหลักแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องถามข้าว่าจะนำไปขายได้หรือไม่ ทว่ามันเป็นสิ่งที่พิเศษของอาณาจักรเฟิ่งหลิน เจ้าถามข้าเป็นเพราะความเคารพนั่นทำให้ข้าสุขใจยิ่งนัก เจ้าขออนุญาตตามพิธีรีตองแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็ดำเนินการเถิด ข้าก็อยากให้คนได้ชื่นชมความสง่างามและความประณีตของผ้าหม่อนเมฆเราเช่นกัน”

“ขอบพระคุณฮูหยิน เช่นนั้นจื่ออวิ๋นต้องขอตัวก่อนแล้ว”

“ไปเถอะ!”

สาวใช้ข้างกายฮูหยินอู่อันโหวส่งลู่จื่ออวิ๋นออกไป

ทันทีที่เดินออกมาจากลานหลัก จู่ ๆ ก็เกิดเสียงบางอย่างแหวกผ่านอากาศดังขึ้น

ลู่จื่ออวิ๋นหลบไปข้าง ๆ ราวกับเสือตัวน้อย ความเคลื่อนไหวของนางทั้งปราดเปรียวและดูสง่างาม

“นั่นน้องสาวสกุลใด? ไยถึงได้หน้าตางดงามเพียงนี้” เสียงหยอกล้อของคนผู้หนึ่งดังขึ้น

ลู่จื่ออวิ๋นมองลูกศรที่ปักอยู่บนประตูข้าง ๆ นาง จากนั้นจึงหันไปมองชายหนุ่มในชุดผู้ลากมากดีที่กำลังเดินเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“คุณชายหร่วน ท่านนี้เป็นแขกของฮูหยินพวกเราเจ้าค่ะ” สาวใช้ลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้าลู่จื่ออวิ๋น

หร่วนซือเต๋อเบ้ปาก มองลู่จื่ออวิ๋นด้วยสายตาราวกับมีเมฆหมอกปกคลุม “แม่นางเฝ่ยชุ่ย เหตุใดต้องตระหนกเพียงนั้น? ข้าเพียงแค่อยากรู้จักแม่นางท่านนี้”