สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 553

บทที่ 553 แม่สาวน้อย จะล้างหน้าอย่างนั้นไม่ได้

บทที่ 553 แม่สาวน้อย จะล้างหน้าอย่างนั้นไม่ได้

บริการย่างเนื้อของลู่จื่ออวิ๋นได้รับคำชมเป็นเสียงเดียวกัน

เมื่อทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็น นางจึงไปที่น้ำพุเพื่อทำความสะอาดมันที่ติดมือและฝุ่นที่เปื้อนใบหน้า

มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นหันกลับไปมองก็เห็นเพียงเซี่ยเฉิงจิ่นกำลังหาที่นั่งแล้วหย่อนตัวลง

“แม่นางน้อย เจ้ามาล้างหน้าอยู่บนภูเขาเช่นนี้ ไม่กลัวถูกตัวอะไรโจมตีเข้าหรือ?”

ลู่จื่ออวิ๋นล้างมืออันบอบบางของนาง “หากข้าอยู่เพียงลำพัง แน่นอนว่าย่อมต้องระวังให้มากขึ้น แต่พวกท่านเองก็อยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ?”

“นับว่าเจ้าค่อนข้างฉลาดทีเดียว” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าวอย่างสงบ

“ขอบคุณท่านซื่อจื่อที่กล่าวชม” ลู่จื่ออวิ๋นดึงพืชชนิดหนึ่งมาถูลงบนฝ่ามือ เพียงถูไปมาไม่กี่ครั้ง ฟองก็พลันปรากฏขึ้น จากนั้นคราบความมันก็ถูกชะล้างออกไปจนเกลี้ยง

“เสื้อผ้าครั้งที่แล้วซ่อมแซมได้ดีมาก ท่านแม่ข้าเองก็ชอบมากเช่นกัน หอซือเป่าของพวกเจ้ารับงานหรือไม่? เจ้าช่วยทำเสื้อผ้าให้ข้าสักสองชุดสิ”

“หลายวันนี้ข้าหยุดพักผ่อน”

“หลังจากหยุดพักผ่อนก็ไม่ทำงานแล้วหรือ?”

“ท่านซื่อจื่อจะกลับเมืองยามใด?”

“ในเมื่อมีที่พักและอาหารโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายสามวัน แน่นอนว่าข้าจะอยู่ที่นี่สามวันก่อนกลับ”

“เช่นนั้น ข้าจะตัดเย็บเสื้อผ้าให้ท่านซื่อจื่อในภายหลัง เมื่อกลับไปที่หอซือเป่าแล้วข้าจึงจะเลือกเนื้อผ้าให้ท่าน” ลู่จื่ออวิ๋นยืนขึ้นแล้วสะบัดน้ำออกจากมือ

เซี่ยเฉิงจิ่นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและโยนให้นาง “เช็ดมือให้สะอาดเถิด เจ้าทำน้ำกระเด็นใส่ข้าแล้ว”

ลู่จื่ออวิ๋นมองผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินเข้มในมือ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะใช้มันดีหรือไม่ สุดท้ายกลับพบว่ามือเปียก ๆ ของนางทำให้ผ้าเช็ดหน้าของเขาเปียกไปด้วยแล้ว

ในเมื่อมันเปียกไปแล้ว แน่นอนว่าทำได้เพียงใช้มัน

“ข้าซักทำความสะอาดแล้วจะส่งคืนให้ซื่อจื่อภายหลัง” ลู่จื่ออวิ๋นเก็บผ้าเช็ดหน้าใส่แขนเสื้อของนาง

เซี่ยเฉิงจิ่นเฝ้ามองทุกอากัปกิริยาของแม่นางน้อย เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ลงจากภูเขากันเถอะ”

เซี่ยชิงโจวกระโดดลงมาจากต้นไม้แล้วยื่นผลไม้ป่าที่เก็บมาให้เจี่ยหลิงหลง

“เมื่อครู่นี้เจ้าอยากกินนี่ไม่ใช่หรือ? ข้าให้เจ้า”

เจี่ยหลิงหลงหน้าแดงเรื่อเอ่ยถามว่า “ให้ข้าหรือ?”

“แน่นอน เมื่อครู่นี้เจ้าอยากได้มันไม่ใช่หรือ?” เซี่ยชิงโจวกล่าวตามความจริง “เก็บไว้เถอะ ภายหน้าอย่าได้ทำเรื่องอันตรายเช่นนั้นอีก”

เจี่ยงหย่งหยางมองดูทั้งสองคู่ที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พูดกับนกบนต้นไม้ “ข้าไม่หล่อเหลาหรือไร? แม่นางน้อยเหล่านี้ชมชอบคนเช่นใดกัน?”

มู่ซืออวี่ออกมาสูดอากาศข้างนอกก็เห็นลูกสาวของตนกลับมาพร้อมกับเด็กหนุ่ม ดวงตาของนางพลันหยุดอยู่ที่เซี่ยเฉิงจิ่น

เด็กคนนี้…

หน้าตาหล่อเหลาอยู่บ้าง

หากแต่ดูเย็นชาเล็กน้อย

อืม เหตุใดจึงดูคุ้นตาเสียจริง

จริงสิ เด็กนี่เหมือนกับลู่อี้ไม่ใช่หรือ?

มู่ซืออวี่มองเซี่ยเฉิงจิ่น ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกสนใจมากขึ้นเท่านั้น

ทว่าเด็กหนุ่มผู้นี้มีภูมิหลังไม่ธรรมดา บรรยากาศสูงส่งรอบกายเขาไม่อาจปิดบังได้เลย ทุกอากัปกิริยาของเขาให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม

จากที่นางดูแล้ว ในนิยายต้นฉบับ ฟ่านเหยี่ยนจะเป็นผู้ชนะและกลายมาเป็นผู้ปกครองอาณาจักรแห่งนี้ในท้ายที่สุด ทว่าหลังจากได้พูดคุยกับฟ่านเหยี่ยนหลายครั้งหลายครา นางกลับไม่พบราศีน่าเกรงขามของกษัตริย์ในตัวเขา

แต่เด็กหนุ่มผู้นี้กลับมีราศีนั้น!

“บนเขาสนุกหรือไม่?” มู่ซืออวี่เอ่ยปากถาม