สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 622

บทที่ 622 เจ้าถูกวางยาพิษ

บทที่ 622 เจ้าถูกวางยาพิษ

“อวิ๋นเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้?”

มู่ซืออวี่ลืมตาขึ้นมาเห็นลู่จื่ออวิ๋นกำลังร้องไห้จึงลุกขึ้นนั่งอย่างร้อนรนทันที

“ผู้ใดรังแกเจ้า?”

ลู่จื่ออวิ๋นปาดน้ำตาออกแล้วเอ่ยว่า “ไม่มีผู้ใดรังแกข้า ข้าเพียงแค่เห็นท่านแม่ตั้งครรภ์น้องชายและต้องลำบากถึงเพียงนี้ ข้าก็นึกขึ้นมาว่าตอนท่านแม่ตั้งครรภ์ พวกเราจะลำบากเพียงใด”

“เด็กโง่…” มู่ซืออวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “การเป็นแม่คน ตั้งครรภ์เพียงสิบเดือนไม่ใช่ความยากลำบากอะไร แต่เป็นการได้รับพรวิเศษจากสวรรค์ เจ้าลองคิดดู ช่วงเวลานี้ลูกที่อยู่ในท้องจะค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาจนถึงเวลาคลอด ความผูกพันทางสายเลือดนี้น่ายินดีมากไม่ใช่หรือ? นี่เป็นสิ่งที่บุรุษไม่อาจเข้าใจได้”

“ท่านแม่ ท่านหิวหรือไม่? ข้าจะไปหาอะไรมาให้ทาน”

“ข้าไม่หิว”

มู่ซืออวี่ขมวดคิ้วมุ่น

เหตุใดนางถึงยังไม่มีกำลังอีก?

กล่าวกันตามเหตุผลแล้ว นางพักผ่อนมานานเช่นนี้ควรฟื้นฟูร่างกายได้ ไม่ควรรู้สึกเหนื่อยถึงเพียงนี้

“พ่อเจ้าเล่า?”

“ยังอยู่ในห้องตำราเจ้าค่ะ”

“ข้าจะไปพบเขา”

ทุกคนปิดบังบางอย่างกับนาง

ร่างกายของนางมีบางอย่างผิดปกติ นี่ไม่ใช่อาการของการตั้งครรภ์อย่างแน่นอน แม้ว่านางจะตั้งครรภ์ลูกแฝด แฝดสาม หรือแม้แต่แฝดสี่ก็ไม่ควรเป็นเช่นนี้

“ท่านแม่ ข้าจะไปตามท่านพ่อมา ท่านไม่ต้องไปที่นั่นแล้ว” ลู่จื่ออวิ๋นดึงมู่ซืออวี่ไว้แล้วตะโกนออกไปข้างนอก “บ่าว!…”

ลู่อี้รุดเข้ามาจึงเห็นว่ามู่ซืออวี่ตื่นแล้ว เขาจับผมที่ตกลงมาขึ้นทัดใบหูให้นางและเอ่ยถาม “อยากทานอะไรหรือ?”

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ เจ้ากลับไปที่ห้องก่อน แม่มีเรื่องจะคุยกับพ่อเจ้า”

“ข้าอยากอยู่กับท่านแม่”

ในยามนี้ลู่จื่ออวิ๋นรู้สึกจิตใจไม่สงบเท่าใดนัก

นางอยากถามเรื่องยาถอนพิษกับลู่อี้ ทว่าอยู่ต่อหน้ามู่ซืออวี่ นางไม่กล้าเปิดเผยเรื่องที่ว่าตนเองรู้ความจริงแล้ว

“แม่เจ้าก็ต้องพักผ่อนเช่นกัน ฟังพ่อ พรุ่งนี้ค่อยมาหาแม่” ลู่อี้เอ่ย

ลู่จื่ออวิ๋นลังเลไม่อยากจากไป แต่ท้ายที่สุดก็ยอมออกไปโดยดี

ทันทีที่นางไป มู่ซืออวี่ก็ตรงเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว “ท่านกำลังปิดบังอะไรข้ากันแน่?”

ลู่อี้คาดเดาไว้แล้วว่าเขาไม่อาจปิดบังภรรยาได้นานเพียงนั้น และเขาเองก็ไม่คิดจะปิดบังนางเรื่องนี้ อย่างไรเสียนางก็ฉลาดหลักแหลมเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ปรุงยาถอนพิษได้ ช่วงวิกฤตผ่านพ้นไปแล้ว จะบอกหรือไม่บอกนางก็ไม่ได้แตกต่างอะไรมากนัก

“เจ้าถูกวางยาพิษ”

มู่ซืออวี่ยังคงนิ่งสงบ

อย่างน้อยผิวเผินก็ดูสงบ…

“ท่านหมอว่าอย่างไร?”

“นี่เป็นยาพิษเรื้อรัง ตอนนี้กำลังเตรียมยาถอนพิษ ทว่าเจ้าวางใจเถิด จะต้องไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน”

“เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร”

ลู่อี้บีบแก้มนางเบา ๆ “ข้าไม่อยากให้เจ้าคิดเหลวไหลไปไกล แต่เจ้าใจเย็นเช่นนี้ แกร่งเกินหญิงไปแล้วหรือไม่?”

“ข้าเชื่อท่าน หากท่านบอกว่ามียาถอนพิษ นั่นก็หมายความว่าข้าไม่ตายแล้ว ในเมื่อไม่ถึงตาย ข้าก็ไม่มีอะไรต้องกังวล”

“พิษมาจากปิ่นปักผมของเจ้า ปิ่นปักผมอันนั้นข้าเป็นคนมอบให้ เจ้าจึงใส่มันบ่อย ๆ พิษค่อย ๆ แทรกซึมลงในเส้นผมของเจ้า ปิ่นปักผมไม่ใช่สิ่งที่ผู้ใดก็สัมผัสได้ สาวใช้สองคนของเจ้าน่าสงสัยที่สุด ทว่าพวกนางล้วนถูกเซี่ยคุนเลือกมาอย่างดี ระยะนี้หลังจากสังเกตมาสักพักก็ไม่มีวี่แววจะทรยศ เจ้าลองคิดดูเถิดว่านอกจากสาวใช้ของเจ้าแล้ว ยังมีผู้ใดแตะต้องปิ่นปักผมของเจ้าอีก”

“ปิ่นปักผม…” มู่ซืออวี่สัมผัสบนศีรษะของตน

ตรงนั้นยังคงว่างเปล่า